Bir şeylerin değişmesi umudu var ya...

Bütün bu kavga dövüş haline minicik bir ara verilecek ya...

Bu küçücük umut bile, beni şimdiden, o küçük dağ evine gittikten, sessizliği ucundan kıyısından tattıktan sonra, kaçıp geldiği şehrin nasıl korkunç bir uğultuyla onu yorduğunu fark eden adamın psikolojisine soktu...

                                             * * *

Bu ülkenin bitmek bilmeyen kavgalarından o kadar yorulduk ki...

                                              * * *

Kendi güçsüzlüğünü, acizliğini, iç huzursuzluğunu saklamak için, evde olmayacak kavgalar çıkaran bir baba gibiydi bu ülkede devlet her zaman...

                                              * * *

Zannettik ki, asker üniforması çıkınca üzerlerinden, bu ülkeyi yönetenler kendi insanlarıyla kavga etmekten vazgeçecekler, biz de normal bir ülke olacağız...

Zannettik ki, dayak yiyenler, mazlum olanlar, kendileri iktidar olunca, artık zulmetmeyecekler...

Zannettik ki, bir şiir okuduğu için hapse girenler, bir yazı yazdı diye insanları hapse göndermeye kalkışmazlar...

Zannettik ki, askerlerin vesayeti bitince bu ülkenin kurumları işleyecek, kurallar artık herkesin üzerinde olacak...

                                              * * *

Sonra her şey öyle kişiselleşti ki...

Başbakanlık binası diye inşa edilen yerin, o insan makam değiştirince Cumhurbaşkanlığı sarayı olduğuna tanık olduk...

Sırf o iktidarını korusun diye, Kürtler’i parlamento dışında bırakmak için elden gelenin arda konulmadığına tanık olduk...

Her kurumun, her teamülün, bütün hukuk sisteminin bir kişinin iradesine göre eğilip büküldüğünü gördük...

                                            * * *

Vesayet sistemiyle çarpışırken kavgacılığı işe yarayan birisinin, önünde hiçbir engel kalmadığında toplumla kavga ettiğini gördük...

O başka tür bir siyaseti bilmediği için, her Allah’ın günü, bu ülkede bitmek bilmeyen yeni kavgalar çıktığını gördük...

Bütün bu kavgalardan, bütün bu ölüm kalım savaşlarından, bir türlü normal bir ülke olamamaktan çok yorulduk...

                                           * * *

7 Haziran’da bir günlüğüne bu kavgaya ara verilip millet konuşacak ya, 8 Haziran’da daha normal bir ülkeye uyanma ihtimali var ya, bu küçük umutlar şimdiden beni o sessiz, sakin dağ evine götürdü bile...

Bu küçücük sessizlikte, kaçmaya çalıştığım uğultunun, gürültünün ve huzursuzluğun ne kadar büyük olduğunu gösteriyor bana...

Bir nefes almaya, bir durup dinlenmeye o kadar çok ihtiyacımız var ki...

Çetin Altan’ın deyişiyle, “enseyi karartmayın”, ertesi gün daha huzurlu bir ülkeye uyanmak için 7 Haziran’da mutlaka oy verin...