Yoksa, daha bizden olan “Sodom ve Gomore” mi demeliydim?

Pompei’nin en azdığı günler, “Pompei’nin son günleri”ydi; hatırlasanıza!

Bütün macera filmlerinin bittiğini, “kötü”nün son çırpınışlarından anlamaz mıyız?

Giderayak, elinden geleni ardına komadığı çılgınlıklardan medet ummakta; epeyidir kontrolünü kaybettiği için de, verdiği zarar artık ayyuka çıkmaktadır.

Hiç endişelenmeyin, telâşlanmayın!

Bırakın kendi kusmuğunda boğulsun.

Göreceksiniz; utançla anılacağı günlerin güneşi, eli kulağında, doğmak üzere.

Elbet bu cendereden

“çıkacağız,

şapkayı yana yıkacağız.”

*

“Evet, sabah olacaktır,

sabah olur,

geceler tulû-i haşre kadar sürmez!

Bu mai gök bize bir gün acır;

yaşar mutlak vatan bizimle,

şu zindan karanlığından uzak!”

Hem ne tembih ettiydi bize, büyük usta?

“Enseyi karartmayın!”

Evet, yeise kapılmayacağız!

Demoralize olmayacağız!

Süngümüz düşmeyecek!

Eski nesillerin, her türlü despotizm karşısında yeterince demokrasi ve özgürlük mücadelesi vermeyip, bize bıraktığı terekenin hissemize düşen payıdır, bütün bunlar.

Aşı gibi düşünün!

Tutun ki aşı olduk.

Aşı ateş yapmaz mı?

Hattâ bazen yatağa bile düşürmez mi?

Sonunda büyük hastalıklara karşı direnç kazanabilmek uğruna, ağrısına sızısına bilerek katlanılmaz mı?

Bu yaşananlara da öyle bakın!

Yahut gecikmiş bir kabakulak, bir çiçek geçirdiğimizi var sayın.

Bizim gibi, demokrasi tecrübesi yaşamamış toplumların deneme-yanılma süreçleri olmayacak mıydı, sanıyordunuz?

İşte bu, o!

Böyle böyle öğreneceğiz, özgürlüklerin kıymetini.

Demokrasiyi bize birileri hediye paketinde sunmayacak!

Biz elde edeceğiz, bedelini ödeyerek.

Bu, o!

Bu, o!..

Velhâsıl bu günler,

“geçirilmez değil,

geçirilir.

Kararmasın yeter ki,

sol memenin altındaki cevahir.”

*

Çetin Altan’ı hazır yukarıda anmışken, onunla ilgili bir konuya değinmeden geçemeyeceğim.

Büyük Usta’nın ölümü üzerine, Genelkurmay Başkanı Hulusi Akar, Altan Ailesi’ne bir taziye mesajı göndermiş.

Mesajında, Türk basınının bu asırlık çınarının kaybı için büyük üzüntü duyduğunu, duayen gazetecinin acısını yürekten paylaştığını söylemiş.

Ben böyle dobra adamları severim.

Siyasal iktidarların emrindeki bürokratlardan olsalar da, onlardan hizaya bakıp da, davranışlarını onların hareketlerine göre ayarlayarak kişiliklerini de emre sunmazlar!

Gerek devlet görgüsü, gerek toplumsal ahlâk neyi icap ettiriyorsa onu yaparlar.

Genelkurmay Başkanı da kendisine yakışanı yapmıştır.

Onu cânı gönülden kutluyorum.

Gelin görün ki, aynı şeyi devletin en tepesindekiler için söyleyemeyeceğim.

Hem Cumhurbaşkanı, hem Başbakan, kendi yaşlarından bile daha fazla gazeteciliği olan bu büyük ustanın ölümü karşısında suskunluğu seçmişlerdir.

Kolombiyalı yazar Gabriel Garcia Marquez öldüğünde, kimi Güney Amerika ülkeleri ulusal yas ilân etmişlerdi.

Bizimkiler ise, ancak Arap kabile reisleri öldüğünde böyle yapabiliyorlar.

Mısırlı İhvan’cının kızı Esma öldü diye, çıkıp televizyonlarda da hökür hökür ağlamışlardı.

Genç insanların yitip gitmesi dünyanın her yerinde üzüntü kaynağıdır.

Ama yüreğinin telleri sadece başka diyarların çöl insanları kadarlık titriyorsa, kim “milli”, kim “yerli” diye kuşkulanmaktan da kendimi alamam.

Defalarca kanıtlanmıştır ki, onların tasa ve kıvancı, benim tasa ve kıvancımla bir değildir.

O yüzden, böylelerinden hiç hazzetmem ben.

Artık bizim için 1 Kasım’da, beyin ölümü gerçekleşmiş bu siyasal iktidar zorbalığının fişini çekmekten başka çare kalmamış gibi gözüküyor.

Tepemizde dönenen alıcı kuşların hâlâ ayırtında olamayanlara ise, bu saatten sonra söyleyebileceğim ancak şu olabilir:

“AKP’ye oy vermeyi sürdüredurun…

Sürdüredurun ki, ülkenin batması yarım kalmasın!”

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik