Dönemin Kuvvet Komutanı Aytaç Yalman’ın geçenlerde verdiği bir röportaja fırsat bulup da değinememiştim.

Ne soruyordu gazeteci:

“Hükümet, TSK’nın başına gelenleri Cemaat’in bir kumpası olarak niteliyor. Siz buna katılıyor musunuz?”

General de şöyle cevap veriyordu:

“Biz de öyle kabûl ediyoruz.”

“Tam anlayamadım!”

“E, ne yapayım yani? Etmeme lüksüm var mı? Etmeyip de ne yapacağım? Öyle diyorlarsa, öyledir!”

“Fethullah da maşallah yani, her şeyi biliyormuş.”

İstihza fışkıran bu sözlere, söylendiği sıradaki mimikleri de, artık bi’zahmet muhayyile gücünüzle siz katıverin.

Biliyorsunuz, senaryoyla iş yapmak bu dönemde pek moda!

Generali, hiç değilse iftira atmadığı için kutluyorum.

Üzerlerine atılı yolsuzluk ve hırsızlık iddialarını yok etmek isteyenlerle, darbecilik suçlamalarından tatlı canlarını kurtarmak uğruna, hem de kendisine darbe yapmayı tasarladıkları birine sığınanların, şimdi birlikte tezgâhladıkları ahlâksız bir işbirliği sürecini yaşıyoruz.

Ordu komutanının organizasyonundaki generaller ve kurmaylar, altmış senelik kurumsal alışkanlıkları olan darbe hazırlıklarını yapmadılar da; içinde ne İçişleri Bakanlığı, ne Emniyet Genel Müdürlüğü bürokrasisinin olduğu, Vatan Caddesi’ndeki birkaç şube müdürü ile komiser muavini mi hükümete karşı darbe plânladılar?

Hile ve desise ile yapılmış asıl kumpas budur!

Ve ayıptır.

İnsanda biraz vicdan ve utanma duygusu olur.

Ama yok!

Olmasını da beklemeyin!

Ne yapacaksa, gene bu halk yapacaktır.

İster beğenin ister beğenmeyin, çoğunluğu dindarlardan oluşan bu kitleler, siyasal gücün kendilerine geçebileceğini ilk kez 2002 yılı itibariyle gördüler.

Seksen senelik Cumhuriyet’te onlara o kadar kötü davranıldı ki, bugün ne hırsızlık görüyor gözleri, ne yolsuzluk.

Kinlerinin anestezik lezzeti, böbrek taşı hâlini almış bir iktidarın vermekte olduğu ezanın duyumsanmasını henüz engelliyor ve bastırıyor.

O kadar ki, dindar geçindikleri hâlde, hiçbir ateistin bile o dini bunlar kadar hırpalayamayacağını dahi göremiyorlar.

Fakat bu işler zaten böyledir.

Sosyolojik gidişatlar, doğrusal bir kronolojide seyretmezler.

Sapışlarla, geriye dönüşlerle, savruluşlarla ilerlerler.

Toplumsal bir gerçeklik olan dinin iki türlü atı vardır.

Tıpkı çocukken at niyetine bindiğiniz, olduğu yerde sallanaduran tahta oyuncaktan olanı…

Ve bir de, üstünde durmakta zorlanacağınız, yerinde duramayan, kıpır kıpır bir küheylân gibi olanı.

Biri durağanlıklardan, tutuculuklardan beslenir; diğeri dinamizmlerden, hayatın somut çağrılarından.

Biri hem çürür, hem çürütür; diğeri ise zinde tutmak ve gürbüz kılmak gibi toplumsal bir işleve teşnedir.

Kitleler de bazen öyle olurlar, bazen böyle.

Şair Baba onlar için;

“korkak,

       cesur,

             câhil,

                   hakîm

                         ve çocukturlar

ve kahreden

         yaratan ki onlardır”

diye boşuna dememiştir.

Bu yozlukları, bu aymazlıkları, bu bönlükleri elbet bir gün geçecek ve düşe kalka da olsa demokrasiyi keşfedeceklerdir.

Onlara seçenek, ne herhangi bir vesayet, ne de yüz sene öncesinin ideolojileridir.

Çünkü ideolojiler, hiç durmadan çıkılması gereken toplumsal hayat merdiveninin konjonktürel basamaklarına benzerler.

Eğer işlevselliğiyle yetinmeyip, bunlardan birinin cazibesine kapılır da o basamakta çakılır kalırsanız; yanınızdan geçip gidenler daha yükseğe çıkarlar.

Sizin içinse zirve, artık o basamaktan ibarettir.

Ben dindarlar arasındaki yarılmanın yaratıcı fonksiyonlar üreteceğine ihtimal veriyorum.

Bu onları, dindar olmanın tek başına bir halta yaramadığına götürecektir.

Dindarlardan gördükleri işkence, bir başka dindar akımı, demokrasinin zorunluluğuna taşıyacaktır.

Ama bütün bunlar, o küheylana binmeden olmaz.

O küheylan ki, maddi hayat dinamiklerinin çağdaşlığa bir çağrısıdır.

Ve de dine yeniden protest bir bakış, o atın binilecek sağrısıdır.

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik