Hani rüyalarda tam da korktuklarımız başımıza gelir, yaşadığımız kâbuslara engel olamayız, biraz sonrasının olacaklarını durduramayız ya; Türkiye de, bunu bile bile, göz göre göre, tıpkı bir Abdi İpekçi, bir Hrant Dink, bir Tahir Elçi gibi ensesinden vurularak kimvurduya gideceği türden bir karmaşaya, bir yok oluşa doğru hızla tırmanıyor.

Ne ki, kan ter içinde fırlayıp meğer düş’müş diyerek kendimize gelecek kadar şanslı da değiliz.

Hiç şakası yok; tam anlamıyla gerçek, bütün bunlar!

Lâkin 78 milyon elimiz kolumuz bağlı, hep birlikte seyrediyoruz.

Elimizden hiçbir şey gelmiyor.

Daha doğrusu, elimizden gelmesi için herhangi bir şey de yapmıyoruz.

Sadece “bir tarla sıçanı gibi korkuyoruz”.

Koskoca toplum, tek bir adamın yörüngesine girmiş, o nasıl çekip çeviriyorsa, utanç verici bir şekilde, buna göre yaşıyor.

Bu nasıl bir güçtür ki, bırakın milyon milyon kitleleri; ne meclis, ne siyasi partiler, ne mevzuat, ne köklü sanılan diğer kurumlar; hemen hepsi onun önünde sapır sapır dökülüyorlar.

Bu durum insan haysiyetine de aykırı.

Ben bunu, çağdaş değerlerle bezenmiş bir birey için, her şeyden önce yerinilecek bir hayat seçeneği olarak görüyorum.

Ve kendimi bu şekilde yaşamaya müstahak bulmadığımdan, böyle bir toplumun üyesi olmaktan zül duyuyorum.

Sadece ona duyulan sevgiyle, sadece ona duyulan öfke ve korkuyla, sadece sanki bütün hepsi kendinde toplaşmış gibi gözüken bir güç ve yetki öbekleşmesiyle açıklanacak gibi de gelmiyor bana, yaşananlar.

Çünkü o güç ve yetkinin ne olduğu da belli değil ki!

Yalnızca hiçbir engelle karşılaşmadan spontane olarak yürüyen fiilî bir durum var ortada, o kadar.

Nasıl ve neyle açıklayabileceğimi de bilmiyorum.

Sosyolojiye, insan ve kitle psikolojisine dair söylenecek bir sürü lâf vardır muhakkak; ama ben kendimi böyle şeyleri sarf etmeye yetkili görmem.

Ne var ki, derin “endişe”nin canlı türlerde yaptığı korkunç tahribatı ve zavallılaşmayı, bu toplumda ben de herkes kadar müşahede edebiliyorum.

Demek, tarih kitaplarında okumuş fakat gözümüzde yeterince canlandıramamışız.

Ancak somut olarak yaşayınca anladık ki, meğer toplum ilişkileri, an gelir pamuk ipliğinden de çürük bir bağ sorunuyla yüz yüze olduğumuzu suratımıza bir tokat gibi çarpar.

Akıl ortalıktan kaybolmuş; toplumsal organizmayı sadece “hayatta kalma güdüsü”nün ödlekleştirdiği bir “endişe paniği” ele geçirmiştir.

Pamuk ipliğine bağlı o “toplum sözleşmesi” fiilen fesholmuş, dayatmalarla inşası hedeflendiğinden, yenisi için bir mutabakat dahi aranmamıştır.

Toplum, dağılmadan bir önceki safhasını yaşıyor gibidir.

Artık orman kanunları geçerlidir, vahşet hâkimdir.

Tıpkı randevu evindeki sermayeler gibi, bu koşullarda artık hiç kimse yaptıklarından dolayı birbirlerinden utanmazlar.

Bu noktalar çoktan aşılmıştır.

O yüzden, sadece hukuka değil, ahlâka başvurmak da anlamsızlaşmıştır.

Yakınmak da çare olmaktan çıkmış; hattâ avara kasnak bir çaresizliği tanımlamaya yarayan bir semptomlar serisine dönüşmüştür.

Bilimsel bilgiler boca ederek toplumu aydınlatmaya veya ikna etmeye çalışmak da bugünün işi olmayıp, boşuna ve galiba biraz da gülünç görünmeye yol açan bir çabadır.

Zira kimsenin kimseyi dinlemeye hem niyeti, hem de tahammülü kalmamıştır.

Herkes hep bir ağızdan bağırmakta, herkes kendi cephesinin siperlerini tahkimle uğraşmaktadır.

Gözü dönmüşlük, toplum kendi kendini yok edene kadar devam edecek bir dizi cinnetin nöbetleriyle canlı tutulmaktadır.

Ayrıca, iç dinamikler yetmezse diye, dış konjonktür de devreye sokulmakta; iç savaş arayışlarının yanı sıra dış savaş olanakları da parlatılmaktadır.

Kara kalabalıkların içinde ise, bu uğurda ölmeye hazır edildiğini ancak başına gelince anlayacak olan tabur tabur müfrezenin altyapısı da oluşturulmuş gibi duruyor.

Eh! Madem bu kadar çok arzu ediyorsunuz, ne diyeyim; gazanız mübarek olsun!

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik