Hayat normale döndü. Ne çok duyduğumuz bir cümledir bu değil mi bizim ülkemizde?

Van’da hayat normale döndü, Soma’da hayat normale döndü, Uludere’de hayat normale döndü,Çağlayan’da hayat normale döndü.

Hayatın bu kadar çok “normale” dönmesi için ne kadar çok “anormalleşmesi” gerek, işte onu pek aklımıza getirmeyiz.

Dün deprem olunca bunlar aklımdan geçti…

“Hayat yakında gene normale döner” diye düşündüm.
 

Hayatın normale dönmesine bir itirazım yok aslında.

Ben normal olmayan bir hayatı normal sanmamıza karşıyım.

Barış yapacakmış gibi durup savaş çıkarmaya, demokrasi istiyormuş gibi yapıp diktatörlük pompalamaya, güçlüymüş gibi yapıp kapalı kapılar ardında ezilmeye, seviyormuş gibi yapıp nefret etmeye karşıyım...

En anormal durumlarda en normal halimizle kavga etmemize karşıyım...

Her şeyin anormal olduğu bir ülkede hepimizin normal olmasına karşıyım...

“Biz normale döndük, o zaman sorun da çözülmüştür” zannetmeye karşıyım ...

Erciş’te, Van’da normale dönen hayatın, İstanbul depremi olmayacakmış gibi bizi deprem karşısında umursamaz yapmasına karşıyım.
 

Bu ülkede her şey anormal...

Ama her şey hızla normale dönüyor...

Her şey bu kadar anormalken hızla normale dönmeye karşıyım ben.

Üç gün için acıyla yavaşlayan hayatlarımızın sonra yeniden kendi hızına kavuşmasına karşıyım…

Kardeşlik öneren cümlelerin, düşmanlığın, hainliğin, küfrün cümleleri haline gelmesine karşıyım….

Acılarla birleşenlerin, o acıyı ve acının yaşattıklarını hızla unutup “normale” dönmesine karşıyım…
 

Yıllar önceki o korkunç depremin görüntüleri, acıları giderek uzaklaşmış bizden değil mi, geriye televizyonlarda depremi anlatan profesörler kalmış tek tük hatta sonra onlar da kaybolup gitmiş…

Alışmışız yine…

Depremi unutmuşuz…

Depremin acılarını silmişiz hafızamızdan…

Dün deprem olduğunda hatırladık belki yeniden, yeniden unutmak için yeniden hatırladık…
 

Ne zaman hiçbir şey normale dönmeyecek acaba bu ülkede?

Hangi acıdan sonra...

Siz de benim gibi merak etmiyor musunuz bunu?

Acaba ne olduğunda bu ülke bir daha asla eskisi gibi olmayacak…

Kaç ölümden sonra...

Hangi haksızlıktan...

Hangi ‘ihanetten,’ hangi isyandan sonra? Aslında hayatımızın normale dönemeyecek kadar anormal olduğunu ne zaman kavrayacağız?

Normale dönebilmek için kalıcı değişiklikler yapmamız gerektiğini ne zaman anlayacağız?
 

Dün deprem olunca bunları düşündüm…

Şimdi hayat yeniden normale dönecek. İstanbul depremini gene düşünmeyeceğiz.

Yaşadığımız tuhaflıkları olağan bulacağız. Anormal bir hayatı normal bir şekilde yaşamaya devam edeceğiz…

Ta ki “normal” olanın bu kadar “sık” normale dönmeyeceğini anlayacağımız, anlamak zorunda kalacağımız güne kadar…