Son bir yıldır yaşadığımız kanlı terör eylemlerinde ipin ucunu görebilmiş değiliz.

Türkiye’ye yönelik genel saldırıyla ilgili kanaatimiz olsa da, hatta “bir üst aklın” varlığına inansak bile, ipin ucunun bir yerde olması gerekiyor.

Son katliamın ardından izlerin PKK’ya gittiğine ilişkin bilgiler çıkmaya başladı.

Ankara’daki ilk katliamın PKK’nın işi olmasının hiç bir mantığı yoktu. IŞİD denildi, IŞİD-PKK işbirliği gibi zorlama varsayımlar üretildi, ama ipin ucu ortada kaldı.

İkinci katliamda ortaya TAK diye bir örgüt çıktı. Çeşitli bilgilere göre bu TAK, PKK’ya yakın bir yapılanma ve daha önce de terör eylemlerinde adı geçmiş.

Ortadoğu’da savaşçı örgütlerin bazı “pis” işler için yan birimler kurma yöntemini uyguladığı biliniyor. Bu “yan” yapılanmaların zaman zaman farklı güçleri, istihbarat örgütleri tarafından kullanıldığı da biliniyor.

PKK otuz yılı aşan eylemlerinde zaman zaman sivil hedeflere de saldırdı, ancak bugüne kadar büyük sivil katliamlarına girmemişti.

Önceki gece, katliamın ardından Cumhurbaşkanı “meşru müdafaa” hakkından söz etti ve Kuzey Irak’taki PKK hedeflerine hava operasyonları yapıldı.

Ankara’daki son iki katliam PKK’nın doğrudan ya da dolaylı icraatlarıysa, bu bir strateji değişikliğine de işaret ediyor.

Savaş alanının, Kürtlerin çoğunluk olduğu şehirlerin dışına, büyük şehirlere, başkente taşımak ve sivillere yönelik katliamlar yapmak PKK açısından önemli bir değişikliktir.

Bu değişikliğin birinci sonucu ise, hiç kuşkusuz, Güneydoğu’daki askeri operasyonlarla ilgili itirazların bir geçerliliğinin kalmamasıdır. Bu da bölgede PKK’nın çok daha büyük kayıplar vereceği anlamına gelmektedir.

PKK’ya çeşitli nedenlerle az ya da çok sempati duyan Kürtlerin de sivillere yönelik katliamları onaylaması mümkün olmadığına göre bu katliamlar PKK açısından çok kanlı bir finale hazırlıktan başka bir şey olamaz.

Bütün bunlar da “ipin ucu” meselesini ortadan kaldırmamaktadır. Katliamlar PKK’nın eseri olsa da olmasa da ipin bir ucu vardır. 

Türkiye’ye yönelik genel saldırıyla ilgili kanaatimiz olsa da, hatta “bir üst aklın” varlığına inansak bile, ipin ucunun bir yerde olması gerekiyor.

Son katliamın ardından izlerin PKK’ya gittiğine ilişkin bilgiler çıkmaya başladı.

Ankara’daki ilk katliamın PKK’nın işi olmasının hiç bir mantığı yoktu. IŞİD denildi, IŞİD-PKK işbirliği gibi zorlama varsayımlar üretildi, ama ipin ucu ortada kaldı.

İkinci katliamda ortaya TAK diye bir örgüt çıktı. Çeşitli bilgilere göre bu TAK, PKK’ya yakın bir yapılanma ve daha önce de terör eylemlerinde adı geçmiş.

Ortadoğu’da savaşçı örgütlerin bazı “pis” işler için yan birimler kurma yöntemini uyguladığı biliniyor. Bu “yan” yapılanmaların zaman zaman farklı güçleri, istihbarat örgütleri tarafından kullanıldığı da biliniyor.

PKK otuz yılı aşan eylemlerinde zaman zaman sivil hedeflere de saldırdı, ancak bugüne kadar büyük sivil katliamlarına girmemişti.

Önceki gece, katliamın ardından Cumhurbaşkanı “meşru müdafaa” hakkından söz etti ve Kuzey Irak’taki PKK hedeflerine hava operasyonları yapıldı.

Ankara’daki son iki katliam PKK’nın doğrudan ya da dolaylı icraatlarıysa, bu bir strateji değişikliğine de işaret ediyor.

Savaş alanının, Kürtlerin çoğunluk olduğu şehirlerin dışına, büyük şehirlere, başkente taşımak ve sivillere yönelik katliamlar yapmak PKK açısından önemli bir değişikliktir.

Bu değişikliğin birinci sonucu ise, hiç kuşkusuz, Güneydoğu’daki askeri operasyonlarla ilgili itirazların bir geçerliliğinin kalmamasıdır. Bu da bölgede PKK’nın çok daha büyük kayıplar vereceği anlamına gelmektedir.

PKK’ya çeşitli nedenlerle az ya da çok sempati duyan Kürtlerin de sivillere yönelik katliamları onaylaması mümkün olmadığına göre bu katliamlar PKK açısından çok kanlı bir finale hazırlıktan başka bir şey olamaz.

Bütün bunlar da “ipin ucu” meselesini ortadan kaldırmamaktadır. Katliamlar PKK’nın eseri olsa da olmasa da ipin bir ucu vardır.