Yeni Zelanda eski Başbakanı Geoffrey Palmer başkanlığındaki BM Mavi Marmara Soruşturma Raporu’nu okuyorum.
Türkiye’nin “yok hükümde” ilan ettiği rapor, en azından dokuz sivilin nasıl öldürüldüğünü anlatırken dürüst.
Öldürülen dokuz sivilden beşinin sırtlarından, dördünün çok yakın mesafeden vurulduğu, İsrailli yetkililerin sivillerin neden ve nasıl öldürüldüğüyle ilgili yeterli bir izahat yapamadığı teslim ediliyor raporda.
19 yaşındaki Furkan Doğan’ın nasıl öldürüldüğünü anlatırken de sansürsüz ve dürüst rapor:
“Öldürülenlerden en azından biri yani Furkan Doğan fazlasıyla yakın mesafeden vurulmuştur. Doğan'ın, yüzünde, kafatasının arkasında, sırtında ve sol bacağında yaralar bulunmaktadır. Bu durum tanıkların da ifade ettiği üzere ölümcül kurşun gelmeden evvel yerde yaralı bir biçimde yattığını gösteriyor.”
Yani beğenmediğimiz, yok saydığımız, “İsrail’in adamı bunlar” dediğimiz Palmer Raporu, en azından 19 yaşındaki yaralı bir çocuğun İsrail askerleri tarafından infaz edildiğini söyleyecek kadar dürüst.
Peki, biz Mavi Marmara konusunda ne kadar dürüstüz?
İsrail’in küstahlığı yüzünden, kol kırılır yen içinde kalır korkusu yüzünden, şimdi zamanı değiller yüzünden bu muhasebeyi yapmaktan daha ne kadar kaçacağız?
Bunu bir “İsrail muhibbi”, AKP dış politikasına “Aman Batı ittifakını ürkütmeyelim”den kategorik olarak karşı biri, laik İsrail’i, dinci Filistinlilere tercih eden bir Kemalist dış politika analisti değil, geçen yıl gazeteye Mavi Marmara için şu satırları yazacak kadar öfkelenmiş biri yazıyor:
“Bu kelimeyi pek sevmesem de Mavi Marmara şehitleri evet. Uzun süredir konfor ve hedonizme batmış insanoğlu içinden iyilik için ölmeyi göze alan kimse çıkmamıştı. Taşıdıkları çocuk parkı için ölenler şehit değilse kim şehit, bu yüzden ölenler cennete gitmeyecekse kim gidecek?”
Mavi Marmara protestolarını laiklik meselesi yapanlara inat, Mavi Marmara yolcularını karşılamak için saatlerce havalimanında beklediğimiz o gece o dokuz ambulansın havalimanının arkasından sessizce çıkışını gördüğüm andan itibaren birinin bu muhasebeyi yapmasını bekliyorum.
O dokuz ambulans sessizce havalimanını terk ederken geminin organizatörlerinin neredeyse Gazze Fatihi muzaffer bir komutan gibi coşkulu kitleyi selamlamasını da, “Bu arkadaşlarımız şehit oldular ama Gazze Ablukası’nı da bitirdiler” pragmatizmini de unutamıyorum. Bununla hesaplaşmadan bu olayda yüzde bir milyon haksız olan İsrail karşısında efelenmeyi ise hiç içime sindiremiyorum.
Evet, İsrail gaddar bir devlet. İsrail’in güvenliği için öldürdüğü binlerce sivil bunun şahidi. Daha beş yıl önce Lübnan’da BM binasına sığınan sivilleri bombalamaktan çekinmemiş, her ay Gazze’de en az bir çocuk öldüren bir devletten bahsediyoruz. Bir askeri için savaş çıkarmış bir devletten bahsediyoruz.
Ama Mavi Marmara yola çıkarken de İsrail gaddar bir devletti.
Hadi çok gecikmiş olsa da, artık kaybettiğimiz insanları geri getiremeyecek olsa da o soruyu soralım:
İsrail’in gaddarlığı ortada iken 19 yaşındaki Furkan Doğan’ın ve diğer öldürülen sivillerin askerî helikopterleri ve taarruz botlarıyla full silahlı İsrail askerlerinin indirme yaptığı bir yardım gemisinin güvertesinde ne işleri vardı?
Mavi Marmara bir yardım gemisi. Yolcuları da tamamen silahsız, aralarında bir bebeğin bile olduğu siviller. Kadınlar, gazeteciler, din adamları. Amaç hem yardım götürmek hem de ahlaksız bir ablukaya dikkat çekmek.
Durum böyleyken göstere göstere gelen tam teşekküllü İsrail askerlerine karşı güverteyi savunmak, gemiyi teslim etmemek fikrinin mantıklı bir açıklaması var mıydı? İsrailli komandolara karşı direnmek için gemiden demir parçalar koparıp sopa yapmak, önceden güverteyi korumak üzere gönüllüler belirleyip, İsrail’e karşı neredeyse küçük bir cihad planı hazırlamak da neyin nesiydi?
Uluslararası suyu bırakın, evinizin yatak odasına tam teçhizatlı İsrail askerlerinin havadan indirme yapacağını bilseniz, abajurunuzu kapıp yatağınızı teslim etmeme planı mı yapardınız? Böylece ailenizin geri kalanını da riske atacağınızı hiç düşünmez miydiniz?
Gemiye ilk inen üç İsrail askerini döve döve ele geçirip İsrail askerine en iyi bildikleri işi yapmaları yani gaddarca adam öldürmeleri için fırsat verenler bu ölümlerden hiç sorumlu değiller midir?
En büyük silahı haklılık ve sivillik olan bir yardım gemisinden, Gazze Ablukası’nı delecek bir firkateyn, askerî olarak en tecrübeli olanı en fazla savaş görmüş olan aktivistlerden de Arap devletlerinin dize getiremediği İsrail’i yenecek bir direniş örgütü yaratmaya çalışanlar da hesap vermeyecek mi?
Raporda Türkiye’nin ve İsrail’in hazırladığı Mavi Marmara raporlarına atıflar ve o raporların geniş özetleri var.
Oradan öğreniyoruz ki Türkiye kendi raporunda Mavi Marmara baskını sırasında gemiye ilk müdahale eden üç İsrail askerinin nasıl ve neden ele geçirildiğini şöyle açıklamış:
Güvertedeki yolcular karşılarında İsrail askerlerini görünce panik yapıp kendilerini savunma güdüsüyle botlara plastik şişe, boş kutular ve sandalye fırlattılar. Gemiye ilk inen üç İsrail askerine de baskın geldiler. Ama bunu yaparken hiçbir silah kullanmadılar.
O üç İsrail askerinin plastik şişelerle, bizzat organizasyon komitesi tarafından Hürriyet’e verilen fotoğraflardaki hale getirilmeyeceği açık.
Demek ki biz de Palmer kadar dürüst değiliz gerçeğe.
Peki, 19 yaşında bir yardım gemisinde acımasız İsrail komandosunun karşısında yaralı halde yerde yatarken bıraktığımız Furkan Doğan’a karşı da mı dürüst olmayacağız?
Mavi Marmara iç muhasebe raporunu bu dünyada hazırlamazsak, öteki dünyada hangi yüzle o rapor önümüze konduğunda hesap vereceğiz?

yildirayogur@gmail.com