Kimse beni, dünyanın eğlencesi olup da küçük düşüremez.

El âlemin müstehzi bakışları altında gülünçleşerek utandıramaz.

Saçmalama yolunu seçecek adam gider evinde oturur; bunu bana değil, nazını çekenlere, ona katlananlara yapar.

Devletin tepesine yerleşmiş kimselerin abuk sabuk konuşma hak ve özgürlükleri yoktur.

Onlar sadece kendilerini ve seçmenlerini temsil etmezler; beni de ederler.

İstemediğim hâlde, sayıca azınlıkta kaldığım için siyasal irademin geçersizliğine katlanmamın bir karşılığı olarak, hiç değilse onlardan bir vakar beklemek hakkım olsa gerektir.

Hiç kimse, benim de üyesi olduğum bu toplumun başını öne eğdirecek tasarruflarda bulunamaz.

İnsan içine çıkabileceğim gibi davranmak zorundadırlar.

Orada oturmanın bedeli vardır.

Orası hafiflik kaldırmaz.

Orası hafifliğin ağırlaşıp da çökme yaptığı tek yerdir.

Evlilik bile insanın yaşını büyülterek sorumluluk yüklerken, koskoca topluma iktidar olmak bunu yapamıyorsa, o şahıslarda sorun var demektir.

Bunun için siyaset, tababet ve hukuk harekete geçmelidir.

Ama toplumsal bilinç yeterli düzeyde değilse, bunu sağlamak da kolay değildir.

Bugün dünyada AB üyesi bir ülkede yaşıyor olmak, o statüye mazhar olabilmiş insanlara bir ödül iken; iktidar mührünü bu yola gayret edeceklere değil de, ülkesini 1400 senedir bitmek bilmeyen Arap iktidar kavgalarının içine sürüklemeye kalkanlara vermeye devam etmek, tam anlamıyla bir bilinç yoksunluğudur.

Bugünün insanlarının kendi ana-babalarının mezarlarında ayrık otları biterken, on beş asır öncesinin Kerbelâ’sında olup bitenler için sırtlarını zincirlerle dövmesi...

yahut, Kudüs’te Yahudi kralının sarayını daha o tarihlerde yıkıp üzerine cami yapanAraplarla...

şimdi o caminin temeli olan Ağlama Duvarı önünde sallana sallana kahır dökerek hınçlarını bileyen Yahudilerin...

birbirlerini bir kaşık suda boğacakları bin küsur yıllık fanatikliklerine aldırmayıp birinden birine taraf olunması...

aklın alacağı şey midir?

Siz becerip de nasıl ayırtına varıyorsunuz bilmiyorum ama ben evden dışarıya çıktığımda; sokaklarda, caddelerde, çarşılarda, meydanlarda...

ne Türk, ne Kürt, ne Arnavut, ne Çerkez, ne Boşnak, ne Ermeni...

yalnızca insanlar görüyorum.

Yiyip içtikleriyle, giyim kuşamlarıyla yoksul insanlar.

Zenginlere zaten rastlamıyorum.

Ben sokağa çıktığımda...

Alevileri, aşure yemelerinden...

Kürtleri, lahmacunu iki ısırıkta götürmelerinden...

Sünnileri, güllaca kaşık sallamalarından...

Kemalistleri de, kemalpaşa tatlısını lüpletmelerinden anlamıyorum.

Ben onların değil, onları yönetenlerin kim olduklarına bakıyorum.

Dört çocuğunun dördünü de İmam- Hatip’te okuttuğuyla övünerek, halka sadece dinsel eğitimi dayatan bir açmazla yüz yüze olduğumuzun tehlikesini göstermeye çalışıyorum.

Sizleri, sırf aynı dindeniz diye, yıkılmış, yok olmuş, kaynakları tükenmiş Suriye’nin, Filistin’in,Mısır’ın sorunlarına ortak etmeye uğraşan bir gaflete karşı uyanık olmaya çağırıyorum.

Kendisi dahi yüzme bilmeyen birinin, suya atlayıp boğulmakta olan bir başkasını kurtarmaya kalkmasının nasıl sonuçlanacağını düşünmeye davet ediyorum.

Eğer Danimarkalılar, Hollandalılar, İsviçreliler, Norveçliler gibi refah içinde yaşamak istiyorsanız, size yapılan Pakistan, İran, Suriye veya Mısırlılar gibi davranma önerilerini reddetmelisiniz.

“İslâm’ın tebliği” ile “fütuhat” aynı şeylerdir.

Bu toprakların kana bulanması maceralarına da izin vermeyiniz.

Devletin bu kadar yüceltilmesinden de korkunuz. Devleti bilen, onunla tasmasız dolaşmaz.

Sadaka kültürü toplumculuğuna kanmaktan da vazgeçin artık.

“Sermaye birikimi sömürüsü” kabakulak hastalığı gibidir. Çocukluğunda geçirmediysen, önlemlerini almadığın takdirde yetmişinde geçirir, çilesini bugün çekersin.

Uzun lâfın kısası, Erdoğan ve ekibinin bir “afat” olduğunu anlamanın vakti geldi de geçiyor, bilesiniz.

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik