Meclis çoğunluğunu ele geçirmelerine rağmen, seçim sonrasında ne yapacağını bilemeyen, şaşalamış bir muhalefetle karşı karşıyayız.

O yüzden Erdoğan, kaybeden taraf olduğu hâlde hâlâ gücünü hiç yitirmemiş gibi davranabiliyor.

Çünkü muhalifler, niçin kazandıklarını unutmuş görünüyorlar.

Onları biraraya getiren ortak payda, sadece Erdoğan karşıtlığı değil, aynı zamanda kurduğu düzenin de tasfiyesi vaadiydi.

Bunun için herhangi bir seçim ittifakı yapmış değillerdi. Bu duygu, kendiliğinden doğal bir birlikteliğe yol açmış, sinerjisinden hepsi birden yararlanmışlardı.

Fakat şimdi, iradeleriyle mutabakat gerektiren bir koalisyon problemi karşısında çakılıp kalmış görünüyorlar.

Bunu yakalayan AKP de, ağırdan almak suretiyle bu zayıflıklarını kullanmanın peşinde.

Oysa yan yana yürüyemeyecekleri kapıları zorlamaları ve bu tarz mutabakatlara kalkışmaları gene gerekmiyor.

Muhalifler, AKP’yi nasıl ki seçimden önce bir işbirliği yapmadan durdurdularsa, gene koalisyon yapmadan, sadece Meclis faaliyetiyle devamını da getirebilirler.

Onları birarada tutan şey, yürütme arayışları değil, varsın yasama faaliyetleri olarak kalsın.

AKP’den üstün oldukları yanları, Meclis’teki yüzde altmış çoğunluklarıdır. Bu varken, yüzde kırklık AKP’nin koalisyon hesaplarının dümen suyunda gitmek yanlıştır.

Üstelik bu yüzde altmışlık çoğunluk, muhalif partilerin her biri bakımından öylesine bir güçtür ki, hangisi bu potansiyele başvurursa diğerlerini de yanı sıra sürükleyecektir.

Örneğin yüzde on üç oy almış bir parti, Erdoğan rejiminin tasfiyesi için Meclis’e kanun teklifleri verdiğinde, yüzde altmışlık bir kapasiteyi zorunlu olarak harekete geçirmiş olacaktır.

Kim bundan kaçarsa, intihara yeltenmiş sayılır.

O nedenledir ki muhalifler, isteseler de istemeseler de, seçim meydanlarındaki taahhütleri açısından birbirlerine mahkûmdurlar.

Öyleyse gidilecek doğru yol, şu sıradaki eğilimlerin aksine, birbirinden bağımsız dahi olsa, Meclis’teErdoğan rejimini değiştirecek yasa tekliflerine öncelik vermek olmalıdır.

Yasama meclisindeki bu üstünlük, yürütme arayışlarında da yansısını bulacak; koalisyon olacaksa bile, onu dahi bu yeni denge belirleyecektir.

Hattâ inisiyatif kaybeden AKP’nin, iç hesaplaşmasına zemin dahi hazırlayabilecektir.

Kaldı ki, o koalisyon hiçbir surette tecelli etmeyecektir.

Erdoğan bakımından, koalisyon hükümetini öngörmek demek, kendi aleyhine oluşmuş Meclis yelpazesini ortadan kaldıracak “erken seçim kozu”nu çöpe atmak demektir.

Yani elleriyle tıpış tıpış, muhaliflerin kendisini zora sokacak kanunlar yapmasına fırsat tanımaktan başka bir şey değildir.

Hiç onda o göz var mı?

Erken seçim, Erdoğan’ın “acil çıkış kapısı”dır.

O hâlde koalisyon kurulamaz!

Ama erken seçim kararı için gereken 45 günlük süreyi kazasız belâsız atlatabilmek için, kurulacakmış gibi yaparak, muhalifler sırayla uyutulabilir.

Kuracakmış gibi yaparak, müstakbel koalisyon ortağının AKP aleyhine hazırlanacak kanun tekliflerine katılması önlenebilir.

Eğer oyuna gelirler de, Erdoğan hakkında yasa önergeleri gerçekleştiremeden erken seçim kararı almasına meydan verirlerse, bir daha onları kimse kurtaramaz.

Fakat Erdoğan hakkındaki yasa teklifleriyle Meclis’i harekete geçirirler ve o da bundan kaçıp kurtulmak için erken seçim kararı alırsa, bu sefer de onu hiç kimse kurtaramaz.

Öyleyse, üç beş ay sonra yerinde yeller esecek mevcut parlamentoda, asıl hedeften saparak Meclis başkanlığının veya koalisyon iktidarının avara kasnak hırslarına kapılıp da enerji tüketmek, bu satrancın öncelikli hamleleri değil, beyhude çabalarıdır.

Bırakın bu problemlerle Erdoğan boğuşadursun; siz yeter ki, onu etkisizleştirecek restorasyon yasalarına girişin!

Erdoğan’ın vesayetinden kurtulmadan, bu ülkenin hiçbir meselesini çözmeye artık imkân kalmamıştır, çünkü.

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik