Hadi diyelim ‘kurucu babalar’a toz kondurmadınız.

Fakat Menderes’e, Türkeş’e, Ecevit’e, Erbakan’a da toz kondurmadınız.

Gün geldi, defalarca darbe yapmış ‘generaller’e de toz kondurmadınız.

Hattâ, meşru bir hakkı aramak için bile olsa, karşılıklı öldürmelerle kırk bin kişiye varan bir kan davasıyla netice alınamayacağını tarih boyunca kanıtlayagelmiş bu toprakların o vasfı çok belirginken, acaba bu demokrasi çağında başka türlü bir çare yok muydu diye sorgulamaya gerek dahi duymadan Öcalan’a da toz kondurmadınız.

Huyunuz gereği, şimdi de Demirel’e kondurmuyorsunuz.

Madem bunlar iyi idiyse, o zaman kötüler kimlerdi?

Bu denli geri kalmanızın nedenlerini anlayabilmek için, o şahsiyetlerin temsil ettiği anlayışların eleştirisini yapma vakti gelmedi mi hâlâ?

Erteleyecek misiniz hep?

Oysa yaşamla yüzleşecek yerde her neslin, biriken sorunlarını gözardı etmesi ve bir öncekilerden devraldığı ödenmemiş faturalara biraz da kendisi ilâvelerde bulunarak bir sonrakilere bırakması, nasıl bir acımasızlıktır?

Yalan ve riyanın batağından hangi yolla kurtulacağız?

Meselâ Demirel’in “yollar yürümekle aşınmaz” mottosunu, demokratlığının bir neticesi olarak değil, aslında kendisini protesto edenleri küçümsemek ve horlamak için söylemiş olduğunu, birbirimizin gözünün içine baka baka saptırmaktan ne gün vazgeçeceğiz?

Meselâ HDP’yi bahane ederek CHP ile koalisyona yanaşmayan Bahçeli’nin, bu durumda aynı çatı altında yan yana sıralarda oturmayı da mesele yaparak Meclis’e girmeyi de reddetmesi gerekmez mi?

Şimdiye kadarki yasama faaliyetlerinde, zaman zaman o partiyle aynı doğrultuda oy kullandılarsa, ki muhakkak olmuştur; bu hâlleri zımni birlikteliklerinden sayılmayacak mıdır?

Sorunlar işte böyle üst üste bindikçe ve sıkıştırdıkça da, temel sebeplerden uzaklaşarak, buranın ancakErdoğan usulü baskılarla yönetilebilecek bir yer olduğu, tüm erozyona rağmen hâlâ yüzde kırk düzeyde alıcı bulan bir model olup çıkar sonunda.

Küresel kapitalistik gelişmeye “ben de varım” diyebilmenin, yollarla, köprülerle, hızlı trenlerle, devasa liman ve havaalanlarıyla mümkün olacağı elbet de doğrudur.

Ama bunu nobran küstahlıklarla yapamazsınız!

İngiliz ve Hollanda emperyalizminin erken dönem tüccarları, Doğu Hint Adaları’nı haraca bağlarlarken bile Racaların huzurundan nice yalakalıklar yapa yapa çekilirlerdi.

İran’ın petrolü olmasa, Avrupa’nın hangi kraliçesi yahut first leydisi bugün oraya gittiğinde başına eşarp bağlar ki?

Erdoğan, Katar ve Suud sultanlarına özeniyor; ama Batı’nın şimdilik onların nazına katlandığı yeraltı kaynakları ve yerüstü dengeleri var.

Senin neyin var?

Yıllık yüz elli milyon yolcu kapasiteli havaalanını Türkiye halkını kırbaçlayarak yapsanız bile, oraya inecek yolcuları nerden bulacaksınız?

Özgürlüklerin olmadığı, o yüzden de çağdaş kültürün gelişmediği şimdiki atmosferden sıyrılmadıkça, ne inşa ederseniz edin, Formula-I pistindeki gibi sığır otlatmaktan öteye gidemezsiniz.

Bu tür siyasal zihniyetlerle mamur olunmaz.

Bütün yaptıklarınız, harcı deniz kumuyla karılmış beton gibi tez zamanda ufalanıp gidecek, göreceksiniz.

Buna rağmen herhangi bir ders almışlık taşınmadığı gibi, hiçbir amaçtan da vazgeçilmiş görünmüyor.

Sadece, hükümet mi, yoksa yeniden seçim mi arayışlarının tilki sessizliği sürecinden geçiyor gibiyiz âdetâ.

Eğer erken seçim olacaksa da, kriter, yeniden güçlenmek ihtiyacında olan Erdoğan’a toparlanacak kadar bir zamanın mı daha yararlı olduğu ile; üzerindeki kontrolünü yitireceği oranda ipliğini pazara çıkarmaya yeltenecek bir koalisyonun vereceği zararın caydırıcılığı arasında geçen zihinsel muhasebede gelip düğümleniyor.

Benim gibi çağdaş dünya sevdalısı biri için, bu ilişkilerden heyecan duymak olası değil.

Demirel’in geride mirasçı bırakmadığını hâlâ sananlar var ise, hiç üzülmesinler.

Onun daha kapsamlı bir türevi olan Erdoğan, Bahçeli gibiler sayesinde bütün gürbüzlüğüyle yerini koruyacağa benziyor çünkü.

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik