Dini, toplumsal yaşamın temel belirleyeni olması için siyasal yapının odağına taşımaya kalkmanın, geçmiş zaman savaşlarından kalma patlamamış bir top mermisini oyuncak niyetiyle kurcalayan çocukların başına gelecek olandan hiçbir farkı yoktur.

Ülkeye egemen olan aymaz politikacıların gidişinin gidiş olmadığını gördüğüm için, bu konuyu geçen yazımda bıraktığım yerden sürdüreceğim.

Erdoğan’ın, yola çıktığı cicim aylarındaki gibi demokrasinin değil, güç kazandıktan sonra derhâl gömlek değiştirerek Sünni İslâmcı bir siyasal düzenin inşası peşine düştüğü, hattâ yetinmeyip tüm İslâm coğrafyasında tatbikinin hevesine kapıldığı, artık dünyada bilmeyenin kalmadığı bir gerçek.

O nedenle, Alevi meselesini tabii ki çözmeyecektir.

Bir Sünni İslâmcı için kendi hegemonyasını Alevilerle paylaşmak demek, davayı satmakla eşdeğerdir.

Alevi, Sünni ve başka din ve mezheplerle ilgili sorunlar, ancak ve sadece laik demokratik bir düzende çözülebilir.

Daha önceki yıllarda da çözülmemiş olmasının sebebi, gerçek demokrasinin o tarihlerde de bulunmaması yüzündendir.

Zaten, özendiğimiz Batı’dan ne kadar din dışı yasalar almış olursak olalım, bu memleket “din ve mezhep problemleri”mizin Tanzimat’tan beri sürdüğü bir yerse; bunlar bizim eski şer’i hukuk düzenimizin toplumu homojenleştirmeye yarayan araçlarından ve alışkanlıklarından sosyolojik olarak henüz kurtulamadığımızın göstergeleridir.

İşte Erdoğan, küçücük hamlelerle bile toplumun uyuyan bu yeteneklerini yeniden su yüzüne çıkarıyor ve hepimizi, Yavuz Selim’den devraldığı resmî Sünni sancağın etrafında toplanmaya zorluyor.

Çünkü hükümdarın kolayca yönetebilmesi için toplumun birörnekleştirilmesi, teokrasilerde baskın ve resmî bir mezhep aracılığıyla oluyor.

Dinin vazettiği düzeni inşa eden güç, ürettiği kendi norm ve tasarruflarına seçenek teşkil edecek diğer yorumlara kapısını sımsıkı kapatmış olarak, bunu bir hayat memat meselesi gibi görüyor.

O nedenle de, ne kadar mezhep varsa hepsine düşmandır.

Yaşama biçimi kavga ve talana dayalı gaza ehli dinsel toplumlarda, iç ve dış hasımlara karşı iki muharebe arasındaki dinginlikte gösterilen hoşgörü riyakârlıkları, maslahatın gereği ve hâlin icabı mahiyetindedir.

Gökyüzünün özgür ve kayıtsız sonsuzluğu yerine dinsel siyasetin kubbesi altında sıkışıp kalmak, Ortadoğu’yu çürütmüş, vandal kitleler hâline getirmiştir.

Şimdi Erdoğan, bizi tekrar böyle bir cenderenin içine kapatmaya çalışıyor.

Henüz tabii ki teokrasinin kanunlarıyla yönetilmeye başlandığımız söylenemez.

Çünkü facianın daha başındayız.

Ama nereye gittiğimizi göremeyenlere, doğrusu şaşıyorum.

Bugünleri mumla arayacakmışız gibi duygular taşıyorum.

Bu yaklaşımları onmaz bir “Erdoğan düşmanlığı”olarak göstermeye çalışanlar var.

Artık geri dönme eşiğini aşmış, o olanağı çoktan yitirmiş; ülkenin altı oyulurken alkış tutan öylelerinin lafına kulak asacak değilim.

Ben dindar insanların inanç ve vicdan özgürlüklerini öteden beri savunan biriyim.

Onların kendi din duygularına, özgürce ibadetlerine veya örtünmelerine saygı gösterilmesini istemelerini, nasıl en doğal hakları görüyorsam, kendi laik yaşam tarzımın ve siyasallıktan uzak bir din ortamı beklentimin de aynı şekilde saygı görmesini istiyorum.

Kimse çıkıp bana “ne varmış yaşam tarzında”demeye kalkmasın.

Bunu ancak ben tayin ederim. Tıpkı bir zamanlar dindarlıkları nedeniyle yaşadıkları baskıları, nasıl kendi yüreklerinde duydular ve tanımladılarsa.

Sabah-akşam din söylemli bir başbakan istemiyorum.

Çünkü ben dindar değilim ve o seslendiklerinin arasında ben de varım.

Ama eğer beni yok sayıyor, hiç hesaba katmıyorsa, onu da bileyim.

Ona göre, başımın çaresine bakayım.

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik