Hâsılı kelâm dinciler, Erdoğancı zihniyet sayesinde, neden şimdiye kadar Kemalist bir baskı mekanizması altında tutulduklarının mantığını, bütün dünya âleme bir güzel göstermiş oldular.

Çok kısa bir zaman zarfında öylesine kin ve nefret saçtıkları bir iktidar alanı ürettiler ki; yeryüzü bunları tanıdıktan sonra, Ortadoğu’daki BAAS Rejimleri’nin boşuna olmadığına nerdeyse hak vermeye bile başladı.

Askerî darbelerin durup dururken zuhur etmediğine, bir İslâm ülkesinde dinginliğin ve nispi bir çağdaşlaşmanın ancak onları kontrol altında tutmakla mümkün olabileceğine inanmanın yeniden kapıları açıldı.

Oysa başlangıçta ne niyetlerle yola çıkılmıştı.

Sovyetlerin çökerek Soğuk Savaş’ın ve Kutuplaşma’nın bittiği son konjonktürde, dünyaya yeniden şekil veren küresel dalgaya onların da uyum sağlaması için İslâm âlemine tıpkı eskisi gibi gene Türkler’in liderlik edebileceği akla yakın gelmiş; tam bu safhada ivme kazanan Erdoğancı siyaset, cuk oturdu diye düşünülerek desteklenmişti.

Buna yol açan, Batı’nın hem rakibi ama aynı zamanda Batı değerleriyle de en çok hemhâl olmuş ve son beş yüz senede İslâm coğrafyası üzerinde üst egemenlik kurmuş Osmanlı’nın bugünkü mirasçısınınTürkler’in olduğuydu.

Türkler, hem Müslümandılar, hem hegemonik bir kültürden geliyorlardı, hem de Batı demokrasisini hiçbir İslâm ülkesinde rastlanmayacak ölçüde iyi kötü deneyimlemişlerdi.

Müslümandılar ama katı- matı da olsa, aynı zamanda laiktiler.

İşte tam bu noktada Erdoğan’ın varlığı bir şanstı ve onun temsil ettiği yeni dinsel ivme, o katılığı alacak ve Araplarla yakınlaşma zorluğunu ortadan kaldıracaktı.

Uluslararası ilişkiler bakımından da, epeydir Batı’nın müttefikiydiler.

Çoğu şey yerli yerine oturuyordu.

O yüzden, İslâm dünyasına rol model olmak bakımından Türkler, âdetâ biçilmiş kaftandılar.

Araplarla tek tek muhatap olmaktansa, modernizmi Türkler üzerinden enjekte etmek suretiyle onları benzeştirmek daha pratikti.

Ne ki, evdeki hesap çarşıya uymadı.

Araplar Türkler’e benzeyeceğine, Türkler Araplar’a benzemeye başladılar.

Dinsel siyaset, giderek Türkiye’yi de Ortadoğululaştırmıştı.

Birden bire tavır değiştiren Erdoğan’ın politikaları, Türkler’in din esaslı bir siyasal konseptin temsilcileri olamayacağını gösterdi.

Eğer göndere İslâm bayrağı çekilecekse, asıl sahipleri dururken, onun bayraktarlığını Türkler yapamazlardı.

Zira, neticede bu bir “Arap kültürü”ydü.

Kaldı ki, din her zaman ayrıştırıcı olmuştur. Hegemonyaya bütünleştirici bir rolle hizmet vermez.

Verseydi, Papalık yoluyla Batı’ya verirdi.

Türkler’in Batıcılığı ve laikliği de, aşağıdan yukarıya doğru işleyen bir İslâmcı damardan değil, yukardan aşağıya doğru dikte eden bir Jakobenizm’den geliyordu.

Paradoks o idi ki, esasında demokratik açıdan eleştiriyi hak eden Kemalizm, en Batıcı diye bilinen o toplum yapısının, salt bu nedenlerle mimarıydı.

Türkler’in Batı’ya en yakın görünmeleri, en sıkı kontrol altındaki İslâmiyet’in onlarda olmasından kaynaklanıyordu.

O yüzden, Doğu toplumlarının modernizmleri, ancak dayatmayla mümkündü.

Nitekim, beş yüz yıllık Osmanlı hegemonyası dahi din üzerine inşa edilmiş değildi.

Din, hem Araplara, hem de Batı’ya karşı sadece bir aparattı.

Türkler’in tarihinde en dişe dokunur dincilik, Erdoğan’ın “ustalık” diye tanımladığı şu son dört seneye sığmıştır.

Kısadır ama etkili ve yapısaldır.

Çünkü kitledeki din hafızasını kanırtmış, toplumun ilk kez verdiği koşulsuz destekle baskıcı bir siyasal güç odağı hâline gelmiştir.

Türkiye tarihinde ilk kez tecelli eden, üstelik seçimle gelen bu olguya “dinsel faşizm” denir.

Tabii bu analizin temelinde, “maddi hayat”ın asıl eyleyicileri olan “üretim güçleri ve onların ilişkileri” olacağını, bilmem ayrıca hatırlatmaya gerek var mıdır?

Peki, demokrasi üreten İslâmcı bir anlayış hiç mi mümkün görünmüyor?

Bilmiyorum; mağdurken yanıltıyor.

Ama egemenken hiç örneği yok!

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik