Üç aydan fazla bir süredir gencecik bedenler toprağa düşmüyor, çocuklar yetim, gencecik gelinler dul kalmıyor, gözü yaşlı anaların çığlığı göğü yırtmıyor, babaların çaresizliği bizi kahretmiyor.

30 yıllık bir savaşın nihayetindeyiz şu son üç aydır. Memleketin her tarafında bir huzur havasını artık özgürce solumak mümkün, bunu görebiliyoruz.

Lakin tüm bu olumlu tablonun aksine ortada bir “maraza’da” yok değil.

Ülkedeki bu olumlu ve huzurlu havadan rahatsız olanlar mevcudiyetinden de çoğumuz haberdarız.

İktidar partisinin çok büyük bir sorumlulukla üstlenmiş olduğu Ankara – İmralı görüşmelerinin meyvelerini bir bir verdiği bu süreçte özellikle MHP’nin başını çektiği milliyetçi kesim ile CHP ve İP’nin öncülüğünü yaptığı ulusalcı kanat var güçleriyle sürece yükleniyorlar.

Özellikle batı illerinde toplumsal uzlaşı ve kardeşliği anlatma misyonunu yüklenmiş “akil insanlar” heyetine yönelik gösterilen kontrolsüz ve ilkesiz tepkilerin temelinde yine bu süreç karşıtı kesimi görmek mümkün.
İnanılır gibi değil ama yüz gündür çatışmanın olmadığı ve hiç kimsenin ölmediği böylesi olumlu bir atmosferden duyulan bir rahatsızlığı görmemek mümkün değil.

Milliyetçi ve ulusalcıların gösterdikleri bu ölçüsüz tepkilerin gerekçesinde sözüm ona bir büyük vatanperverlik hissiyatının yattığını her defasında dile getirdiklerinin farkındayız.

Onlara göre;” hükümet artık tamamı ile İmralı’nın kontrolüne girmiş, önce anayasadan sonra hayatın tüm alanlarından Türklük argümanı çıkartılmak istenmekte, Kürtçülüğün önü açılmakta, doğu ve güneydoğu Anadolu bölgemiz sistematik bir hiyerarşi ile ülkeden kopartılmak istenmekte…” vs. vs.

Toplumsal bir taban kazanmak, başarı ile devam eden barış sürecinin bir göz boyama ve aldatmacadan ibaret olduğu kanısını oluşturup özellikle sürecin Türkleri mağdur, Kürtleri mağrur eden bir komplo olduğu savını oluşturup batı illerinde ve genelde Türklerde bir haksızlığa uğramışlık psikolojisi yaratma hedefinde oldukları aşikâr.

İşte bu zihniyetin sonucudur ki Türklerin sürece dair yer yer endişeleri var, kendilerine enjekte edilen PKK’ya teslim olmuş bir devlet kuşkusunun sonucudur bu tepkiler.

Her gün yeni cenazelerin Anadolu’nun şehirlerine, kasabalarına ve köylerine gelmesinden nemalanan bir kısım “ölü sevicilerin” memleketi kendi hırs ve amaçları uğruna ne denli psikopatça bir maceraya sürüklemek istediklerini görmüyor-göremiyor bu tepkili kitle.

Kürtlerin ise çok büyük bir kesimi ise barışı coşku ile karşılıyor, Kürt illerinde, kasaba ve köylerinde artık yüzlerdeki korku ve endişenin yerini tebessüm almış, çocukları dağlara çıkmış analar coşkulu bir heyecanla “evlat yolu” gözlüyor.

Bir kısım Türklerin süreçten endişelenip korkması, Kürtlerin ise bunu büyük bir coşku ile karşılamış olması ortada büyük bir algı farklılığı olduğunu bize gösteriyor, sanırım akil adamlar da bu farklılığı ortadan kaldırıp bir denge ortamı oluşturma çabasındalar.Barışla kalın!