Ergenekon dava kararları hakkında verilebilecek en kısa ve özet yargı budur: Yetmez ama Evet! Arkası gelir mi? Mümkün ama AKP’ye bağlı değil. Siyasi irade toplumsal desteğe, alttan gelen baskıya bakar. Yoksa elini kımıldatmaz. Niye kımıldatsın ki?

Bundan sonrası, Türkiye insanının bu topraklarda onlarca yıldır işlenmiş cinayetlerin, adaletsizliklerin hesabının sorulmasını isteyip istemeyeceğine bağlı.

Ortalığa bakınca umutlu olmak zor. En azında kısa dönemde. Davadaki hukuksuzlukları merkeze alan, “ortalık çok gerildi, hemen af çıkartılmalı” diyen ve yargılamayı intikam olarak gören çok geniş bir yelpaze var. Başta CHP olmak üzere tüm ulusalcı cenahı saymıyorum bile...

Şöyle genel bir hava mı var: bu tür işlerin üstüne gitmek, toplumu çok geriyor, çatışmayı teşvik ediyor ve bölüyor! İnsanları yormaya ve germeye gerek yok. Yeter, artık helalleşme zamanıdır! Çatışmayla, intikamla bir yere varılmaz!

Eğer çoğunluk eğilimi buysa, siyasi irade niye bu işlerin üstüne gitsin ki? Gerçekten böyle düşünüyorsanız, sadece AKP’nin değil, bundan sonra gelecek siyasi iradenin de tarihte işlenmiş cinayetlerin ve adaletsizliklerin üstüne gitmesini istemeyin ve olanla yetinin! Eğer tabii daha da kötüsü, Veli Küçüklerin yakında salıverilmesi ile sonuçlanacak bir af ile karşılaşmazsanız!

Genel bir kültür olarak tekrar edilir. “Osmanlı’nın yasağı bile üç gün sürer”; “Türk milleti fazla zora ve sıkıntıya gelmez” diye... Bu tür deyişlerde galiba biraz gerçeklik payı var. Tarihle yüzleşmek, geçmiş adaletsizliklerle uğraşmak dirayet ister! Uzun erimli soluk ister... Ortalıkta bu istek en azından şimdilik yok gözüküyor. O hâlde tarihimizle yüzleşme de bu kadar, diyebiliriz.

Kimse belki farkında değil; iddialı da gelebilir ama söyleyeyim: Ergenekon davasının arkasındaki en büyük toplumsal destek ve alttan gelen baskı Hrant Dink cinayeti ve bu cinayete duyulan öfke idi. Bana göre, davayı vicdanen ve ahlaken Hrant Dink cinayeti taşıdı. Hatta bazılarının aldıkları cezada, dosya durumunun ötesinde dolaylı da olsa Hrant cinayetine katılmış olmalarının bir etkisi mi oldu diye düşünmeden edemiyorum.

Hrant’ın cenazesine gelmiştim. Cinayetin arkasında Veli Küçük ve Kemal Kerinçsiz ekibinin olduğunu adımız gibi biliyorduk. “Mümkün değil, bu ülkede hiç bir irade Veli Küçük ve ekibini tutuklayamaz” diyorduk. Sadece tutuklanmadı; benim vicdanımda hak ettikleri cezaları da aldılar.

Ergenekon davası arkasındaki bu toplumsal desteğin ve rüzgârın ne olduğunu anlamanız için basit bir örnek vereyim: bugün kim Malatya Zirve; Rahip Santoro ve Hrant Dink davaları bu dava ile birleştirmeliydi talebine ahlaken itiraz edebilir? Kim bugün Ergenekon soruşturmaları Fırat’ın doğusuna geçmelidir tezine vicdanen karşı çıkabilir? Kim bugün devletin derin dehlizlerine girilmedi ve mutlaka girilmelidir, talebine dudak bükebilir?

Önümüzde duran ve istememiz gereken bunlar değil midir?

AKP bunları yapar mı? Zannetmem. Niye yapsın ki? Yukarda saydıklarımın yüzde 10-20’sini yaptığı için, “intikamcı” diye suçlanan, “milleti bölüyorsun”, “davada çok ciddi hukuksuzluklar var”, “af çıkar” diye bağıran bir toplum karşısında siyasi irade niye kılını kımıldatsın ki? O da sonuçta alacağı oya bakar! Toplum adalet aramak istemiyorsa, siyasi iradeye onu takip etmek düşer.

Kendi adıma Ergenekon davası arkasındaki iradeye teşekkürü bir borç bilirim. Eğer yaşıyorsam, Türkiye’ye serbestçe gidip geliyorsam bunu Ergenekon yargılamalarına borçluyum.

Kim ki Ergenekoncuların; Veli Küçük ve avenesinin aldığı cezaya “intikam” deme cesareti gösteriyorsa oraya bir mim koyun! Bu gizli İttihatçılıktır. Bunu bir diğer yazımda anlatayım.

tanerakcam@gmail.com