Malum olduğu üzere Öcalan yıllardır BDP yöneticilerinin işlerini doğru yapamadıklarını söylüyor, legalle illegali birbirine karıştırmalarından yakınıyor; hatta siyasi aktörleri aşağılıyor. Öcalan’ın bu kadar tezyif ettiği siyasetçilerin üzerine gidip eleştiri yapmak belki çok doğru olmayabilir ama bu kadar pespaye bir siyaset tarzına karşı da sessiz kalınabilir mi?

Tamam; siyasi kanallar sonuna kadar açık olmalı, milletvekilleri dışlanmamalı, ötekileştirilmemeli, partiler kapatılmamalı... Ama, terör örgütü ağzıyla konuşan siyasetçilerin, sürekli hukuku hiçe sayan söylemlerini görmezden gelmek, meşrulaştırmak, mazur görmek de mümkün müdür? Bunu normalleştirmeye çalışmak öncelikle demokratik siyasete haksızlıktır.

Öcalan bile Türkiye’nin bütünlüğünden söz ederken, Demirtaş’ın bölünme odaklı söylemlerde bulunması, terör örgütünün bir bölgeyi hakimiyetine aldığı türünden yalanlara sarılması çok hazindir.

Yol kesen, dağa adam kaldıran, siyasi partileri tehdit eden, bölgeye yapılan yatırımları sabote eden, çoluk-çocuk demeden masum insanları katleden bir örgüte karşı sesini çıkaramayan, en ufak bir eleştiri getiremeyen bir siyasetçi, demokrat sayılabilir mi? Demokratlık, örgütün esareti altına girip iradesine ipotek koydurmakla bağdaşır mı? Silahlı mücadeleyi reddedemeyen bir demokratik siyaset tarzı olabilir mi?

***

Demirtaş kalkmış Türkiye sınır bölgesinde PKK’nın kontrolünden söz ediyor... PKK elebaşları, haftalardır korkudan deliğinden çıkamazken, dut yemiş bülbül gibi gıkını çıkaramazken, neyin kontrolü? Elbette PKK’nın eylem yapma kapasitesi vardır, ama son dönemdeki başarılı operasyonlarda bu güç kırıldığı için PKK ‘intihar tarzı’ eylemlere veya sivillere yönelik saldırılara sarılmak zorunda kalmıştır.

Demirtaş’a göre biz fal bakarak analizler yapıyormuşuz, sığ düşünüyormuşuz. Bu kalitesiz söylemlere cevap vermek doğru olmasa da, oy veren insanlara duyduğumuz saygı bir şeyler söylememizi gerektiriyor. Uydurdukları tezler yerle bir olunca hakarete sığınan bu müflis siyaset tarzı, artık kendi kitlesini bile ikna edemez hale gelmiştir. PKK tehditleriyle kalabalık toplayabilen bu parti, KCK operasyonları sonrası en güçlü olduğu yerlerde bile sokakları dolduramamaktadır.Millet artık örgütün tehditlerinden de, baskıyla yaptırdıkları işlerden de bıkmıştır. Gerginlik üzerinden güç devşiren bu siyaset tarzından millet yorulmuş ve usanmıştır.

BDP kitlesi çalışacak, Kandil’deki adam vekil tayin edecek... BDP’liler ter dökecek, elinde silah olan adam BDP’yi anlamsızlaştıran eylemler yapacak; Demirtaş BDP’nin siyasi meşruiyetini yok edecek, muhataplığını başkalarına delege edecek söylemler ortaya koyacak...

BDP’nin kendi siyasi zeminini yok etmesini, kendi muhataplığını başkalarına havale etmesini, PKK’nın kuyruğuna takılmasını geçtik... BDP, PKK’nın kendi siyasi alanını daraltmasına ses çıkaramıyor olabilir. Peki madem Apo’yu çok seviyorlardı, Kandil’in İmralı’yı gömen tavırlarına, Oslo sürecini havaya uçuran eylemlerine, Anayasa sürecini sabote eden saldırılarına niçin ses çıkaramıyorlar?

BDP’nin kime yönelik bir hassasiyeti ve samimiyeti var? Ne PKK’nın Kürtler için yapılanları engellemesine karşı çıkabiliyor, ne Apo’yu bitiren çıkışlarını eleştirebiliyor, ne terör saldırılarını lanetleyebiliyor, ne kendisi aleyhine tavırlarını gündeme getirebiliyor... Peki o zaman sen hangi amaca hizmet ediyorsun, neyin peşinden koşuyorsun? Bu siyaset tarzı ne Kürtlere yarıyor, ne Apo’ya bir faydası var, ne BDP’nin elini güçlendiriyor.