Çünkü “Türk Ulusçuluğu”nun ne kadarından vazgeçileceği ile, “Kürt Ulusçuluğu”nun ne kadarına müsaade edileceği pazarlıklarıyla bu iş olamaz da ondan!

Milliyetçilik, kapitalizmin inşasına girişilen 1789 sonrasının “Ulus-Devletler Çağı”nda, denetim altına alınmak istenen “emek”in en ekonomik şekilde stabil hâle gelmesinde kullanılan siyasal bir enstrüman olarak seçilmişti.

Kapitalizm öncesi üretim faaliyetlerinde kullanılan “köleci emek”in maliyeti, bakımı ve masrafları artık yüksek kalmaya başlayınca, “kâr”ın maksimizasyonunu sağlamak üzere emeğin ücret karşılığı kiralanarak daha ucuza gelebilmesi için özgür bırakılması gerekiyordu.

Fakat özgürleşen ve serbest kalan emeğin, en ucuza çalıştırılacağı nedeniyle, giderek başa belâ olma riski de vardı.

Bunu telâfi etmek ve emeği tekdüze bir ruh ikliminde tutabilmek için, toplumsal varolma duygusunu hep birlikte paylaşacakları “soy”a dayalı bir ideoloji geliştirdiler.

İşte o ideoloji, milliyetçiliktir.

Kısa tarihi boyunca milliyetçilik yani ulusalcılık, tıpkı kovanından balı alınan arıların teskin edilmesine yarayan bir duman salma aparatı gibi işlevselliğiyle, kitlelerin içinde soluyacakları atmosferin şekillenmesinde başat rol üstlenerek, “sermaye”nin en ekonomik homojenleştirme aracı olagelmiştir.

Hattâ, milliyetçiliklerle meftunlaştırılan o emekçi kitleler, tekelciliğin inşası sırasında birbirlerine düşen uluslararası kapitalizmlerin itilâflarını çözmek için savaşmaları gerektiğinde, onlar uğruna işi, tarihte ilk kez bu denli bedavadan ölmeye kadar götürmüşlerdir.

Ne ki, yeryüzü kapitalizmi bu aşamayı çoktandır geride bırakmaya yüz tuttuğundan beridir, ulus-devletler çağının ve onun ideolojisi olan ulusalcılığın da sonu gelmeye başlamış; bu yüzden, kapitalizmin beşiği sayılan Anglosakson kültürü ve AB ülkeleri gibi ileri toplumlar, artık ulusüstü yeni yapılar inşa etme yoluna koyulmuşlardır.

Gelgelelim bizim gibi irrasyonel bir toplum, biten günün son ışıklarını yakalayacağını sanarak, gelmekte olan karanlığa doğru yürümeyi çözüm sanıyor.

Türkler ile Kürtlerin kavgası gibi barışı da, ulus-devlet değerleri üzerinden yapılıyor.

Biri nasıl ki mevcut ulus-devleti soy üzerinden muhafazaya çalışıyorsa, diğeri de aynı onun gibi soy üzerinden kendi ulusunu yaratma çabasında.

Mücadele milliyetçilikler üzerinden götürüldüğünden, başka koşullarda olsa belki sadece bir kültür ve anlaşma aracı olma vasfıyla yetinilecekken, insanları türdeş kılma fonksiyonu yüzünden “dil savaşları” öne çıkıyor.

Biri diğerini başka dilde konuşturmayarak kendi dil tekelini yitirmemenin, öteki de anadilinin meşruiyetini uluslaşma faaliyetinde kullanarak kendi ırkından yeni bir yapı oluşturmanın hesabı içindedir.

Oysa soy sop güderek yola çıkan Türk ve Kürt kavgaları yerine, meseleyi yeniçağın yaşama biçimi olan doğuştan gelen tabii haklar ve özgürlükler bağlamında ele alarak, yalnızca bir hizmet aracı olması gereken devleti yeniden yapılandırsalardı, bu farklı bir şey olurdu.

Zira uluslaşma bilincini bileyen ideolojilerin atına binerek gidilen yerle, özgürlüklerin götüreceği yer, aynı yer değildir.

Eğer dili milliyetçi kodlarla kurarsanız, belli bir aşamadan sonra bölünürsünüz.

Bölünmeyi istemek de doğal ve demokratik bir haktır. Bunu da isteyebilirsiniz.

Ama şu şartla ki, lâf salatası kaypaklıklarla değil!

Çağdaş toplumlarda olduğu gibi, diller, kültürler, inançlar alabildiğine serbest olsa; sivil toplum özgürce örgütlenerek kendi ihtiyaçlarını kendi karşılasa; ayrılıp ayrılmamayı dahi siyasetin baronları değil, hayatın kendiliğinden akışı belirlerdi.

İşte biz de o zaman, üstümüze göre dikildiği söylenen fakat görünmeyen “çözüm süreci” giysisini, tıpkı masaldaki kral gibi, aynaya salak salak bakıp da görüyormuş numarası yapmazdık.

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik