Başbakan Erdoğan önce Brüksel’e giderek AB ile ilişkileri yeniden canlandırdı. Ardından Almanya ziyareti geldi. Cumhurbaşkanı’nın İtalya programı, Romanya Cumhurbaşkanı’nın Türkiye ziyareti, ardından İspanyol Başbakanı’nın gelecek olması AB ile ilişkileri konsolide etti. İran ziyareti ve Irak Meclis başkanının Ankara temasları da bölgesel ilişkilerin onarılmasına yaradı.

İkinci olarak beklenen hükümetin antidemokratik düzenlemelere gideceği varsayımıydı. Yargıyla ilgili paket tam aksine çözüm sürecinde oluşturulan demokratikleşme paketine eklendi, ileri demokrasi için önemli bir kazanım oluşturdu.

Otoriterleşmeyi kim savunuyor?

Pakette yer alan maddeler her açıdan ‘kişi hakkı’nı geliştiriyor. Gözaltı, tutuklama, dinleme, mal varlığına el koyma, teknik takipte bulunma gibi işlemlerde somut delil zorunluluğunun getirilmesi, savunma hakkı için önemli olan savunma tarafının dosyadan bilgi sahibi olabilmesi, kişisel verilerin ve özel hayatın korunması, dosya içeriklerinin basın yoluyla kullanılarak itibar suikasti yapılmasının engellenmesi gibi düzenlemeler her açıdan HAK’kı ve HUKUK’u geliştiren düzenlemeler...

Bunlara karşı çıkanlar ister istemez ‘daha çok dinleme olsun, daha uzun gözaltı olsun, daha uzun tutukluluk olsun, dosyalar ortaya saçılsın, özel hayat tarumar edilsin’ demiş oluyorlar. Yani hükümet otoriter ve antidemokratik adımlar atmıyor, aksine buna karşı çıkanlar haksızlığa ve hukuksuzluğa destek vermiş oluyorlar.

Kişilere özgü düzenleme olmamalı diyenler tutukluluk süresinin 5 yıla düşürülmesi gündeme gelince kimlerin serbest kalacağını sıralayarak kişileri nazara alan bir değerlendirme yapılması gerektiğini söylüyorlar. Esas olan yapılacak düzenlemeden kimin yararlanacağı değil, düzenlemenin doğru olup olmadığıdır. Hükümet bu konuda da ilkesel ve ahlaki bir tavır sergilemektedir. 10 yıl tutukluluğun ahlaki ve adil olduğunu kim iddia edebilir?   

Özerk yapı kabul edilemez

Hükümet-cemaat savaşı diye yapılan yorumlar yanlış bir mantık üzerine kurgulanıyor. Hükümetin sosyal hareketlere müdahalesi kesinlikle sözkonusu değildir. Ama devlet içinde varlık gösterenlerin kendilerince ‘paralel’ veya ‘özerk’ yapılar oluşturması da kesinlikle sözkonusu olmamalıdır. Hükümetin ortaya koyduğu duyarlılık devlet mekanizmasını, siyaset kurumunu ve millet iradesini korumaya yöneliktir. Başına buyruk, kendi öncelikleri olan, harici yönlendirmelerle hareket eden, ülkenin genel menfaatlerini değil de grup çıkarlarını düşünen, grupsal nüfuz için devlet gücüyle devlet kurumlarına operasyon çeken bir yapı hiçbir hukuk sisteminde kabul göremez.

Dünkü yazısında Vedat Bilgin sivil toplum-siyaset ilişkisini çok güzel analiz etmişti. Özellikle muhalefetin tavrını sorgulayan şu cümleler büyük önem taşıyor: “Sivil toplumun devletin yani siyaset kurumunun herhangi bir sektörünü ‘kendisi için kapalı bir kompartıman’ haline getirme girişimi, orayı sadece iktidara karşı kapalı hale getirmez, aynı zamanda muhalefete de, Meclis’e de kapalı hale getirir; yani millete kapalı hale getirir. Muhalefetin buna rıza göstermesi nasıl mümkün olur?”

Bu yüzden hükümetin haklı mücadelesi, kendisi için değil herkes içindir.