Oyuna ya gelindi, ya gelinmek üzere.

Zira, 1 Kasım’daki seçimde nasıl bir sonuç alınacak, henüz kestiremiyorum.

7 Haziran’da duvara toslayanlar, önlemlerden biri olarak, allem edip kalem edip; Selahattin Demirtaş’ı itibarsızlaştırmada sanırım epeyi bir mesafe aldılar.

Selahattin Demirtaş çizgisinin, Kürt meselesindeki önemi şurada:

Demokratik bir anlayışa taşımaya çalıştığına dair işaretler verdiği partisi HDP, her ne kadar KCK vePKK’nın bir organı ve ürünü ise de; Demirtaş âdetâ Kürt sorununun silahlı yöntemden demokratik yönteme evrilebileceğinin temsilcisi gibi imajlar veren bir yol izledi.

Otuz beş senelik savaşçı mücadelenin barışçı siyaset yoluyla da yapılabileceğinin ipuçlarını, bu ölçüde ilk kez o ortaya koydu ve bu yüzden kısa zamanda beğenilen bir sima oluverdi.

Hareket’in Meclis’teki temsil kapasitesi yirmi küsurdan seksen milletvekiline çıkınca, dinci AKP başta olmak üzere MHP, ulusalcılar, Öcalan, Kandil, diasporadakiler, yani ne kadar Türk ve Kürt milliyetçisi varsa hepsinin gözünü korkuttu.

Bu gelişme, hem Erdoğan’ın önünü kesti, hem de savaştan yana olan PKK baronlarını nasıl bir geleceğin beklediğini gösterdi.

O nedenledir ki, hemen kolları sıvadılar ve elbirliğiyle yeniden savaşı yücelttiler.

Demirtaş’ın sergilediği doğrultuda bir siyaset geliştiği takdirde, Türkiye’nin yöntem sorunu olan savaşçı zihniyet, tası tarağı toplayıp buralardan sıvışmak zorunda kalacak ve barınamayacak; nihayet biz de Kürt sorununu doğru dürüst ancak o zaman konuşmaya ve çözmeye başlayabileceğiz.

Peki, bu mümkün müydü yahut hâlâ mümkün müdür?

Doğrusu bunu da kestiremiyorum.

Çünkü demokrasi, hapı şurubu bulunan, iğneyle zerk edilen bir şey olmadığı için, ancak yaşanarak ve yararları görülerek öğrenilen birtakım pratikler manzumesidir.

Meselâ kuşlar da uçmayı öğrenerek gerçekleştirirler ama buna yapısal olarak müsait olmaları ve içerlerinde o yeteneği barındırmaları da gerekir.

Tarihsel olarak “talancı kültürler”den gelen toplumların, günün birinde demokrasiye nasıl evrilebilecekleri meselesi şimdi buraya sığmayacak bir konu olsa da; hayat eğrisi aynı olmamakla beraber, yarım yüzyıl önceki Avrupa tecrübesi herkesin kulağına küpe olmalıdır.

Birbiriyle kanlı bıçaklı Fransız ve Alman’dan, burunlarından soluyan Avusturyalı ve Macar’dan, birbirlerine ne denli mesafeli oldukları Katolik ve Protestanca ayrışmalarından da belli olanAkdenizli’yle Baltıklı’dan, AB ruhuyla bugün nerelere gelindiği hiç mi görülemeyecek?

Özgürlüğün ve demokrasinin yağmur yüklü bulutları, bu topraklara da boşanıp bir gün buraları da ıslatmayacak mı?

Çünkü burnumuzun dibinde yaşandığı hâlde kimsenin umursamadığı, bundan daha muhteşem bir barış projesi olabilir mi?

Ne ki, Doğu kafalılar ve savaşçılar bunu istemezler.

Böyle bir gidişat onların sonu demektir.

O yüzden savaşçı PKK, Erdoğan gibi antidemokratik birinin iktidarda olmasını daha çok ister.

Böylelikle, hem başardıkça kontrolünden çıkacağına dair belirtiler gösteren Demirtaş gibi birinden kurtulacaktır, hem de Türkiye’nin otoriter biri tarafından yönetilmek suretiyle içten içe kendiliğinden çökmesi sağlanacaktır.

PKK için en mümbit ortam budur.

Savaşın tırmanmasını istemeyen her kim varsa, bu gerçeği görmek ve ona göre tavır almak zorundadır.

Bayrakları kapıp savaş naraları atmak üzere sokaklara dökülmek, Erdoğan’ın ve PKK’nın ekmeğine yağ sürmekten başka işe yaramaz.

Selahattin Demirtaş’ın ise, daha da yol ayrımına geldiği söylenebilir.

Artık onun için tam bir sınav zamanıdır.

Eğer tarihe, PKK’nın göstermelik demokrasi objesi niyetiyle kullandığı bir figür olarak geçmek istemiyorsa, sahiciliğini perçinleyecek şekilde sesini daha da yükseltmeli; bu uğurda gemileri yakmayı dahi göze almalıdır.

Bunu yapar mı?

İçtenlikli idi ise ve toplumdan tıpkı 7 Haziran’daki gibi moral destek görürse, niye yapmasın!

Aksi hâlde, 1 Kasım’da savaşçılar kazanırsa zaten tasfiye olacaktır.

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik