Bildiğiniz gibi Türk hukukunda başbakana vekâlet müessesesi düzenlenmedi. İşte bu nedenle milletvekili olmayan bir bakan da başbakana vekâlet edebiliyor. Çünkü başbakan bilinenin aksine bakanlar kurulunun amiri değil eşitler arasında birincidir. Başbakanın görevi bakanlar arasında koordinasyonu sağlamak oluyor. İşte bu nedenle herhangi bir bakanın, başbakana vekâlet etmesinde engelleyici hiçbir hüküm yok ortada. Ve Anayasa’nın 109. maddesi sadece hükümetin istifası ya da düşmesi hâlinde yeni hükümet kurulması için başbakanlık görevinin nasıl verileceğini düzenliyor.

O hâlde pekâlâ bakan Efkan Ala milletvekili olmadığı hâlde başbakana vekâlet edebilir. İşte bu nedenle, Abdullah Gül, başbakanlığa, genel seçimlere kadar vekâleten atanabileceği hâlde bu yapılmadı. Ve tuhaf bir biçimde milletvekili olmayan başbakan olamaz türünden asılsız bir söylem ortaya atıldı. Ve Gül hakkında olumsuz haberler yaptırıldı. Ve Gül şimdilik siyasetten tasfiye edildi.

Peki, Gül’ün tasfiyesinde “dava”nın rolü var mı?

Bu sorunun cevabını hemen verelim. Son günlerde bir “dava”dır gidiyor. En son bu kavramıAhmet Davutoğlu kullandı. Ve “davamızı sürdüreceğim” dedi.

NEDİR BU DAVA?

Peki, son dönemde ortaya çıkan bu muğlâk “dava”nın ne olduğuna AKP’nin programından bakalım. AKP Programı’na bakıldığında bir davadan bahsedilmiyor. AKP Programı “‘Herkes özgür olmadıkça kimse özgür değildir’ özdeyişi, partimizin temel ilkelerindendir. Partimiz, bireyi bütün politikaların merkezine alarak demokratikleşmenin sağlanmasını, temel insan hak ve özgürlüklerini temin etmeyi ve korumayı en önemli ödevleri arasında sayar. Partimiz, Türkiye Cumhuriyeti’nin birlik ve bütünlüğünün, laik, demokratik, sosyal hukuk devletinin, sivilleşmenin, demokratikleşmenin, inanç özgürlüğünün ve fırsat eşitliğinin esas kabul edildiği bir zemindir” diyerek partinin amacını ortaya koyuyor. Program böyle olmasına rağmen, ne anlama geldiği belli olmayan dava söylemi, aslında emredilenleri yerine getirmeleri için partilileri birarada tutan jöle olarak kullanılmaya başlandı.

Peki, bu dava ne olabilir?

Önceki gün Taraf’ta Amberin Zaman’a konuşan Marmara Üniversitesi’nden Dr. Behlül Özkan “Davutoğlu’nun 300 makalesini incelediğini ve onun pan-İslamist olduğunu” ileri sürdü. Eğer böyleyse, bildiğiniz gibi pan-İslamizm bir halifenin etrafında bütün Müslümanları toplamak oluyor. Oysa bu politika yüz yıl önce denendi ve başarılı olamadı. Çünkü Halife Padişah cihad ilan ettiği zaman Osmanlı İmparatorluğu haricindeki Müslümanları toplayamadığı gibi Türkiye aleyhine silah kullanmalarını bile önleyemedi. İşte eğer dava buysa umutsuz bir vak’a var ortada.

Tekrar Gül’ün tasfiyesine dönersek; demek ki Abdullah Gül bu türden iflas etmiş fikirlere angaje olmuyor. Tasarlanan siyasi haritayla yeryüzünün tutarlığını arayan bir politikacı Gül. Hatta Gül bir iktisatçı olarak hangi müessesenin hangi üretim ilişkisine tekabül edeceğini iyi bilir. Çünkü halifelik günümüz üretim biçiminin ilişkilerine tekabül eden bir müessese değil. Niye değil? Bir yanda yeni finans oligarkları hâline dönüşen zengin Arap ülkelerinin şeyhleri, diğer yanda Arap milliyetçileri ve açlıkla mücadeleyi sürdüren diğer İslam ülkelerini tek bir halifelik altında toplamak mümkün değil de ondan.

Hatta mevcut üretim biçiminin yarattığı ilişkiler nedeniyle Papa Hıristiyanları biraraya getiremediği gibi yargı ve finansal regülatörden gelen bilgilere göre Vatikan kara para aklayan bir finans merkezine dönüştü.

Yine belirtmekte fayda var, halifeliği üstlenecek ekonomik güç zaten Türkiye’de yok. Hatta Osmanlı finans olanakları kendi elindeyken bile bunu başaramadı. O hâlde Abdullah Gül doğru yerde duruyor. Anlayacağınız Abdullah Gül’ün iflas etmiş bir “dava”ya bulaşmaması kendi siyasi geleceği için belki de iyi oldu diyebiliriz.

suleymanyasar26@gmail.com