Konya’da oynanan Türkiye-İzlanda maçında, ıslıklar ve bağırışlarla bölünen “saygı duruşunda” bir İzlandalıfutbolcunun fal taşı gibi açılmış gözlerini gördüm...

Şaşkındı bu futbolcu, bu ülkenin zehirli ortamını teneffüs etmeyen birisinin asla anlayamayacağı bir şeye tanıklık ediyordu...

Kalleşçe bir saldırı sonucu parçalanarak ölen 97 vatandaşımız için bir türbin dolusu insan saygı duruşunda bulunmak, ölenler için küçük bir matem tutmak konusunda bile anlaşamıyorlardı. Saygı duruşu, ıslıklarla, tekbir sesleriyle bölünüyordu...

* * *

Korkunç bir katliamın bile acısını paylaşmayı başaramayan insanlar bir arada yaşayabilirler mi?

Bu kadar büyük bir katliamın yasını birlikte tutamayan insanların bir ulus olduklarından söz edilebilir mi?

Bu korkunç katliamda canlarının bir parçasının kopup gittiğini hisseden, artık her biri güvercin tedirginliğinde sokakta yürüyen insanlarla katliam mağdurlarının anılmasına bile tahammül edemeyen insanların ortak bir gelecek tasavvurları olabilir mi?

Korkunç bir katliamın yasını tutma konusunda bile bir araya gelemeyen insanları hangi değer, hangi inanç bir arada tutabilir?

* * *

Sanki soluduğumuz havaya bir gaz karışmış ve bu gazdan etkilenerek bilincimizi kaybetmiş gibi davranıyoruz...

Ülkede oluşan inanılmaz boyutlardaki kutuplaşma bir diğerinin acısını anlamayı imkansız hale getiriyor.

Bir tür toplumsal cinnet hali yaşıyor olmasak, Berkin Elvan’ın annesinin kalabalık gruplara yuhalatılmasını tüylerimiz diken diken olmadan izleyebilir miyiz? Bu cinnet halinden etkilenmesek 16 yaşındaki Yasin Börü’nün bir binanın tepesinden aşağı atılmasını, üzerinden araçlarla geçilmesini görmezlikten gelebilir miyiz?

* * *

Bir cinnet hali içinde olmasak mevsimlik işçilik için batı illerine gelenKürtler’in yakılmak istenmesine alelade bir olay gibi tanıklık edebilir miyiz?

Güvenlik güçlerinin öldürdüğü bir militanı arabanın arkasında sürüklemesini içimize sindirebilir miyiz?

* * *

Bir cinnet halinde olmasak, polisin Ankara tren garı önünde, katliamın hemen ardından yaralıların üzerine biber gazı atmasını içimiz paralanmadan izleyebilir miyiz?

* * *

İşte o İzlandalı futbolcu Konya’daki o stadyumda, bizim cinnet halimizin küçücük bir sahnesine tanık oluyordu sadece ve yüzünde gerçek olamayacak şeyler görmüş insanların ifadesi vardı...

Biz kendimize ne yaptığımızın, hangi uçurumun, hangi toplu cinnet halinin kenarında durduğumuzun farkında mıyız gerçekten?

Bu ülkeyi yönetenler farkında mı?