Gazeteyi kağıttan ya da ekrandan okuyan, televizyonda haber izleyen herkes artık her gün aynı başlıkla karşılaşıyor.

 Başlık aynı iki kelime: Acı haber. Altında da bir ya da iki şehidin nerede verildiği, isimleri aktarılıyor.

 Sayfaların neresinde verilirse verilsin, tv’deki sırası nerede olursa olsun “acı haber” olmayan bir günümüz kalmadı.

 Bu kadar çok acı haber olunca da, bunlara “alışmak” gibi bir sorun da ortaya çıkıyor. Alışan insanların da dikkati ve hassasiyeti azalmaya başlıyor.

 Her toplum için en dramatik durumlardan biri “acı haberlere alışmak”tır ve bizim toplumumuz o aşamaya maalesef gelmiştir.

 Acı haberlere alışan toplumun insancıl hassasiyetleriyle birlikte tepki duyguları da azalır.

 Bu kadar acı habere bir tahammül sınırımız olması gerekir. Bizim toplumumuzun tahammül sınırı nedir? Her gün dört şehit, beş şehit olunca mı tahammül sınırı aşılmış olacaktır?

 Böyle cevapsız sorularla içimizi alabildiğine karartmaya devam edebiliriz. Ama tepki gösterebilmek için içimizin daha ne kadar kararacağını da bilmiyoruz.

 Her gün önümüze çıkan görüntünün önüne geçmeye çalışan bazı sesler “bitti bitiyor” diyerek “biraz daha tahammüllü olun” tavsiyesini tekrar edip duruyorlar.

 Altı ay önce de o sesler aynı şeyi söylüyor, “bitti bitiyor” diyorlardı, ama altı ayda hiçbir şey bitmediği gibi sürekli olarak daha kötüyü gittiğimizi görmemek için aşırı iyimser olmak bile yetmiyor.

 Toplumdan “yetti artık durun” çığlığının çıkabilmesi için bu çığlığı atanların seslerinin duyulabileceğine az da olsa inanmaları gerekiyor.

 Ama gerçek şu ki, bu çığlıklardan hiçbiri savaş hengâmesi içinde duyulmuyor.

 Acı haberlere alışınca, acı habersiz bir dünya hayali giderek uzaklaşır ve bir gün acı haberler duvarının arkasında iyice görünmez olur.

 Acı haberlerle kararmış ruhlarımızı bir nebze olsun temizleyebilmek için “yeter artık durun” diye çok kuvvetli bir sese ihtiyacımız olduğuna göre son söz yine “sakın enseyi karartmayalım” olacaktır.