Neden İngilizlerin, Fransız, İsviçreli, Hollandalı, Norveçlilerin demokratik reformlara ihtiyaçları olmaz da, Türkiyelilerin yahut Suriyeli, Mısırlı, Tunusluların, Cezayir, Fas ya daPakistanlıların, çöllerde kavrulup patır patır yarılmış dudakların suya olan hasreti gibi, onlara geldi mi, arzuları bir türlü bitmek bilmez?

Neden Kanadalılar itişip kakışmazlar aralarında da, birbirlerini yer Yemenliler?

Nasıl olur da dürüstlükte birinci seçilir Finlandiyalılar, hem de Müslüman bile değillerken?

Neden dünyanın en hokkabaz en madrabazları İslâm coğrafyasından çıkar, onca namaza niyaza rağmen?

Ve yetmiş bin, yüz yetmiş bin cami yetmezken, yedi megavatlık güneş enerjisi pili gelmiyorsa kimsenin aklına, sadece ot değil demokrasi de bitmez o topraklarda.

Sistemin acılığını alsın diye, katkı maddesi gibi sonradan ilâve edilen bir şeker şurubu ise hiç değildir.

Demokrasi, bi’ kere her şeyden önce devletin sınırlandırılması demektir.

Tarih boyunca toplumun gönlünce yaşamasına mani olmuş bu zorba kurumun, egemenlik yetkilerinin elinden alındığını, siyasal erkin ve iradenin doğrudan doğruya halka geçtiğini ifade eder.

Demokratik toplum, dilediği gibi özgürce yaşayabilen toplumdur.

Demokrasilerde halkı dizayn eden reform paketleri olmaz.

Temel ilke, sınırsız özgürlük olduğu için, ilâveten “şu şöyle olacak, bu böyle olacak” diyen fermanlara ihtiyaç duyulmaz.

O yüzden, toplumsal yaşamın nasıl şekilleneceği kalem kalem sayılmış ve sınırları da belirlenerek daraltılmışsa, reform dürümüne sarılarak yedirilen bu tür düzenlemeler gerçek demokrasilerin değil, ancak otoriter yapıların konjonktürel makyajları olabilirler.

Eğer reformdan anlayacağımız, toplumun değil de, baş belâsı olan devletin halkın lehine olarak yeniden yapılanması ise; o vakit her düzenlemeden sonra kitleler karşısına biraz daha güçlenerek çıkılmasına nasıl bir yalan uydurulacaktır?

Siyasal iktidarın otoriter eğilimler sergilediği ve devlet erkinin daha da gürbüzleştiği koşullarda demokrasiden bahsetmek, budalalıktır.

Demokrasinin sözcük olarak bol keseden havalarda uçurulması, bir düzeni öyle yapmaz.

Otoriterlik ile demokrasi, yan yana gelmeleri mümkün olmayan zıtlıklardır.

Demokrasiler, seçimle gelmiş olsalar bile iktidarların nezdinde değil, insan hakları düşüncesinin baz alındığı sivil özgürlük alanlarında soluyup beslenerek büyürler.

Hattâ, iktidarların tepesinde Demokles’in Kılıcı gibi sallanarak, onlara çiğneyemeyecekleri bir başvuru kaynağı olarak kılavuzluk ederler.

Eğer böyle değil de tersi oluyorsa; toplum siyasal iktidara dil dökmekle ömür tüketiyor ve o da bunu umursamayıp bir biçimde oyalamanın yollarına bakıyorsa, orada demokrasinin varlığından bahsedilemez.

Demokraside halkın gücü ve özgürlüğü, temsilcisinin tahta geçmesiyle değil, tahtın yok edilmesiyle mümkündür.

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik