Oysa medeni dünyanın, getirisine ve götürüsüne göre hareket edilebilsin diye icat etmiş olduğu “reddi miras” gibi bir müessese de orada öylece duruyorken; tarihte yapılmış olanların yanlış olup olmadıklarına şöyle göz ucuyla bile bakmaya tenezzül dahi etmeyerek, kendileri yapmış gibi peşinen, ne var ne yok hepsini üstleniyorlar. Akılcılığa çok önem verdiklerini söyledikleri hâlde, başta bu konu olmak üzere, çoğu zaman akılcı davranışlar sergilemiyorlar.

Bunu neden yapıyorlar?

Çünkü saplanıp kaldıkları ideolojiyi, tüm zaman ve mekânların en doğrusu sanıyorlar. O ideolojiyi irdeleyip de vardıkları kanaatlerle değil; buna âdetâ, kendilerini bildi bileliler tâ doğuşlarından beridir süregelen inançlarıyla ulaşıyorlar. Zaten o yüzden, bu bir ideolojiden ziyade, önder kültüne sıkı sıkıya bağlı ve sadece ondan neşet eden bir inanç sistemine daha fazla benziyor.

Özlemlerine bakılırsa, bütün diledikleri ilerici bir toplumsal hayatmış gibi gözüküyor. Buralar da tıpkı o öykündükleri Avrupa’daki, Amerika’daki, zengin ve uygar ülkelerdeki yerlere benzesin istiyorlar. Sanatın, kültürün ve dünyevi hazların imbiğinden geçmiş öylesi bir yaşayış tarzı dururken, din bu denli öne çıkıp özne olsun ve hayatı zehir etsin istemiyorlar. Skolastik batağın İslâm ülkelerinin düşman başına yaşamlarını getirip dayatabileceği ihtimali akıllarına düştükçe de irkilerek, bu duruma ifrit oluyorlar.

Ne ki, bu heveslerini zincirlerine sarındıkları o ideolojik prangayla telâfi edemeyeceklerini nedense bir türlü kabul edemediler. Meselâ gezip tozdukları Londra ve Paris’te ya da Viyana, Roma ve Amsterdam’da veya Berlin, Madrid ve Venedik’te yahut da New York ve Chicago’daki gibi burunlarında tüten hayat tarzlarının, nasıl birer Kemalizmlerle kotarılmış olabileceklerini kendilerine hiç sormadılar. Daha doğrusu, o hayatlar böylesi yollarla yaratılmamış olsalar bile, bizimki bakımından bunun elzem olduğunu düşündüler. Onların kendiliğinden elde etmiş olabilecekleri uygarca yaşama biçimlerinin, bunları yazık ki üretebilme yetisinden yoksun iç takatlerimiz yüzünden, bizde ancak işte böyle bir “Kemalist vesayet programı”yla gerçekleşebileceğine inandılar.

Bu hezeyanlı ve hastalıklı seviyelere durup dururken gelinmedi tabii ki. Başından beri basamak basamak çıkılarak yükseltilen; özellikle de darbe dönemlerinin siyasallaşmış generalleri marifetiyle bir doktrin hüviyetine büründürülen “Atatürkçü Düşünce Sistemi” adlı bir rejimin, sonuçta Mustafa Kemal’in bile kemiklerini sızlatacak akıldışılıklarla, topluma zorla giydirilmeye çalışılan bir deli gömleğine dönüştürülmesini savunur hâle geldiler.

Bu aymazlıkların temel bileşenlerinden biri de, toplumsal değişim ve gelişim dinamiklerinin tetiğini“devletin ellerinde” görmektir. Eğer toplumu devindiren faktörlerin “anahtarı”, devlet denen cihazın motorunu oluşturan sivil/asker yüksek bürokrasisinin ellerinde olursa; birlikte nemalandıkları rantiye, medya, üniversite ve siyaset sınıflarının da katkılarıyla, düzenlerine yönelik potansiyellere karşı duydukları korkular yüzünden, tutup onu bir gün denize atarlar.

Bu koalisyon, toplumu dilediği durağanlık ve dinginlikte tutabilmek için, öylesine çılgınlık noktalarına başvurabilecektir ki; örneğin o değerlere en çok kendileri meftunken, kitlelere birdenbire AB’ye, ABD’ye yahut NATO’ya filân cephe almasını, dış etkenlerden soyutlanması için içe kapanmasını dahi önerebilecektir. Hâttâ daha da ileri giderek, Rusya’yla ve İran’la ittifaklar düşünecek kadar delireceklerdir.

O yüzden, devletten gelen hiçbir umurun sonucu iyide kalmamıştır. Devlete ve devleti işaret eden ideolojilere bağımlı olmanın daima bir bedeli vardır. Devletçi bir yenilikçilik ya da devletin öngördüğü kadarlık bir gelişmecilik asla sağlıklı olamaz. Devletin tarihsel vasfı, vermesi üzerine değil, alması üzerine kurulu bir dipnotla maruftur.

Yaşadığımız bütün sorunlar, esasen bu düzenin ya eskide kalması yahut çağın yeni verilerine göre her şeyin yeniden ele alınması kavgası üzerinedir. Darbeler de bunun içindir; başörtüsüydü, türbandı, irticadı, bölücülüktü, terördü, tevhidi tedrisattı, kıldı, tüydü… hepsi ama hepsi, sadece bunun içindir.

“Dünya ekonomilerinin değerli kısımlarının birleşip, tek bir birimmiş gibi işleyen karşılıklı bağımlı ve uluslarötesi bir sisteme dönüşmesine tanık olduğumuz” bu küreselleşme çağında; sadece kendilerine nalıncı keseri olan bu gelişmelere ayak uyduramayarak, aklı sıra küsüp ve değişimlere sırtını dönüp yozlaşmaması için, toplumumuza yeniden bakmak üzere, CHP’ye değilse bile, hiç değilse aklı henüz başında olan kimi CHP’lilerin o bölümüne galiba ihtiyaç hâsıl olacaktır.

Onlara buradan, Kemalizm’i artık tarihin derin sularına bırakarak sadede gelmeye davet ediyorum. Zira bir ülkede siyasal iktidara karşı homurdanma yoğalmışsa, bir başka iktidar yolda demektir. Ama bu, kesik süte maya çalmakla da olmaz.

CHP’nin “Commodore 64” yapısıyla, olunsa olunsa sadece gülünç olunur çünkü.

cinarnamik@hotmail.com