Merhume Ayşe (Şasa) abla nasıl da "zevkli" anlatırdı. Çekinmesem şunu bir defa daha anlat, derdim.

Yine de dinlemeye doyamazdım.
O derece müthişti.
Anlattığı da, merhum eşi ve meslektaşı (Yeşilçam'ın en velut senaristi) Bülent Oran vefat ettiğinde, kendisini ziyarete gelen eşhasın hali pür melaliydi.
Acayipti...
"Yahu güya taziyeye gelmişler," demişti gülerek, "eşi vefat eden ben değilmişim gibi baktım, onlar beni değil, ben onları teselli etmeye başlamışım..." 
O kadar ki...
"Ölüm diye bir şey yok, sadece ölüm korkusu vardır..." sözünü nakletmiş.
İşe yaramamış.
"Ölüm bir uykudan uyanmaktır..." demiş.
Fayda etmemiş.
Uzun lafın kısası, ne söylese teselli edememiş taziyeye gelenleri.
İçlerinden biri, profesör olanı, "Ama Ayşe Hanım, çok zor değil mi? Yalnız kaldınız şimdi!.." diye sürdürmüş.
"Yalnız değilim; Allah var" karşılığını verince de, söz konusu profesör, "Ben, Allah'la arama mesafe koydum..." diye kestirip atmış.
Bunun üzerine Ayşe abla şu cevabı vermiş: "Hocam o mesafeyi şeytanla aranıza koymanız gerekmez miydi?"

Ne zaman olması gerekenle olan arasındaki "çelişkiye" muttali olsam Ayşe Şasa'nın mezkur uyarı tarzı aklıma gelir.
"Çelişki" illaki siyah ve beyaz kadar uçurumlar arasında olması gerekmez.
Önemli olan ölçü...
Konu öncelikler veya tercihler olsa ne fark eder ki.
Ölçü ne midir?
Kestirmeden söyleyelim:
Hakikattir.
Hakikatin hatırı da dostun hatırından üstündür. Onun için kimin söylediği değil neyin söylendiğini öncelemek icap eder.
Yanlış anlaşılmasın, hakikati kimin dillendirdiği elbette önemli.
Lakin...
Bu öneme vurgu yapma hakkını elde etmek için her şeyden evvel o hakikatin yanında fasılasız durmak şart.

Soru şudur:
Müstevlilerin taşeronlarına hesap soran yargıyı (kim olursa olsun, hangi niyeti taşırsa taşısın) savunanlar yerine...
FETÖ'nün, PKK'nın ve 15 Temmuz'da insanımızı katledenlerin Türk yargısını neden itibarsızlaştırmaya çalıştıklarını sorgulamak gerekmez mi?
Bu soruya verdiğiniz cevap sizi kimin veya kimlerin "öptüğünün" resmidir.