12 Mart darbesinde ordudan atılmıştım.

12 Eylül darbesinde istifaya zorlanmıştım.

Dört yıl önce Taraf’ta yazmaya başlamış, ömrümü alıp götüren bütün o darbelerin bu ülkeyi nasıl çürüttüğünü, demokrasiyi kavrayamamış kimi ordu mensuplarının garezini de göze alarak, bir bir ortaya çıkarmıştım.

Hattâ tutmuş, “Darbeci Ordunun Hain Subayı” diye bir de kitap yazmıştım.

Gelin görün ki, bir önceki yazımdan dolayı, meğer şimdi ben de bir darbeci imişim.

Demek bir bu eksikti, o da oldu.

Bütün palas pandıraslığımla size şunu sormak geliyor içimden:

Aklınızdan zorunuz mu var, kuzum?

Ama hayır, sormayacağım.

Çünkü itiraf etmeliyim ki o son yazım, başlığından tutun da, seçilen kimi sözcüklere ve eleştirel ögelere varıncaya kadar, sanırım göreceli olarak biraz sorunluydu.

Okuyucularımdan o kadar çok olumsuz tepkiler aldım ki, söven değil ama yakınırlarken bile nezaketi elden bırakmayan kalbi kırıklar karşısında içim cız etti.

Ama beni asıl irkilten, birtakım ulusalcı karakterdeki övgülerin de gelmesi oldu.

Ben bu yaklaşımlardan hiçbirisinin yanında duracak bir adam değilim.

Belli ki derdimi iyi anlatamamışım.

Günlük gazete yazılarımın, sabahları açıp akşama kadar solarak kuruyan kısa ömürlerini gözardı etmişim.

Koskoca hayatımın bir hükmü olmayıp, bu memlekette meselâ Müslümanlığını bile sürdüreceksen, her gün her gün yeniden Kelime-i Şehadet getirerek tescil ettirmen gerektiğini de unutmuşum.

Her kim olursa olsun, bizde cenaze geçerken, oturuluyorsa kalkılır, yürünüyorsa durulur, dönüp cephe selâmı verilir.

Gezi olayları nedeniyle dövülerek öldürülen on dokuz yaşındaki bir ana kuzusunun tabutu, bu ülkenin başbakanının önünden geçti de, o oralı bile olmadı.

Ama gene de kendime hâkim olmalı, sevenlerini üzecek değil düşündürecek serinkanlı bir yazı yazmalıydım.

Bu nedenle üzgünüm.

Ne ki, savlarımdan asla vazgeçiyor değilim.

Çünkü Başbakan, reformlara duyarsız kalmak suretiyle büyüttüğü ve artık sokak gösterileriyle de uç vermeye başlayan demokrasi sorunları karşısında, iktidar erozyonunu telâfi etmek üzere, “darbe, sandık, başörtüsü ve mağdurluk” gibi bir zamanlar epeyi işine yaramış, o yüzden de genel olarak hâlletmeyip daha ziyade elinin altında koz olarak tuttuğu kavramlar üzerinden, oy aldığı tabanına, onları zinde kılmak maksadıyla doping yapıyor.

Darbeleri sadece ordu yapar, benim bildiğim.

Bugün ülkemizde, ordunun bir darbe yapma olasılığı mı var da, bir darbedir tutturmuş gidiyor?

Yeri geldiğinde çalışma arkadaşlarımdır diyerek toz kondurmadığı “bugünkü Komuta Heyeti”ni, daha öncekiler gibi testiyi kıranlardan olmadıklar hâlde töhmet altında tutarak, değer mi gerginlik politikalarına alet edip incitmeye?

Ve eğer kendisine yapılan her türlü muhalefeti, “darbe istemek” olarak adlandırmasına fırsat tanırsak, ondan başka hiçbir Allah’ın kulu politika yapamaz olur, sonra bu topraklarda.

Ne yani, Meclis’te olursa “gensoru darbesi”, sivil itaatsizlikle olursa “sivil darbe”, seçimde düşürülürse “sandık darbesi”, kalkıp ben yazarsam “gazete darbesi”, hattâ fol yok yumurta yok iseMısır’dan getirilecek “ithâl darbe”yle mi karşılanacak, onun bu cepheleşme ihtiyacı?

Elinin doğru dürüst gitmediği ve gitmeyeceği “çözüm süreci”ni engellemek isteyenler varmış gibi gösterip, fatura keseceği kimseler arıyor, bu yaptıklarıyla.

Kimbilir ne çok isterdi şu sıralar, Büyükanıt gibi biri çıksa da 27 Nisan’daki gibi bir muhtıra yazarak, resti görecek olan Erdoğan’ın yeniden tavan yapmasını sağlasa...

Darbelerden beslenen ben değilim; güldürmeyin, çocuklar!

Erdoğan’ın ta kendisi!

Ben darbeler yüzünden bir ömrü yitirdim.

O hem başbakan oldu, hem halktan biriyken bir başkası...

cinarnamik@hotmail.com

twitter@cinarnamik