Savaş naraları öylesine yüksek ki, başka sesler duyulmuyor ülkemde.

Örneğin, birkaç gün önce koskoca bir edebiyat çınarı devrildi de, kimse oralı bile olmadı.

Oysa doksan iki yıllık ömrüyle Oktay Akbal, yazın tarihimizin dikkate değer bir tanığı ve üyesiydi.

Birkaç cılız makalenin dışında, haber değeri bile taşımadı ölümü.

Çünkü bizim başka işlerimiz var, başka ilgi alanlarımız!

Kan kokusuna üşüşen köpekbalıkları misali, barbarlık dönemlerinden kalma değer yargılarının girdabında toplaşmış hazlarla beslendiğimiz bir dünyamız var, sanki bizim.

Suriyeliler için bile, ölümü göze alacak kadar kaçılası bir yere dönüşmekte, giderek burası.

Bu kadar ağır konuşmam, sarsalamak için!

Toplumsal ortamımıza egemen olmuş şu aktörlere bir bakar mısınız, Allah aşkına!

Beş para etmez adamlar, her birisi.

Öylelerin yazıp kurgulayıp sahneye koyduğu trajikomik kaba saba bir vodvili izleyen figüranlar gibiyiz âdetâ, onların güdümünde.

Savaştan yıkılmadık yeri kalmamış olarak çıkan Almanya’nın, en fazla AKP iktidarınınki kadarlık bir zaman zarfında, nasıl yeniden imar edildiği mucizesini ve sanayisini ayağa kaldırmadaki sırrını; hattâ ihtiyacını karşılamak için fiilen savaş yıkımı dahi görmemiş Türkiye gibi ülkelerden işgücü talep edecek noktaya nasıl geldiğini dönemin şansölyesi Adenauer’e sorduklarında, “Çünkü bizim Goethelerimiz, Schillerlerimiz, Beethovenlerimiz var; o yüzden bu kadar kolay kalkındık!” dedirtecektir, bir başka iklimin dünyası.

Nasıl sürdüreceğiz bundan sonra, ülkeyi deliler koğuşuna çeviren bu çılgınlık hâlini tasfiye etmeden?

Cumhuriyet dönemi paradokslarından kurtulacağız diye sevinecekken, kapıyı açar açmaz koca bir manda tersini pasta niyetine suratımıza aşk eden eşek şakası gibi bir rejime, nasıl katlanacağız daha fazla?

Geçen gün, hadi farklı bir ses olsun diye, tıpkı kendi facebook sayfamda olduğu gibi, Offenbach’ın “Barcarolle”sini bir başka internet sitesinde de paylaşmak gelmişti içimden.

Keşke elim kırılsaydı da yapmasa mıydım, nedir?

Ben daha “Gözlerinizi kapatıp arkanıza yaslanın ve ruhunuzu müziğe bırakın; içinizdeki yaşama sevincini duyumsayacağınıza eminim” der demez, “kan, gözyaşı, ölümler, bombalar varken…” falan filan diye tepki geldi hemen.

Ben o bombaları, o ölümleri bilmiyor muyum?

Ömrüm o acıları düşünmek ve yazmakla geçmedi mi?

Bu ülkedeki gidişattan, sevgili dostlarım, iyice sıdkım sıyrıldı.

Ben mücadeleci bir adamım ama avara kasnak bu çırpınış, boşa kürek sallamak yerine ise; çek gitsin kuyruğunu, o zaman!

Valla hiç bozulmayın ama burası bana, hayat tarafından gazı alınmadan adam olacak gibi gözükmemeye başladı artık.

Bırak inceldiği yerden kopsun!

Bırak sarhoş kendi devrilsin!..

Diyeceğim, demesine de…

Diyemiyorum bir türlü.

İçim elvermiyor gene de.

“Şaka gibi” bir adamın kontrolüne girmiş bu topluma sırt çevirip ne hâlleri varsa görsünler demek, kolay mı be arkadaş!?

Kabalığın, cahilliğin, lümpenliğin prim yaptığı koşulların panzehiri, mostralık gibi bir kenara çekilip somurtmak olabilir mi?

Bu çöl kültürüne teslim olmamalıyız, her şeyden önce.

Bırak iptal etmeyi, daha da çoğalmalı sanatsal gösteriler, konserler, festivaller!

Shakespeareler, Moliereler daha da fazla sahnelenmeli!

Daha fazla Peter Greenaway seyredip, daha fazla Oscar Wilde okunmalı!

Daha fazla Mahler, daha fazla Bach ve daha fazla Franz Liszt.

Şimdi çocuklarınızı yanınıza çağırın, ki onlar geleceğimizdir; bomba sesleri yerine kulaklarımızı kuş cıvıltılarıyla dolduran (Haydn’a yakıştırılsa da, esasen Leopold Mozart’ın olan) aşağıdaki “Oyuncaklar Senfonisi”ni, lütfen tıklayın da neşeyle dinleyelim, hep birlikte, halife karikatürüne inat:

(https://www.youtube.com/watch?v=1miohLVZobE)

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik