Orada karmaşık işler oluyor. Orası, yani burası; Ankara ve burada gerçekten de, karmaşık işler oluyor. Biz de, bunlara “politika” adını veriyoruz.

Son bir haftaya damgasını vuran ve Başbakan Erdoğan’ın “kızlı-erkekli karmaşık işler”açıklamasından sonra, işin terör boyutu mu kalmadı, “toplumsal ahlak” boyutu mu, farklı açıklamalar nedeniyle siyasi kırgınlıklar mı ortaya çıkmadı...

Aslında tüm olan biten, Türkiye’de siyasetin yaşadığı krizin göstergesi...

Erdoğan’ın samimiyetle inandığı bir ahlak, iyilik, doğruluk anlayışı var ve bunun da, polis zoruyla veya devletin kullanabileceği herhangi bir araçla dayatılmasında da beis görmüyor; sorgulamamıza gerek var mı? Hayır, çünkü o en doğrusunu biliyor... Yaptıklarını “toplumun yüksek çıkarı için”yapıyor.

Ahmet Hakan’ın “Neden böyle yapıyor” başlıklı yazısında dile getirdiği gibi, Erdoğan,“Türkiye’yi kendi evini düzenler gibi, düzenleyebileceğini” zannediyor.

AKP’nin, bir kitle partisi olarak, bu durum karşısında sorgulayıcı bir tutuma girmek yerine, iyiden iyiye Erdoğan’ın iki dudağına bakar hâle gelmesi, parti içindeki siyasetçilerin Erdoğan’ın açıklamalarına uyum için eğilip bükülüp girdikleri hâller, Türkiye siyaseti tarihinde yeni trajikomik kareler olarak yerlerini alacak.

Bu hâliyle AKP’nin yerel seçimlerdeki olası başarısı, “biz böyle iyiyiz” düşüncesini parti içinde güçlendirerek, bu siyasi hareketin asıl çöküşüne yol açacak diye düşünüyorum.

“İçimizdeki Finlandiyalılar” başlıklı yazımda, Finlandiya’nın “dünyanın en iyisi” olarak adlandırılan eğitim sisteminden bahsetmiştim.

Bir okuyucudan, “Finlandiya’nın nüfusunun büyüklüğü ve zenginliği, Türkiye ile bir mi”diye, benzer bir eğitim sisteminin “burada” imkânsızlığından dem vuran bir eleştiri geldi.

Bir yandan, Türkiye’nin “büyük ülke” olma projeleri arasında, “3+ çocuk” var; öte yandan nüfus büyüklüğü, Türkiye’nin gelişim ve dönüşümünde ayakbağı kabul ediliyor.

Bu çelişki bir yana, Finlandiya’nın yaklaşık 5,5 milyonluk nüfusu olmasına karşılık, her zaman “ileri demokrasi, gelişmiş ekonomi, refah toplumu” tanımlamalarına uymadığına dikkat çekmek lazım.

1950’lere kadar, Finlandiya “çiftçiler ve oduncuların ülkesi” olarak bilinen, ekonomik açıdan hiç de gelişmemiş sayılan bir memleketti.

Ancak, siyasi tercihler, Türkiye’den çok farklı yapılagelmiş; devletin kaynakları çok daha farklı kullanılmış ve bugünkü tablo ortaya çıkmış; dünyanın en barışçıl, en iyi eğitim sistemine ve yaşam kalitesine sahip- müreffeh, ekonomisi sağlam... liste böyle uzayıp gidiyor.

Türkiye ise, kaynaklarının önemli bir kısmını Diyanet, Milli İstihbarat Teşkilatı, (hâlâ) Türk Silahlı Kuvvetleri ve polis teşkilatına ayıran bir ülke.

Sonuç da ortada; Finlandiya’nın “en” çıktığı yaşam kalitesi eksenli endekslerde Türkiye diplerde. Washington DC merkezli Fund for Peace ’in (Barış Vakfı- http://global. fundforpeace.org ), en istikrarlıdan dengeleri en sarsak olana ülkeleri sıraladığı “Failed State Index”te, Türkiye “tehlike altındaki ülkeler”den biri. Rusya, Cezayir, Tunus ile aynı ligde. İşlevlerini yerine getiremeyen, işlemeyen devletlerin bir iki derece kötüleri zaten demokrasiden bahsedemeyeceğimiz veya ciddi krizler yaşayan devletler.

Tabii, “dünyanın en iyi eğitim sistemine” sahip olabilmenin asıl sırrı, sabır. Finlandiya, bu sistemi, 40 yılda sivil toplum, uzmanlar, siyasetçiler, öğretmen ve öğrencileri içine alan kapsayıcı bir politika üretme süreciyle, ince ince dokuyarak oluşturdu.

Türkiye’de, hangi “tek adam”ın tarihe kendi çehresini kazımak dışında gayesi oldu?

40 yıllık emek, hangi partinin işine gelir? Öyle bir sabır sözkonusu mu?

“Ezici başarılar”, “mega projeler” varken hele?


oneysezin@hotmail.com