Siyasette başarı, uzun soluklu olmaktan geçer. Parlak bir fikirle, çarpıcı vaadlerle, karizmatik görünümle, şartların zoraki öne çıkarmasıyla kısa süreli parlayıp sönenlerin temel sorunu kitleleri harekete geçirememek ve halkın gönlünde yer edinememek olmuştur. Kişiler değil toplumsal karşılığı olan büyük siyasi hareketler kalıcı olmuştur. Kitleleri peşinden sürükleyen liderler de hem siyasi temsil kabiliyetine, hem de toplumsal temsil kabiliyetine sahip olmuştur. Bir fikri ve o fikrin sahiplenildiği kitleyi temsil edebilmek siyasette büyük önem taşır.

Tayyip Erdoğan bir kitlenin içinden gelmektedir, onların ideallerini savunmaktadır ve ömrü onların amaçlarına hizmet etmekle geçmektedir. Erdoğan’ın siyasi temsil gücü ve toplumsal karşılığı onu kalıcı bir siyasi lidere dönüştürmüştür.

Sevgili Hatem Ete’nin dün yazdığı gibi “Erdoğan’ın kişisel serüveni ile devletin ve ideolojisinin gadrine uğramış muhafazakâr toplumsal kesimlerin siyasal serüveni arasında bir özdeşlik kurulmuştur. Erdoğan, muhafazakâr-dindar kesimin, siyasal sistemin demokratikleşmesini arzu eden mağdurların, yüzyıllık içe-kapanmacı parantezin kapanmasını arzu eden kesimlerin sözcüsü, temsilcisi, sembolü olarak algılandığı için aynı anda sevgi ve nefret objesi haline gelebiliyor.”

Özdeşlik, aidiyet, empati, kendinden görme gibi hisleri harekete geçirebilmek siyasette önemli bir değerdir. Başbakan Erdoğan duygudaşlık sağlama becerisiyle kitleleri harekete geçirebilmektedir.

Etyen Mahçupyandünkü yazısında bir kesimin kendi geleceğini Erdoğan’la nasıl ilişkilendirdiğini şöyle anlatıyordu: “İktidar hem olumlu hem olumsuz şeyler yapıyor olabilir ama olumlu olanların değeri tarihsel olarak paha biçilmez nitelikte. Olumsuz olanlar ise sıradan, geleneksel ve yapısal. Oysa muhalefet bloğunda yer alan aktörlerin AKP’nin olumsuzluğuna işaret etmek dışında gerçek bir söylemleri yok. Bunun anlamı AKP’nin iktidardan gitmesi durumunda ‘tarihsel olarak paha biçilmez’ kazanımların elden kaçmasıdır”.

Özelde muhafazakar kesim Erdoğan ile kendi ideallerini örtüştürürken, genelde güven ve istikrarı önemseyen kesimler onun güçlü liderliğiyle kendi özel hikayelerini ilişkilendiriyorlar.

Erdoğan’la cumhurbaşkanlığı yarışına girenlerin geniş kesimlerle aynı oranda duygudaşlık geliştirmesi mümkün değildir. Çünkü rasyonel veya duygusal kanaatler akşamdan sabaha oluşmuyor. Yaşanan olaylar, krizler, iyi ve kötü günler bu duygusal ilişkiyi oluşturuyor.

Erdoğan eleştirilen veya beğenilen yönleriyle ne olduğu belli (sınanmış, denenmiş) bir liderdir.Devletin zirvesi şansa bırakılacak, üzerinde kumar oynanacak, deneme-yanılma yapılacak bir makam değildir.

Muhalefetin önerdiği ismin siyasi ve toplumsal bir temsil kabiliyeti bulunuyor mu?

Adayları CHP’nin siyasi fikriyatını mı temsil ediyor, MHP’ninkini mi temsil ediyor, hangi toplum kesimine dayanıyor?

Selahattin Demirtaş yüzdesi düşük de olsa bir siyasi düşüncenin temsilcisidir ve aynı oranda bir toplumsal kesimin temsilcisi olarak görülebilir. Aynı şey CHP-MHP ortak adayı için geçerli değildir.

Başbakan Erdoğan ise hem ‘halk adamı’dır, yani halktan biridir, monşer, elit, seçkinci, sosyetedeğildir. Hem de ‘milletin adamı’dır. Milletin kendi temsilcisi görerek bağrına bastığı yerli, milli ve halktan biridir.

Siyasetin mihenk taşı olan hususiyetler açısından bakıldığında Erdoğan’ın farklı bir kulvarda yol aldığı, diğerlerinin ise bu hususiyetler açısından kategori dışı kaldığı çok aşikar.

Muhalefet partisi başkanlarının ise kendinde olmayan özelliklerin başkasında olduğunu vehmederek onu yarışa sokmaya çalışmaları tam bir acizlik ve çaresizlik örneği olarak görünüyor.

Halk kesimleri üzerinde temsil gücü olmayan birisi devletin ve milletin birliğini nasıl temsil edebilir?