“Ayağının uğurunu seveyim.”

Neden böyle söylüyorum, biliyor musunuz değerli okurlarım?

Baransu’yu nasıl apar topar götürdülerse, isteseler demek beni de alıp aynen öyle götürebilirler imiş.

Öğrendim ki, meğer benim için de bir “yakalama kararı” varmış. Kimbilir ne zamandır kaçak yaşıyormuşum da haberim yokmuş.

Öğrendim ama nasıl öğrendim, bir de bana sorun.

Daha Taraf’taki ilk günlerimde, 8 Mart 2010 tarihinde “Deniz Baykal kimdir” başlıklı bir yazı kaleme almış, gencecik bir teğmenken yurtseverlik heveslerimi boğazıma dizen, Nâzım Hikmet başta olmak üzere ne kadar ışık saçan şair ve yazar varsa kitaplarını okudum diye beni komünist ilân eden ve sonunda da ordudan atılmama yol açan bu rezil düzenin katakulli ve ispiyonculuk öyküsünü bir gazete köşesinin elverdiği sınırlar nispetinde anlatmaya çalışmıştım.

Bütün yazdıklarım gibi, o yazı da hâlen orada duruyor. Merak eden, Taraf Gazetesi’nin internet sayfasına girer, okur.

Yazımda sadece adını andığım ama kimliğini bütünüyle açık etmediğim ispiyoncu bir subay, --ki o dönemde Genelkurmay Başkanlığı Mahkemesi’nde iki sene boyunca yargılanıp aklandığımda görecek olduğum gibi-- yalnız sayılmazdı; amirlerinin gözüne girmek için yarışan onun gibi daha nicesine, hattâ devre arkadaşıma dahi tanık olmuştum.

Özellikle mahkemede yüz yüze gelmediklerim, tanıklık ifadelerini “talimatla” bulundukları yerlerden verdiklerinden midir nedir, nasıl olsa haberimin olmayacağını sanmanın rahatlığıyla arkamdan bir güzel atıp tutmuşlardı.

İşte bu zat-ı muhterem makalemi okur okumaz, artık meşhur olmak mı istiyor nedir; yazıda adı geçenin kendisi olduğunu ifşa ederek, tutmuş beni İzmir’de savcılığa şikâyet etmiş.

Gazetemizin avukatından haber geldi; “hakkında şikâyet var, hadi gidelim ifade verelim” dedi.

Eh! Ne yapalım;

“Haps ile, nefy ile, işkence ile ömrü geçer,

İşte Türkiyye’de şair(yazar)olanın hâli budur” dememiş miydi Eşref, daha Abdülhamitdevrindeyken?

Kalktık, bizi davet eden karakola gidip ifade verdik.

Kırk sene öncesinin anlatıldığı bir olayda, yer, zaman, mekân ve açık kimliğin belirtilmemesine özellikle dikkat ettiğimizi ileri sürerek, hakkımızdaki şikâyetin yersiz olduğuna dair itirazımızı yapmış olduk.

Neredeyse dört seneyi geçkindir, bir daha ses seda çıkmamıştı.

Tâ ki, birkaç gün öncesine kadar!

Taraf’ın değerli avukatı Sayın Veysel Ok dün yeniden aradı...

Aynı şahsın birkaç hafta önce aynı yazımdan dolayı bu sefer “tazminat davası” açtığını...

Fakat ilginçtir ki, şikâyetçinin dava dilekçesi içeriğinden, esasen dört seneden beri süren bir “Ceza Davamızın” da olduğunu...

Ne yazık ki hakkımızda bu yüzden bir “yakalama kararı” bulunduğu hâlde ifade vermekten sürekli kaçarak davanın sonuçlanmasını geciktirmeye çalıştığımızı...

Bu vesileyle öğrendiğini söyleyince, kan beynime sıçrayıverdi.

“Dosyamızın hangi adliyede olduğunu araştıralım ve birkaç gün içinde gidip teslim olalım” dedi.

Biz korkacak olsaydık, bu trene binmezdik.

Ayıp, bir kere!

Hakkımda çıkarılan yakalama kararını beni şikâyet eden bilecek, ama ben bilmeyeceğim!

Beş senedir Taraf’ta yazacağım, ama kaçıyor görüneceğim.

Gazetemin yeri yurdu belli değil mi de, bana tebligat yapamamışlar?

Hem yazdıklarımdan dolayı suçlanacağım, hem gazete adresim hesaba katılmayacak.

Avukatımızın adresi de mi yok?

Ya ifadeye gittiğimiz karakolun tutanağı?

Amaç, tebligatı doğru dürüst yapmayıp, kaçak durumuna düşürmek olmasın, sakın?

Beni en üzen şey, “yeni Türkiye” diye yaygara koparanların, gerçekte “eski Türkiye”lilerin önceki özgüvenlerine tekrar kavuşmalarını sağlayacak bir aymazlığın dokusunu işlemekte olduklarıdır.

Olaydan dört beş sene sonra tazminat davası açma cüreti, ancak böyle bir iklimin eseridir.

Koltuk sevdalıları bakımından sevindiğim tek şey ise, daha yukarısına çıkılacak bir yerin kalmamasıdır.

Bundan sonra sıra, artık aşağıya inmeye gelmiştir.

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik