Eski siyasal elitlerin üst perdeden her şeyin sahibi bir dille konuşmalarının zamanı geçmiş diye düşünüyordum. Değilmiş.

Özgürlük onların "özgürlük budur" dedikleri şey olmaktan çıkmadı henüz. Diktatör, beğenmedikleri kişilere verilen addır. Türkiye'de diktatör Menderes, Özal veya Erdoğan'dır. Başka türlü olamaz.

İnsanlık tarihinde "iyi" namına ne varsa, otomatik olarak onlara ait, "kötü" ise otomatik bir şekilde kendilerinden olmayanların yaptığı şey.

İyi ve kötünün ölçütü o sınıfa ait olmaktır. Ölçüt hukuk değildir, demokratik usuller değildir.

O sınıfsal bir bilinçtir. O bilinç neyin ne olduğunu söyler.

Fısıldar da diyebiliriz.

Siyasal mirası soykırım, ırkçılık, faşizm, asimilasyon, inkar ve darbelerden oluşan, toplumun çoğunluğunu aşağılamayı ve siyasal işleyişin dışında tutmayı normal karşılayan bir geleneğin içinde bulunup, aynı zamanda en özgürlükçü olabilmek ancak böyle bir bilinç ile mümkün.

Bu bilinçle, darbe ideolojisini ve düzenini dokunulmaz kılmak için tüm kaynakları seferber edip, sahip oldukları medya kanallarında özgürlük havariliği oynayabilir, muarızlarını demokrasi karşıtlığıyla eleştirebiliyorlar.

Başkalarının yaşam tarzına müdahalenin en ileri aşaması olan anayasa ve devrim yasalarını ölesiye savunurken, kendilerini "liberal" ve "laik" olarak pazarlayabiliyorlar.

Bu cesaret ancak "ülkenin gerçek sahibi olma" bilinciyle ve psikolojisiyle açıklanabilir.

Yüz yıldır bu memleketin siyasi, kültürel, sanatsal yaşamını belirleyen onlar. Yani haksız da değiller.

Batılı yaşam tarzına sahip olmanın İslam coğrafyasında onlara sağladığı "İslamofobik Batı ile doğal müttefiklik" konforu da cabası...

Bu yüzden başka bir partiye oy vermezler, vermesi için o partinin mucize yaratması gerekiyor. Yaratsa bile küçük bir hata, "ev"ine dönmesi için yeterli.

Bunu anladık.

Esas sorun, bu kesimin dışındakilerin bir kısmının da onları bu memleketin sahibi olarak görmesi.

Bunlar da iktidara taşıdıkları siyasal partinin mucize gerçekleştirmesi beklentisi içinde. Sürekli demokratikleşme, sürekli özgürleştirme şart.

Eski siyasal elitlerden ve yine onların diliyle konuşan entelektüellerden yükselen en ufak bir itiraz karşısında yalpalıyor ve kendi iktidarlarını suçlamaya başlıyorlar. Ülkenin demokratikleşmesi için partinin durmadan koşturması, tüm kesitleri, hatta eski siyasal elitleri dahi ikna etmesi gerekiyor. En azından İstanbul sermayesinin veya merkez medya figürlerinin vs. tepkisini çekmemesi gerekiyor.

Güzel bir temenni...

Muhafazakar kesimin dahi pek çok entelektüeli, hukukçusu ve akademisyeni eski paradigmanın değişmesi konusunda bir tahayyül ve tasavvur geliştirmiyor; çözüm önerileri, itiraz ettikleri o eski siyasal elitlerin önerilerinin daha farklı kavramlarla tekrarlanmasından farklı olmuyor.

Jargon liberalleri ise, yeteri kadar özgürlükçü ve demokrat değil diye iktidar partisini eleştirirken, darbeci, ırkçı, asimilasyonist, soykırımcı ve özgürlük karşıtı eski elitlerin siyasal figürlerini desteklemekten çekinmiyorlar. Bundan rahatsızlık duymuyorlar.

Bu ise "emanetçi" olma bilinci veya aşağılık kompleksinin ifadesi...

Korkunç ve acınası.

Bir proje niteliği çok açık olan, hiçbir ilke, referans, ahlaki kural veya dini yasak tanımayan batıni derin yapıyı konuşmak dahi gereksiz.

-

Neyse ki kalem erbabı olmayan ve o hastalıklı bilinçlerden kendini nispeten koruyabilmiş ortalama vatandaş, bunlarla aynı fikirde değil.

Meydanlardaki milyonlar bu sorunlu bilinçlere veya komplekse prim vermiyor. 76 milyonun tamamının ülkenin sahibi olduğunu biliyor.

İnsanın "dağdaki çoban ile profesörün oyu bir olur mu?" diyesi geliyor.

"Yaradan memleketi dağdaki çobanın basiret ve ferasetinden mahrum etmesin!" diye dua edesi de...