Çürüme ve kokuşmanın hangi safhasındayız, biliyor musunuz?

Artık iş arayanlara, piyasada “ücretsiz çalışma” önerisinde bulunmaya da başladılar.

“Evde oturacağına gel çalış, hem böylece paslanmamış da olursun!”

“Ama para yok!”

Kölelere bile bakma yükümü vardı.

Bunda o da yok!

Öyle bir dönem ki; görgüsüzlük sarayının, tanesi yetmiş beş bin liradan alınmış koltuklarıyla, on bin liradan takılmış akıllı klozetleriyle simgeleşerek anılacağı bir dönem, bu dönem!

Keşke o akıl, klozetlerde değil de beyinlerde olsaydı.

Dolapdere’nin çakma 16. Louis’i, Fransız sarayıyla yarışırken, hem kendi Bastille’inin duvarlarını örüyor, hem de kendi 1789’unu hazırlıyor.

Şimdi de kalkmış, istesek de istemesek de bize zorla Osmanlıca öğretecekmiş.

Bir taraftan da 17/25 Aralık yaklaşıyor ya; ona illüzyon da lâzım tabii.

Ceddimizden kopmuşmuşuz.

En hayırlı evladın bile kendi ebeveyn mezarlarını ancak helâ mermerinden yaptırdığı bir kültürde, beş yüz sene önceki mezar taşlarını okuyamıyormuşuz.

İslâm âleminin el yazma eserlerinde neler var, neler yok, bilmiyormuşuz.

Ömer Seyfettin’i dahi okuyup anlayamıyormuşuz.

Ömer Seyfettin’i okumadığı nasıl da belli. Bi’kere o milliyetçi ve Türkçecidir. Osmanlıcanın ağdalılığından uzaktır.

Çoğu eski eser, Latin harfleriyle yeniden basılmıştır; gelgelelim yüzüne bakan yok!

Namık Kemâl’in “İntibah” romanı kitapçı raflarında öylece tozlanıyor. Alıp da okuyan mı var?

Kaldı ki, Osmanlıca diye ayrı bir dil de yoktur.

Dense, dense, Arapçanın kültürel sömürüsüne uğramış, zulmünden geçmiş Türkçeye Osmanlıca denir.

Türkçenin, Arap harfleriyle yazılmış ve çok sayıda Arapça,Farsça sözcükle virüslenmiş hâlidir.

Zaten amaç da dinseldir.

Osmanlıca görüntüsü altında, yaygınlaşan Arap alfabesine aşinalığı artırarak dinî metinlere erişimi kolaylaştırmak ve Arap kültürünü yeniden ihya etmektir.

Türk halkının ise, Arapça okuma yazma öğrenip de o kültürden alacağı hiçbir şey olamaz.

Dünyanın en geri kalmış toplumları olan Arapları bile kurtaracak olan, o zihin dünyasından çıkmaktır.

Eski çağların görkemi, sonucu değiştirmez. O coğrafyanın insanları bugünkü geri kalmışlığın bedelini çok ağır öderlerken; Irak’ın ve Suriye’nin, Mısır ve Libya’nın ve daha başka diyarların akıbetleri ortada iken, bizi de o bataklığa doğru sürüklemek, düşmanına bile yapılmayacak bir aymazlıktır.

Bu topluma Arap kültürünü dayatan, Arap milliyetçisidir. Türk halkının, Arap değerleriyle asimile olmasına hizmet için çalışıyordur.

Üstelik daha düne kadar “dil bilmeye ne lüzum var, benim yaptığım gibi tut bir tercüman, olsun bitsin” diyerek dil bilmeyi küçümseyenler; şimdi tutturmuş, mezar taşı okusunlar diye yirmi milyon çocuğu Arapçaya zorluyorlar.

Dil eğitimi bunu için mi önemlidir; yoksa G-20 veya AB toplantılarında yahut her türlü uluslararası ilişkide, dil bilmemek yüzünden dut yemiş gibi susup da gözlerini kaçırmamak için mi önemlidir?

Çağdaş dünya Mars taşlarını okumaya çabalarken, sizin şu çocuklarınıza reva gördüğünüze bir bakın!

Sizdeki bu kafa, gelecek nesillerin yeryüzünün marabası olacağını daha şimdiden gösteriyor.

Bu projenin içinde, Arapça dersi vermeleri için Suriyeli göçmen potansiyelinden yararlanmak gibi hinlikler de var mı, yok mu; onu da göreceğiz yakında.

Hattâ bana kalırsa, dünyaca ünlü piyanistimiz Fazı Say’ı engellerlerken, yetenekli olduğundan kuşku duymadığım Suriyeli bir gencin önünü kesen suları durdurmak da, o sempatinin eseridir.

Sonuç olarak, çoğu konuda olduğu gibi bu tasarıyı da “Şeriat Devleti” kurma özlemlerinin bir “pazıl”ı gibi değerlendirmek gerekir.

Zenginlerin Robin Hood’u belki bunu başaramayacak, ama korkarım çok zarar verecek.

Türkiye’nin toprağı ve halkıyla yetinmekle doymayan bu zihniyetin, heves ettiği “Yeni Osmanlıcılık”la, aslında parçalanmanın sürmesine önayak olduğu bakalım ne zaman görülecek!

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik