Numan Hoca’yı, “12 Eylül Rejimi” karanlığının hüküm sürdüğü,

tarihsel Türkiye Komünist Partisi’ne karşı operasyonların yapıldığı

o dönemde, esaslı bir şekilde tanıdım. Daha önceden de tanıyordum

ama öyle çok derinlemesine değildi.

İlk karşılaşmamız, 12 Eylül Rejimi’nin Balıkesir Emniyet Müdürlüğü’nde

oldu.

Şunu baştan söyleyeyim, o günkü koşullarda beni hayata bağlayan,

bize moral veren kişilerin başında gelen bir yoldaşım, bir arkadaşım

oldu... Güler yüzü ve olayları soğukkanlılıkla ele alış biçimi ile hayatın

sadece belirli bir buhranlı dönemden ibaret olmadığını hep anlattı

bize, Emniyet Müdürlüğü’nün karanlık koridorlarında...

Açıklıkla söyleyeyim, o anlatımlardan sonra kendimi toparlayabildim

ve kendime gelebildim...

Şimdi anlatmaya gerek yok, o günkü koşullarda Emniyet’lere, 12

Eylül Rejimi’nin işkencehanelerine yolu düşenler bilirler, neyin

nasıl yaşandığını. Oraya bir düştün mü, normal bir insan olarak

kalman için mutlaka bir desteğe, bir morale gerek duyarsın. İşte

Numan Dönmez, benim için böyle bir destekti... Beni hayata bağlayan,

moral kaynağım bir insandı...

Hiç unutmayacağım... Belki de o günden sonraki hayatımı Numan

Hoca’ya ve Emniyet’in hücrelerinde tanıdığım Sabahattin Beyaz’a

borçluyum...

Sabahattin, Halkın Kurtuluşu Grubu ile ilgili olarak tutuluyordu...

Çok arayıp soruşturmama karşın, o günden sonra hiç göremedim,

izine rastlayamadım.

Numan Dönmez ile dostluğumuz, şu veya bu şekilde hiç kesilmedi

daha sonraları da. Cezaevi dönemi, onun için de bizim için de tam

bir övünç kaynağı oldu. Türkçe öğretmenliğini, cezaevi koşullarında

da sürdürdü. Edebiyat ve Dil Bilgisi dersleri verdi... Orada, üzerine

düşen görevleri aralıksız yerine getirdi...

Velhasıl iyi insandı... Aklını kullanandı... Işıklar içinde olsun...