Bugün belki, çağdaş toplumlardan olamamanın umutsuzluğuyla kahırlanıp duran bir sürü insan var bu ülkede.

Fakat hiç yeise kapılmasınlar.

Geçer bunlar da.

Çoğu şey unutulur gider.

Geriye, cumhuriyet tarihi boyunca şöyle dört başı mamur bir siyasal varlık gösteremeyip yönetimde söz sahibi olamadılar diye mazlum ve mağdur görünmekten bir türlü çıkamamış geniş dindar kitlelerin de sonunda iktidarı yakalayarak ne mal olduklarını bütün çıplaklığıyla gözler önüne serecekleri deneyimlerinin, hiçbir ukdeye yer bırakmayacak o şamar gibi gerçekliği kalır.

Bu yanıyla iyi olmuştur.

Yaşananlar, dindarlara dair ne soru varsa hepsini cevaplamıştır.

Eğer bu ülkenin insanları da bir gün demokrasinin niyetine girerlerse, bedelini ağızları yanarak ödedikleri dinci bir siyasal tecrübenin, artık üflenerek içilesi maşrapasını, ateşten kulpuyla önlerinde hazır bulacaklardır.

Esasen bütün bunların kaynaklarını, ilkin İslâm dininin yapısal esaslarında aramak gerekir.

İslâmiyet, insan ruhuna seslenen bir inançlar manzumesi olmakla beraber, asıl etkinliğini toplumun siyasal alanında eylemektedir.

İnsanları dinen şekillendirmek, ancak siyasal olarak yönetilmelerinden geçer.

Din sadece bir inanç sistemi olsa idi sorun olmayacaktı iken, şimdi burada, tam da siyasetin odağına oturtulmuştur.

İslâm’da Allah, yeryüzündeki maddi hayatın nasıl olacağını da tayin etmiştir.

O yüzden din, seçeneği olmayan ilâhi bir siyasal nizamdır.

Nitekim önderleri ve icracı aktörleri filozoflar değil, daima yöneticiler olmuştur.

İslâm peygamberinin, onun ardından gelen diğer şahsiyetlerin ve bütün sahabelerin birer siyaset ve devlet adamı oldukları, hiçbir vakit akıldan çıkarılmamalıdır.

Kur’an’ın hükümleri arasında dahi, toplum inşasının esaslarını zikreden “Medeni Sureler”, insan ruhuna hitap eden “Mekki Sureler”e nispetle daha ağırlıklı bir yer tutarlar.

O nedenledir ki, İslâmi aidiyet, inançsal bir aidiyetten çok, siyasal bir toplum modeline aidiyet gibi gözükmektedir.

Rakibini, “diğer dinler” yerine “siyasal ideolojiler” olarak tarif etmek, hiç de yanlış sayılmaz.

Örneğin, yatağını bulduğunda akışkanlığı kolayca artan günümüz dindarlığı da bir inanç dindarlığı şeklinde değil, siyasal bir dindarlık olarak sivrilmekte ve zuhur etmektedir.

Kaldı ki, inanç ve ruh zenginliğine dayalı bir dindarlık olsaydı, onca hırsızlık ve yolsuzluk iddia ve söylemleri karşısında bu kadar duyarsız olamazlardı.

İşte bütün bu hâller bize göstermektedir ki, İslâm toplumlarının temel handikabı, siyasal yaşamlarını din bazlı projelerle götürmek zorunda kalmalarıdır.

Başlangıçta iyi niyetlerle yola koyulmuş gibi görünse de, siyasal zemindeki dinsel tasarruflar, belli bir aşamadan sonra ele avuca sığmamakta, tabiatındaki genetik motifler yeniden nüksetmektedir.

Tecrübeler, sadece uhrevi hayata müdahil olmakla yetineceği varsayımlarının doğru çıkmadığına çarpıp toslamıştır.

Dine dayalı siyasal programlar, tarihin hiçbir evresinde toplumları mutlu edememiş, kaosun ve anarşinin kaynağı olmaktan yakayı kurtaramamıştır.

Bunun son derece basit bir nedeni vardır.

Çünkü din, bir dogmalar silsilesidir ve siyaset, ihtiyaçların pratiğine değil de bu dogmalara göre yapıldığı takdirde, o statik kurallar toplumsal dinamizme ayak bağı olmakta ve onu içten içe çökertmektedir.

İnsanlar, yanlışlardan kurtulmak için siyasetlerini her zaman değiştirebilme yetisine sahiptirler.

Ama dinsel paradigmayı tartışmak, ona seçenek üretmek ve yerine başka bir şey koymak ise asla mümkün değildir.

Ortadoğu’daki halkların başına gelen budur!

Hâlihazırdaki gidişatını sürdürdüğü takdirde Türkiye’nin başına gelecek olan da bu olacaktır!

İslâmcı bir siyasal nizamın, çağdaş demokratik düzenle hiçbir surette uzlaşacak gibi durmadığı bir kez daha ortaya çıkmıştır.

Umarsız ve yoksul kitleler, özlemlerinde haklıdırlar ama yöntemleri için aynı şey söylenemez.

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik