Aksiyon dergisinin son (22-28 Şubat 2016) sayısına Murat Tokay harika bir dosya hazırlamış; başlığı “Paralel paranoyası.” (s. 42-44) “Paralel yapı” iddiasının nerelere kadar uzandığını göstermesi bakımından ibret verici bir dosya.

Birkaç seçmeyi aktarayım: Paralel, turizmde daralmanın sorumlusu. Çiftçiyi kandırarak elindeki ineklere el koydu ve dana olarak gösterdi. 60 kişilik bir ekiple deniz altındaki fiberoptik kablolardan dinleme yaptı. Rus uçağını düşürdü. Dolandırıcılıktan yargılanan birinin otomobiliyle bir ineğe çarpmasına sebep oldu. Bolu tünelini açarak esnafı mağdur etti. Aşk cinayetine sebebiyet verdi. Daha neler…

Dosya gerçekten ibret verici, ama başlığı yanıltıcı. Hangi paranoya? İşledikleri suçları “paralel yapı” olarak niteledikleri Hizmet Hareketi'nin üzerine yıkmaya çalışanlar mı paranoyaya tutulmuş? Malum, paranoya bir ruh hastalığı, gerçeklerden tamamen kopuk olarak kendilerine tuzak kurulduğunu vehmeden kişileri tanımlıyor. “Paralel yapı” ya da geliştirilmiş ifadesiyle “legal görünümlü illegal yapı” iddialarını ileri sürenlerin herhangi bir ruh hastalığı ile zerre kadar ilgileri yok. Onlarla ruh hastalığı arasında ilişki kurmak yanlış; çünkü mazur görülebileceklerini, sorumlu tutulamayacaklarını ima ediyor.

“Paralel yapı, Fethullahçı Çete, vs.” iddialarını ortaya atanların bunu aklî–ruhsal dengeleri tam yerinde olarak, bilerek ve isteyerek yaptıkları muhakkak. Evet, amaçları farklı olabiliyor: Kimileri işledikleri suçu örtbas etmek için; kimileri toplumu baskı altına almak, korkutmak, sindirmek için araç olarak kullanıyor; kimileri de bunu iddia sahiplerine yaranmak, yaltaklanmak için yapıyor. Söz konusu olan elbette ki paranoya değil, Yargıtay Onursal Başkanı Sami Selçuk'un tam isabetle koyduğu teşhisle, safsata.

“Paralel yapının kumpasına uğradıkları” iddiasını önce Balyoz ve Ergenekon darbe girişimi davalarının sanıkları ortaya attı. Hiçbir suç işlemediklerini, haklarındaki iddiaların Fethullah Gülen'in talimatını uygulayan yargı ve emniyet mensupları tarafından “uydurulduğunu” ileri sürdüler. Bu davalarda ilgili – ilgisiz çok fazla sayıda kişinin sanık yapıldığı, tutukluluğun cezaya dönüştüğü, savunma haklarının ihlal edildiği doğrudur. Ama davaların uydurma olduğuna ne AİHM, ne de Yargıtay inandı.

17/25 Aralık büyük rüşvet ve yolsuzluk soruşturmasına maruz kalan AKP iktidarı, soruşturmayı örtbas etmek için hemen Balyoz ve Ergenekon davaları sanıklarının tezlerine sarıldı. Onunla kalmadı, “paralel” iddiasını kamu yönetimini kendileri gibi düşünmeyenlerden arındırmak, sivil toplumu baskı altına almak, muhalefeti susturmak için araç olarak kullanmaya yöneldi. Mc Carthycilik ve cadı avcılığı Türkiye'de tavan yaptı. “Paralel” iddiası Hizmet Hareketi'nin (DAEŞ, PKK, DHKP – C vs. gibi) bir “silahlı terör örgütü” olduğu saçmalığının ileri sürülmesine kadar uzandı.

Suçtan arınmak için “paralel” iddiasına sarılanları gayet iyi anlıyorum. Anlamakta güçlük çektiğim, buna sarılarak kendilerini AKP iktidarının gazabından koruduklarını zannedenler. Zira bu kimselerin şu hususların bilincinde oldukları muhakkak: Suç, şahsidir. Bir zanlı varsa, adil bir şekilde yargılanarak hak ettiği cezayı bulmalıdır. Ama insanların uydurma iddialarla, adil bir şekilde yargılamak için değil mahkum etmek için kurulmuş mahkemeler önüne çıkarılması, zulüm görmesi, itilip kakılması hukuk devletinin bittiği anlamına gelir… Bunları gayet iyi bilen kimselerin hukuk devletinin tahribine çanak tutmakta sakınca görmemeleri, içinde yaşadığımız cinnet halinin başka bir tezahürü.

Can Dündar ve Erdem Gül, Anayasa Mahkemesi'nin hukuku üstün tutan bir kararıyla tahliye oldular. Umarım bu karar cezaevlerindeki tüm hak ihlaline uğrayanlar için emsal olur; cinnet halinin son bulması yolunu açar.