Orhan Kemal’in çocukken okuduğum, birbirini anlamak yerine ayrı telden çalarak, ezberlerin dışında kalan her şeyi otomatikleşmiş reflekslerle kötüleyip kaotik bir ortamın nasıl yaratıldığını anlatan, “Babil Kulesi” adında neredeyse unutulmuş bir mizah kitabı vardır.

Hoş, yeni değil elbet!

Birbirini anlamamak, ne bugünlerin ne 1950’lerin... yaşadığımız coğrafyanın Babil’den beri süregelen beş bin yıllık karakteristiğidir, ona bakarsanız.

Bildiğiniz gibi CHP ve MHP, nihayet bu kez burunlarının dikine gitmeyip, ortak bir cumhurbaşkanı adayı çıkarma akıllılığı gösterdiler ya; Ulusalcılar hiç durur mu?

Bütün bağnazlıklarıyla “Çatlak Sesler Korosu”nu erkenden harekete geçirerek, Erdoğan’ın ekmeğine AKP’den de önce yağ sürmeye başladılar bile.

Oysa bilen bilir, anlayan anlar; Erdoğan’ın cumhurbaşkanı olması felâketlerin en büyüğüdür.

Her türlü olumsuzluk, ondan sonra gelmektedir.

O yüzden, karşısına çıkarılacak adayda, otoriter bir başkanlığa gitmek isteyen Erdoğan’ın önünü kesmeyi, senaryosunu bozmayı amaçlayan bir seçilme kabiliyetinin aranması, öncelik taşımaktadır.

Bu hedeften sapan bütün seçenekler gerçekçi olmayıp, ya aptalcadır ya maksatlıdır.

Cumhurbaşkanı adayı sadece bizim değerlerimizi taşısın, gelsin Türkiye’yi kurtarsın, yok şöyle olsun, yok böyle olsun, derseniz; Erdoğan’ın acılı bukağısından hiçbir şekilde kurtulamazsınız.

Esas gayenin onu oraya çıkarmamak olduğu, asla ve kat’a unutulmamalıdır.

Peki, seçilecek cumhurbaşkanının hiç mi önemi yok?

Adamın önüne iki şişe şarap koymuşlar. Birinin her günkü keskin sirke olduğunu iyi bildiğinden, hiç tatmadığını göstererek “bu daha güzel” demiş.

Aklınız varsa, siz de aynısını yaparsınız.

Yeni cumhurbaşkanının vasat bir temsilci olması yeterlidir. Başka özellik aramayın. Gün, o gün değildir.

Tutucu da olmayın; kurtarıcı seçmiyorsunuz. Meydanı boş bulmuş, herkesi daha da beter haraca berece kesmeye hazırlanan Erdoğan’ın önünü alıyorsunuz.

Yeter ki o koltuğu ona kaptırmayın.

Kaldı ki Erdoğangillerde bir telâştır gidiyor. Korku bacayı sarmışa benziyor.

Başkanlığı çantada keklik sanıyorlardı. Bakalım artık sonun başlangıcına geldiklerini anlayabiliyorlar mı?

Baksanıza, duyunca ilkin şok geçirdiler; ama sonra toparlanıp derhâl çamur atma savaşına giriştiler.

Parasempatik sinir sisteminin itkisiyle, kaşlar gözler önleyemedikleri bir şekilde ellerinde olmadan oynamaya da başladıysa, demek gidilen yol doğrudur.

Hattâ Erdoğan, adaylığını bile gözden geçirebilirdi. Lâkin, tutkuları galip gelecek, vazgeçmeyecektir. Zaten yalakaları da “siler geçeriz haşmetmeap” diyerek, onu doldurmayı, akla tercih edeceklerdir.

Kendinden başka Müslüman yok sanıyordu. Oysa şimdi ibriğini tutup eline su dahi dökemeyeceği donanımda birisiyle karşı karşıya gelecek. Ne fos olduğu da, sırları dökülen bir ayna gibi, etrafa pul pul saçılınca görülecek.

Çivi çiviyi söker, demez miyiz? Alın işte size Erdoğan’ı yerinden oynatmanın bilinçle kotarılacak yol ve yordamı.

Hele bir kaybetmeye yüz tutsun, bakın arkası nasıl sapır sapır gelecek.

Bunun ise bir sürü sonuçları olacak.

Her şeyden önce sihir bozulacak. Çünkü illüzyonistin sonunu getiren, numarasının ayağa düşmesidir.

O hâlde, hiç kimse şunu aklından çıkarmamalıdır:

CHPile MHP’nin ortak adayına gösterilecek her türlü mırın kırın, Erdoğan’a verilecek destekten başka bir şey değildir.

Zaten Ulusalcılar, ders alabilen ve olgular karşısında esnek davranabilen yetenekte olsalardı, ülke bu hâle gelmezdi.

Erdoğan’ın en sadık müttefiki onlardır.

Bu uyarılar Kürtler için de geçerlidir.

Erdoğan’ın düzen inşasında “mala” olup, sonra ondan hayırhahlık dilemek, Ezop’tan beri yazılmış kurtla (kuzu değil) tilki hikâyelerini kulak ardı etmekle aynı kapıya çıkar.

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik