Çoğu ordu mensubunu şu sıralarda yaralayan konulardan birinin de, emir subayı olarak görevli bir kurmay albayın, Erdoğan’ın peşi sıra ordan oraya seğirtip durması olduğundan adım gibi eminim.

Bu durumun, ona duydukları öfkenin âdeta simgesi hâline geldiğini, gözlerinden fışkıran ateşin bana kadar ulaşan yalazasından dahi anlayabiliyorum.

Tabii, fırlayıp otomobilin kapısını açmak, direksiyondaki sürücüye kalınca, kimilerinin şoven gönüllerine bir nebze olsun su serpiyordur belki, ama sorunu kökten çözmüyor.

Ben, “emir subaylığı” kurumunu gençliğimden beri, daha kıtaya çıkar çıkmaz rastlaştığım örneklerin tokadıyla da yadırgamış, kendi subaylık nosyonuma sığdıramayarak o zamandan beri eleştirmiş durmuşumdur.

Teğmenken, Trakya’da bir “eylül tatbikatı” sonrasında, neredeyse bütün kolordu subaylarının toplandığı bir tepede, yapılanları “kritik etmek” üzere gelen kolordu komutanı Ali Fethi Esener’in, helikopterinden iner inmez gıcır gıcır botlarını ileriye doğru uzatarak, durumdan vazife çıkaran emir subayı bir yüzbaşıdan kıç cebinde hazır tuttuğu kadifesiyle hepimizin gözleri önünde postallarını parlatmasını beklemesine nasıl afalladığımı asla unutamam.

Bana göre bu durumu görüp de isyan etmemek, kendi cinsinden birini kaparak parçalayan bir timsahı sadece boş gözlerle seyretmekten öteye gidemeyen öküz başlı bizon sürüsünün ancak bir ferdi olunursa mümkündü.

27 Mayıs darbesinden sonra “emir eri” müessesesi kaldırılmış, onun yerine subaylara verilmeye başlanacak olan “hizmet eri tazminatı” gibi bir başka çirkinlikle yer değiştirerek, “ayni hak”tan “nakdi hak”ka çevirmek suretiyle de olsa, Mehmetçik hizmetkârlıktan kurtarılmıştı.

Ne ki, mantığını aynı bulduğum “emir subaylığı” konusunda benzer şey, nedense subaylar için de yapılamamıştır.

Emir subaylığı, ne bir sekretarya, ne bir danışmanlık, ne de bir koruma görevidir.

Efendi- köleilişkilerinin rönesansından geçememiş toplumlarda, Doğu despotizmi geleneğinin bir yansıması olarak, monarkın yücelik aksesuarlarından olagelmeyi halâ sürdürebilen görsel bir malzemedir.

Siz hiç uygar ülke liderlerinin arkalarında, sanki kuyruğuymuş gibi dolanıp duran birilerini gördünüz mü?

Bazen bizim gibi diyarları ziyaretlerinde, mütekabiliyet gözüksün diye evsahiplerinin hoşlarına gidecek jestler yapar, tören kadarlık olsun birini kendi arkalarına da dikerler.

Ama bu, Papa’nın Sultanahmet’te dua ettikten sonra istavroz çıkarmaktan imtina etme inceliği göstermesi ölçüsünde bir şeydir, o kadar!

AB devlet başkanları haberlerini televizyonlarda izlerken, hangisinin gerisinde bir emir subayına rastlıyorsunuz?

Sanırım Erdoğan’ın son ABD gezisindeydi.

Amerikan Başkanı ve o, Beyaz Ev’in (Beyaz Saray değil) bahçesinde basın toplantısı yapıyorlardı ki, birden yağmur çiselemeye başlamıştı. Obama mikrofondan rica etmişti de, iki Amerikan deniz piyade eri ancak o zaman getirip kendilerine şemsiye tutmuşlardı.

Geçenlerde istifa eden Amerikan Savunma Bakanı’nı, eli ayağı tutan her sağlıklı insan gibi, arabasından inerken kendi kapısını kendisinin açtığını görmedik mi?

Öteden beri söyleyegeldiğim üzere; bizde gene, Anıt Kabir törenlerinde bile Ata’nın mozolesine konacak çelengi iki üsteğmen ile bir yüzbaşıdan kurulu bir tim taşıyor.

Dalyan gibi üç tane bölük komutanına törenlerde çiçek sepeti taşıtılan bir ülkede, İslâmlığın hırsızlıktan arınmaya yetmemesi gibi, Atatürkçülüğün de şarklılıktan kurtulmaya yetmediği görülmüyor mu?

Tıpkı Meclis Muhafız Taburu’nun yerini polisin almasına benzer şekilde, belkiCumhurbaşkanlığı Muhafız Alayı’nı da bu tür değişimler bekliyordur; kim bilir?

Belki emir subayının yerini de giderek bir emniyet müdürü alacaktır!?

Fakat kafalar değişmeyip, o da arkada getir götür işlerine bakıyor duygusu veren bir kurşun asker gibi dikilecekse, ne fark edecek ki?

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik