Biz duymaktan bıktık; sizse aynı şeyleri söylemekten ve yapmaktan bıkmadınız, gitti.

Gene ölenlere mağfiret, gene kalanlara başsağlığı, gene kınama mesajları…

Bellediğiniz en istikrarlı hareket tarzı sadece bu, anlaşılan.

Yarın da cami avlularına dizilir, ellerinizi önünüzde kavuşturur, bir sağa bir de sola selam verdiniz mi, üç defa da “helâl olsun” çektiniz mi, bir sonraki törene kadar siz sağ, biz selâmet!

Bir de şu birlik- beraberlik edebiyatı yapmanız yok mu?

Hepimize gına geldi.

Hangi girişiminizden netice aldınız da boyuna tekrar edip duruyorsunuz bu lâfları?

Hem o birlik- beraberlik nasıl olsun?

Zaten terör de, böyle bir sorunumuz olduğu için var değil mi?

Siz esasa gelsenize!

Bakın açıkça söylüyorum:

Kürt meselesinde sadede gelmedikçe, bu ülke terör belâsından kurtulamayacaktır.

Bu gerçeği kafanıza sokun iyice!

Bundan kaçış yok!

Peki, nedir o gerçek?

Yeryüzü tarihinin bu aşamasında Kürt dünyası, siyasal oluşum bakımından bağımsızlık yönünde gelişen bir eğilim trendine girmiştir.

Siz istediğiniz kadar öfkelenin; dünya da bunu desteklemektedir.

Sadece diğer Kürt coğrafyalarının içinde oldukları sorunlu rejimler nedeniyle değil, bunda sizin, cumhuriyet tarihi boyunca ve hâlen uyguladığınız siyasal hatalarınızın da payı vardır.

Ama neticede, bu gidişatın tek panzehiri gerçek bir demokrasi iken, hiçbir surette o çizgide yol alınmamış; birtakım umut kıpırtıları da boşa çıkarılmıştır.

Kaldı ki, şu an itibariyle Türkiye’nin yeniden döndüğü sertleşme politikalarına bakılırsa, ufukta bundan sonrası için de umut beslemeyi gerektirecek bir sebep gözükmüyor.

Terör için en verimli ortam, çatışmacılığa olumlu yanıt vermekten geçer.

Böylece ona, keyfine doyamayacağı bir hayatiyet bahşedersiniz.

Legal yöntemlerle mücadele etmek suretiyle baş edemeyeceğinize inandırarak, “devlet terörü”ne doğru sürükler ve sonunda sizi de kendisine benzetir.

Artık sizi öfke yönetiyordur ve dünyanın gözünden de düşmeye başlamışsınızdır.

Bu sıradaki yöneticileriniz tam da buna uyuyordur. Dikkat edin; ağızları alev saçan, sertlik, hattâ savaş yanlısı kimselerdir.

İstenen budur ve plân gayet güzel işlemektedir.

Ne ki, bu sizi eninde sonunda bir parçalanmaya götürecektir.

Oysa o kumpası bozacak tek şey, demokrasidir.

Çünkü birilerince istensin veya istenmesin, herhangi bir talebin varlığını dahi aramaksızın, işi ağlama- sızlamalara da bırakmadan, tüm insanca hak ve özgürlükler herkesler için çoktan serbest olmalıydı.

Türkiye sadece Kürtlerini değil, her alandaki tüm sorunlarını, ancak gönüllü birliktelikler ve özgürlükler yoluyla bünyesinde tutabilir ve çözebilir.

Efendim, hepsi ayrılıkçı değiller!

Olabilir.

Toplumlar, sürekli değişen ve dönüşen canlı organizmalardır. Bir sonraki nesil ne olacak, ne düşünecek?

Kim ayrılıkçı, kim değil kaygılarıyla, biz hep böyle istim üstünde mi yaşayacağız?

Kaldı ki, demokrasinin gereklerini yerine getirmemenin nasıl bir bahanesi olabilir; ayıp değil mi?

Niye böyle bir hayat sürelim ki?

İnsanların dili, o dildeki eğitimleri, yerel bazda kendi kendilerini yönetmeleri başta olmak üzere, çağdaş dünya bakımından daha başka ne türde özgürlükler varsa hepsini birden, herkes bakımından serbest bırakırsınız, olur biter.

Korkacak ne var bunda?

Bu denli bir merkeziyetçiliğin delilik olduğunu, ne vakit göreceksiniz, bilmem ki?

Dünyanın hemen her yerindeki yönetim eğilimlerinin ademimerkezileşme yönünde olduğu bir devirde, sizin bunun tam tersine bir gayretkeşlikle “başkanlık” adı altında daha da merkezileşmeye meyyal bir hastalığa yakalanmanız, başınıza gelecek belâların nasıl da üstüne üstüne gittiğinizin bir işaretidir, ama bunu size anlatabilene aşk olsun.

Öyle bir virüs kapmışsınız ki, getireceği belâları yaşamadan kavramanıza galiba artık imkân da kalmamış.

Ne diyeyim, paşa gönlünüz bilir.

Bedeline hazır olun o zaman!

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik