Hiç unutmuyorum.

Yıllar önce Robert Kolej’e başlayan kızıma, ilk gününün nasıl geçtiğini merakla sorduğumuzda, sıra dışı bir cevap vermişti bize.

Bugünkü ilk dersimiz, anneciğim babacığım, “duvar”dı demişti.

Önce bilinen ne kadar meşhur duvar varsa yeryüzünde, hepsini tek tek saymışlar.

Çin Seddi’ni…

tarihî kentleri çevreleyen surları…

Berlin Duvarı’nı…

Sonra niçin yapılmış olabileceklerini tartışmışlar.

Ve ders biterken de, hiçbir duvarın, hiçbir engelin, “düşünce ve özgürlüğün” önünde duramayıp eninde sonunda yıkılacağını, hayatın açıkça gösterdiğine kanaat getirmişler.

“Kadına karşı şiddet”e farkındalık yaratmak isteyen İzmirli kadınlar, eylemleri için “duvar” metaforunu seçince, aklıma bu geldi hemen.

Kadına karşı örülen duvarları, yine bir başka duvarla telâfi etmeye çalışmak, beyinlerimizin ve hayâl gücümüzün ne denli örülü olduğunu, setlerin ve perdelerin hayatımızı nasıl belirlediğini göstermiyor mu?

Duvara çare bir başka duvar mı olmalıdır?

Ben, sadece haklı değil, erkeklere nispetle daha zeki ve nitelikli bulduğum kadınların daha yaratıcı olduklarına inanıyor, onları gönülden destekliyorum.

Ne ki, her işimiz şark usulüdür bizim.

Kafa yapımız hayatın bütün alanlarına yansımıştır.

Batı’daki kentlerde “trafik ışıkları” bile, araçlar sürekli yürüyecek şekilde “yeşilden yeşile” periyotlarla düzenlenmişken, bizde “kırmızıdan kırmızıya” ayarlanmıştır.

Oralarda, eğer senkronunu tutturmuşsanız, hiç durmadan aynı ritimde yürür gidersiniz.

Bizde ise tam tersi olur; prostatlı gibi kesik kesik, dura kalka yol alırsınız.

Nasıl özgür olacağımızı değil, nasıl kayıt altında tutulacağımızı konuşuruz biz.

En nefret ettiğimiz kavramlardan biri de “liberal” sözcüğüdür.

Oysa bu, “özgürlük” demektir.

Özgürlüğe bu kadar düşman bir toplum ancak kolektivist şarka yakışmaktadır.

Özgürlük ve demokrasi gibi kavramları çok sıkça kullanırız, lâkin içeriklerini ne düşünür, ne de biliriz.

Meselâ, burjuva değerlere kızar, demediğimizi bırakmayız; ama ardından demokrasi nutukları çekeriz.

Oysa liberal değerlerin somuta dönüşerek görünür hâle gelmesi demek olan demokrasi, burjuva ekonomi dünyasının toplumsal ve siyasal alana yansımasından başka bir şey değildir.

Hem kolektivist kafada bir devletçi, hem demokrat olunmaz.

Biri diğerinin zıddıdır.

Bir de, zorbadan yana olup da liberalmiş gibi görünen, oligarşinin hizmetindeki “kral soytarıları” vardır ki, bunlara bakarak yanlış yargılara varmamak gerekir.

Devletçi, dedim.

Hepimiz devlet için varızdır.

O yüzden, devleti işletenler sorgusuz sualsiz daima haklıdırlar.

Bizler sonuçta devletin köleleriyizdir.

Meselâ, bizim yoktur ama devletin bilmememiz gereken sırları vardır.

Yasa dışı evraklarına bile “gizli damgası” vurarak her türlü herzeyi yemesini bilmiştir.

Çıkıp da “gizli belgeyse, devlete gizli belge; bize ne!” dememişizdir.

Çünkü demokrasi ne menem bir şey, anlayamamışızdır.

Hâlbuki Harp Okulları ve Harp Akademilerinde okuyan kırk türlü milletten subay ve kurmay adayın yanı sıra, NATO karargâhlarında ve müşterek tatbikatlarda bunların hemen hepsinin bilgileri en ince ayrıntısına kadar yabancılarla paylaşılmaktadır.

Gençliğimde Trakya’da, Genel Savunma Mevzilerindeki sabit betonarme koruganların makineli tüfek ve geri tepmesiz top yuvalarına kadar plânlarının, ödenek çıkması için NATO ile paylaşıldığını teğmen rütbemle ben bile biliyordum.

Kaldı ki bunlar normal şeylerdir.

Normal olmayan, devletin gıllıgışlı işlerini haber yaptı diye gazetecilere kızmak; halk bakımından ise, bunu meşru görerek oyuna gelmektir.

Çevirdikleri dolapları halkın bilmesini istemeyen devletten değil de, toplumu bilgilendiren gazeteciden yana çıkmadıkça, bütün güzel şeylere henüz vakit var sayılır.

O zaman bekleyeceksiniz, çünkü hazır değilsiniz.

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik