Geçen temmuzdan bu yana güvenlik güçlerinin PKK militanlarıyla çatışmalarında ve meydana gelen intihar saldırılarında ölen asker, polis, sivil, turist sayısı binleri buldu.

“Etkisiz hale getirilen” Türkiye yurttaşı PKK militanlarının sayısı da öyle. Güneydoğu'nun şehirlerinde çatışmalar ve sokağa çıkma yasakları nedeniyle göç eden yurttaşların 200 bini geçtiği tahmin ediliyor. Ne yazık ki Türkiye, yeniden 1990'larda yaşanan acılara boğulmuş durumda. Ülkenin arz ettiği manzara herkesi düşündürmeli: Başında Cumhurbaşkanı Erdoğan'ın olduğu AKP iktidarının terörizmle, şiddetle mücadelede bir stratejisi var mı; varsa, başarılı oluyor mu?

Gerek Erdoğan, gerekse Başbakan Davutoğlu'na göre, izlenen strateji “hiçbir ayrım yapılmaksızın silahlı terör örgütlerinin tümüyle, tek bir terörist kalmayana kadar mücadele”yi öngörüyor. Hedef alınan terör örgütleri cephesi çok geniş: DAEŞ'i, PKK'yı, PYD'yi, THKP – C'yi kapsıyor. Bu strateji (S.Arabistan ve Katar ile birlikte) Suriye'de Esad rejimine karşı savaşan “ılımlı muhalif”leri destekleme politikası ile birlikte yürütülüyor. Terör örgütlerini destekledikleri kuşkusu Esad rejiminden, onun arkasındaki Rusya ve İran'a uzanıyor. Başta ABD olmak üzere NATO müttefiklerinden, DAEŞ'e karşı PYD'ye verdikleri destekten vazgeçmeleri isteniyor.

Evet, bir strateji varsa da, bu stratejinin sonuç vermediği giderek daha açık bir şekilde görülmekte. Zira herhangi bir mücadelenin başarıya ulaşabilmesi için akla ve mantığa dayalı bir stratejiye dayanması gerekir. Akla ve mantığa dayalı bir strateji, baş hedefin tesbit ve tecrit edilip, mücadelenin o hedefe odaklanmasını gerektirir. Oysa bunun tam tersi yapılmakta: En küçük bir inandırıcılığı olmayan iddialarla “silahlı terör örgütleri” arasına “FETÖ/PDY” adı altında, karşılıklı anlayış ve saygı telkin etmekten başka bir “kusuru” olmayan Hizmet Hareketi dahil ediliyor. Türkiye'nin “kokteyl terörizm”e hedef olduğu söylenerek, terör saldırılarından kimin sorumlu olduğu sorusu zaman zaman kuşku perdesi arkasında bırakılıyor.

Akıl ve mantığa dayalı bir strateji izlenecek olursa, terörle mücadelede temel hedefin DAEŞ olarak belirlenmesi gerekir. Zira, en hunhar şiddet yöntemlerini uygulayan DAEŞ, Türkiye dahil bütün İslam dünyasını, temsil ettiğini iddia ettiği Hilafet'in egemenliği altına almayı hedefliyor ve şiddetten başka bir dil konuşmuyor. Bu IŞİD'in yenilmesi mümkün, çünkü Türkiye'nin NATO müttefikleri dahil hemen bütün dünya karşısında.

PKK ve Suriye'deki kolu PYD'nin, onunla savaşta başrolü oynadıklarına göre, DAEŞ ile aynı kefeye konması mantıklı değil. NATO müttefikleri PKK ile PYD'yi ayırıyor. DAEŞ'ten farklı olarak PKK - PYD ile konuşmak mümkün. Nitekim “çözüm süreci” yürürlükte olduğu sürece her ikisiyle de konuşuldu ve anlaşmanın eşiğine kadar gelindi. Demek ki barış süreci canlandırılabilir ve Kürtlerin ortak, demokratik taleplerini karşılayacak reformlarla PKK'nın silah bırakması sağlanabilir. Bu mümkündür, çünkü HDP'ye oy verenler dahil Türkiye Kürtlerinin büyük çoğunluğu silahların karşısında, ülkenin bütünlüğünden yana. Bu mümkün olmalıdır, çünkü PKK – PYD'yi kendilerine başka dostlar aramaya itmek, açıkça görüldüğü üzere, Türkiye'nin kesinlikle çıkarına değil.

Bu mümkün olmalıdır, çünkü ülke bütünlüğünü korumak için içeride Kürtlerle barış, dışarıda Kürtlerin saygısını ve dostluğunu kazanmak, böylelikle “bin yıllık Türk – Kürt kardeşliğini canlandırmak” Türkiye için stratejik bir zorunluluk. Emekli Büyükelçi Ünal Çeviköz, bunu veciz bir şekilde şöyle ifade etti: “Türkiye kendi Kürt sorununda çözüm ve diyalog kartını yeniden masaya koyduğu andan itibaren komşu ülkelerdeki Kürtlerle ilgili sorunları düzelecektir. Türkiye'nin en kuvvetli kartı ve kozu budur.” (Cumhuriyet, 15.02.2016)