İmralı görüşmeleriyle başlayan sürecin yeşerttiği umutlar, Paris sabotajına rağmen canlılığını koruyor. Dün

Diyarbakır’daki cenaze töreninde de korkulan olmadı. Bu kez, herkes sürecin üzerine daha fazla titriyor, bunun bozulmaması için büyük hassasiyet gösteriyor. Bu hassasiyeti, ‘bozan taraf olmama’ şeklinde bir pasif destek olarak değil, süreci ileriye götürmeye yönelik daha aktif ve yapıcı bir tavır olarak algılıyorum.

Cenazelerin üzerine konulan PKK sembolleri gibi eleştirilebilecek bazı yanlışlar elbette olabilir, bunun da hukuki gereği yapılır, ama genel anlamda bakıldığında gerek devlet tarafı, gerek BDP tarafı sürecin hassasiyetlerine dikkat eden bir duruş sergiliyor.

Selahattin Demirtaş’ın “İntikam yemini etmiyoruz, başka ailelerin yüreği yanmasın, barış için cesuruz, bu topraklar kana doydu” gibi ifadeleri, Ahmet Türk’ün, ‘halkların kardeşliği’ne vurgu yapan konuşması olumlu olarak nitelenebilir.

Devlet kurumlarının aldığı tedbirler, güvenlik güçlerinin takındığı ölçülü ve vakur tavır tebriği hak ediyor.

Cenazelerin bir sabotaja fırsat vermemesi veya batılı seçmenin algısını bozacak görüntülerin oluşmaması olumlu bir durumdur. Medyanın tavrı, belki de uzun zamandan bu yana ilk kez bu denli özenli ve dikkatlidir.

Dediğim gibi herkes sürecin üzerine titriyor...

***

Güneydoğu’nun siyasi iklimi ciddi şekilde değişmeye başlamış... Başbakan Erdoğan’ın kararlı ve cesur girişimleri, BDP seçmeninin de güvenini kazanmaya başlamış görünüyor. Daha önceki süreçte tahrik ve kışkırtmalara maruz kalan batılı seçmen ise çözüm konusunda umutlarını daha güçlü bir şekilde ifade ediyor. En son Mustafa Koç’un yaptığı sürece destek açıklaması iş dünyasının da bu sorunun aşılması için atılan her adımın arkasında olduğunu gösteriyor.

Hem acılar ‘yeter artık’ dedirtiyor, hem geleceğe yönelik umutlar ve beklentiler ‘gölge etmesin artık’ dedirtiyor. Güven ve istikrarın hayatını değiştirmeye başladığını gören batılı seçmen terör sorununun Türkiye’nin gelişimine nasıl ket vurduğunu daha iyi anlıyor. Sorundan beslenen küçük bir azınlık dışında toplumun genelinde çözüm beklentisi var.

***

Bu arada bir hususu da vurgulamak gerekir: Sorunun aşılmasını isteyen kesimler İmralı ile başlayan diyalog dönemine yönelik ‘barış süreci’ nitelemesinde bulunabiliyorlar, ‘barış dili’ne vurgu yapabiliyorlar. Sulh, anlaşma, uzlaşma, yakınlaşma, helalleşme gibi kavramlar bu tür dönemlerde öne çıkarılabiliyor. Ancak bu noktada savaş-barış konseptinin çok doğru olmadığını düşünüyorum. Ortada Türklerle Kürtlerin savaş halinde olduğu bir durum yok. Bu yüzden ‘halk savaş istemiyor’ ifadesi de doğru bir tanımlama olmasa gerek... Halk terörden bıktı; yaşanan terör olayları, çatışmalar kanın akmaya devam etmesine sebep oluyor.

Farklı kesimlerin ideolojik konumlarına göre farklı adlandırmalar yapması bir yere kadar mazur görülebilir, ancak devletle-örgütü eşitleyen bir yaklaşım başka yanlışlara da kapı açabilir. Böyle dönemlerde kelimelere takılmayı anlamlı bulmayanlar olabilir, ancak bu süreçte kavramların sağlıklı bir şekilde yerli yerine oturtulması da önem taşır.

Bardağın dolu tarafını görmek veya yanlışlara değil doğrulara odaklanmak pozitif bakış açısı için gerekli görülebilir. Bununla birlikte yanlışları mazur göstermeye, kanıksatmaya, meşrulaştırmaya çalışmak toplumdaki olumlu algıyı fazla zorlamak olur.

Bu yüzden ben bu sürece ‘çözüm süreci’ diyorum. Çözüm için diyalog, anlaşma, empati, sulh dili (şiddete prim vermeyen bir kardeşlik dili) kullanma elbette önem taşıyor.

Cenaze törenlerinin süreci olumsuz etkilememesi, aksine sabotajlara karşı toplumdaki dayanıklılığı ve kararlılığı yansıtmaya vesile olması önemlidir.

Siyasi polemiklere kurban edilmeyecek kadar önemli bir süreç işliyor. Bize düşen hayırlı sonuçlara odaklanmaktır.