Ne yani!

PKK’nın bildiğini, Genelkurmay Başkanı bilmesin mi istiyorsunuz?

Demokrasiden anladığınız bu mu, sizin?

“Çözüm sürecine ilişkin yol haritasını bilmiyoruz. O çalışmanın içinde biz yokuz”diyerek, hem kurumun bilgi eksikliğine dair bir serzenişte bulundu, hem de yeni bir veriyi beyninizdeki gri hücrelere not olarak düştü diye, eskinin generalleri gibi o da hemen vesayet meraklısı mı oldu?

Epeyi önce de meselâ, “Biz çekilen eden herhangi bir PKK’lı gruba rastlamadık” da demişti.

Siz, birazcık olsun kadir kıymet bilmez misiniz, kuzum?

General Necdet Özel, daha önceki generaller gibi militarist bir siyasal misyon peşinde koşmak yerine, orduyu demokratikleşme çizgisine taşımaya çalıştığını defalarca kanıtlamadı mı?

TSK’nın zihnine “sivilin üstünlüğü”nü kazıyarak, ne denli akla ziyan politik sorunlar baş gösterse bile bunları çözüp aşacak olanın toplumun demokratik sivil siyasal enerjisi olduğunu, hiçbir surette orduyu ilgilendirmediğini, yaptıklarından çok yapmadıklarıyla ortaya koymasına rağmen ne İsa’ya ne Musa’ya yaranamamayı da göze alarak yürütmüş bir asker var karşımızda.

Yasama yürütme yargının, din kurumunun, medya ve iş dünyasının, iç güvenlik teşkilâtının, hâsılı tüm toplumsal kesimlerin, hattâ Ermenilerin bile “İslamcı olanlar ve olmayanlar” şeklinde Erdoğan’ın kutuplaştırma ve düşmanlaştırma hışmından kaçamayıp tam ortadan ikiye yarıldığı bir dönemde; onca davalara, onca emekli general ve subay baskılarına rağmen, tek fokurdamayanın, tek bölünmeyenin, daha düne kadar vesayetin en baş aktörü olan onun komutasındaki bu ordu olduğunu, ne zaman görecek de takdir edeceksiniz acaba?

“Paralel yapıyla mücadele”ye ilişkin olarak da, “TSK’nın ancak belgeye dayanarak işlem yapabileceğine” ondan başka vurgu yapan bir Allah’ın kulu çıktı mı?

Kaldı ki, onun bakımından bu işleri kotarmanın sel yatağında ters yönde yürümek olduğunun, bir çoğunuz farkında bile değilsinizdir.

Kendimden de biliyorum ki, sizinle aynı şekilde düşünenlerin ortamında bol kepçe nutuklar sallamak değildir, marifet.

Marifet, 12 Mart rejiminde yangın yerinde, kışla yemekhanesinde erata gümbür gümbürNâzım şiiri okumaktır.

Ardından da, yalnızlaşmak pahasına; kırk sene sonra aynı Nâzım’ın ticaretini yapan darbeci generallere alkış tutan pabucumun solcularının tependen aşağı döktükleri kaynar suyla yanmaktır.

Üstelik şimdilerde iyice askıya alınmış topyekûn bir özgürsüzlük ikliminde reformcu kalmak, demokrasi sicili sabıkalı bir ordunun en tepesindeki general için on kere daha zor olsa gerektir.

Diğer eskiler gibi istifa yolunu seçse, yahut nabza göre şerbet verse, askerî mahfillerde kendi cemaatiyle gül gibi geçinir giderdi.

Ben ordunun aforozunu göze alıp doğruları söyleyeyim, bu ülkenin demokratikleşmesinde katkım olsun diyerek medyaya girdim de; küfredenleri saymazsak, bir derdin var mı, nasılsın diye hatırımı soran çıkmadı henüz!

Bütün bunlar buranın çağdaş bir ülke olmaya, dayanışma ve moral değerlerinin bile hazır olmadığının göstergesidir.

İnsanları kucaklamaz, yüreklendirmez, her konuda öküz altında buzağı ararsanız, elinizde sadece hüsranın koçanı kalır.

O sıralarda kent kent gezip dolaştığım için iyi biliyorum; Türkiye yurttaşlarının şimdilerdeki psikolojisi, savaşıp parçalanmadan az önceki Yugoslavya halkının ruh hâline o kadar çok benziyor ki; bazen olaylar çağrıştırdıkça, uykularım kaçıyor.

Netice olarak, savaş meraklısı olmayan sayın generali anlamak için, birliklerin sevk ve idaresinde beş duyu kadar önem taşıyan şu dört prensipten (keşif, emniyet, irtibat, ihtiyat) ilki olan “keşif”in eksikliği hâlinde, kendisini gözlerinin bağlandığı zifiri karanlık bir odada, silahlı PKK unsurlarıyla adeta körebe oynar gibi hissedeceği bir askerî kaygının bahsine hiç girmiyorum bile.

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik