Sonunda, Sincan’da yürüdükleri için 28 Şubat Darbesi’nin simgesi olmuş tankların komutanı da tutuklandı, bildiğiniz gibi. Hem de sürecin tam da yıldönümüne denk gelerek üstelik.

Evet, yargısal soruşturma sürüyor sürmesine; lâkin ne hikmetse, askerlerden başkasına da gelinemiyor bir türlü ama.

Korkarım gelinemeyecek de.

28 Şubat Darbesi öncekilerden farklı olarak, sadece generallerin yemiş oldukları bir haltın çok ötesine geçmek suretiyle, yargıda, politikada, iş dünyasında, üniversitede ve medyadaki kafa dengi uzantılarla beraber kotarılmaya kalkılmış “ilk topyekûn proje” olmak bakımından eşsizdi, “yegâne” idi.

Ne ki, icraatta başı çekenler işin tabiatı gereği daima askerler olduğundan ve galiba diğerlerine elle tutulur somut suçlamalar da getirilemeyeceğinden, onlar için süreç öfkelenerek söylenmekten öteye gidemeyecekmiş ve böylece kabak da yalnızca generallerin başına patlayacakmış gibi geliyor, sanki bana.

Zaten öyledir.

Demokrasinin tam zıddı demek olan darbeler, ancak askerî bir yönetimle yürütülebilir ve sürdürülebilirler. O yüzden generallerin “esas oğlan” sayılmaları normaldir.

Yaratılmış puslu havanın kendine özgü çıkar ilişkilerinden daha fazla yararlansalar dahi diğerleri, daha ziyade “postal yalayan” sınıfındandırlar.

Postal yalayıcılığı deyip geçiyoruz, ama yeri gelmişken bu kavramı artık değiştirmenin ve düzeltmenin lâzım geldiğini de anlatmalıyım.

Aslında bu söz, ordunun postal giyenlerine bir hakarettir. Postal, esasen darbe ilişkilerinde kendileri de mağdur düşen kışla emekçilerinin giydiği bir şeydir çünkü.

Darbe yapan generaller ve onlara çalışan kurmaylar postal giymezler. Onlar, neden o kadar çok büyümüş oldukları hiçbir vakit sorgulanmamış devasa karargâhlarında, kırmızı biyeli pantolonların altına “rugan ayakkabılar” giyerek dolanırlar.

Postal yalayıcı dediklerimizin yaladıkları, aslında işte bu rugan ayakkabılardır.

Kaldı ki burjuva kültürünün yoz türevlerinden gelen, hiç de yabancısı olmadıkları, vamp kadınların rugan ayakkabılarından şampanya içme ritüellerinden kalma bir alışkanlıkları da vardır zaten. Tek fark, herhâlde ayaklardan sinmiş kaşar kokuları olsa gerektir.

Hâlbuki postal giyenler, bütün darbelerde sadece araç olarak kullanılanlardır.

“Bunun ne önemi var ki?”, diye düşünenler çıkabilir.

Oysa görevinin bilincinde olarak eğitim ve tatbikatlardan başını kaldırmayan kışla emekçisi subay, astsubay ve erlerin giydikleri o postalın darbeleri tanımlayan bir simgeye dönüşmesi, gerek onların darbeci generaller safına itilerek yitirilmelerinde, gerekse toplum ruhundaki kanaatlerin o istikamette biçimlenmesinde etkin rol oynamaktadır.

Üzerinde kafa yormadan es geçilen bunun gibi daha nice faktör, hiç öyle olmadıkları hâlde ordunun büyük gövdesinin de darbecilerin yanındaymış gibi görünmesine yol açmakta, darbelerle mücadeleyi Silahlı Kuvvetler bağlamında umulmadık derecede zorlaştırmaktadır.

Yasama ve yürütmenin siyasal kararlılığı ve onurlu duruşu asla küçümsenmemekle beraber, eğer ordu son birkaç senedir kulaklarından kavrandığı gibi teker teker yargıç karşısına çıkarılan darbeci generalleri sahiplenmeyip sadece seyretmekle yetiniyorsa, ödlek olduklarından değil, bilesiniz ki onlardan olmadıklarından dolayıdır.

Bu memleketteki darbeler, daima generaller ile onların bu maksatlarına hizmet için en iyi şekilde devşirilmiş kalfa ve çırak konumlarındaki kurmaylar tarafından tezgâhlanmıştır.

Hattâ sonradan çeşitli suç örgütlerinde görev aldıkları ortaya çıkan subay ve astsubaylar bile, ya jandarma teşkilâtı gibi bir ayağı siyasallığın içinde olanlardan, yahut da darbecilerin gözlerine kestirdiklerini seçerek oluşturdukları özel birimlerden çıkarlar.

Kışlaların normal kadrolardaki mazbut ve masum çocukları, inanın çoğu şeyi, tıpkı ülkenin olağan yurttaşları gibi ancak gazetelerden öğrenirlerse öğrenirler.

O yüzden de, “genç subaylar rahatsız” gibi bir söylem kuyruklu bir yalandır.

Rahatsızlığı olanlar, kendi yanlış tarih algılarının ve konformist çıkarlarının sürmesini isteyen, orduevlerini ve askerî kampları bu uğurda tekkeye çevirmiş bulunan, her dönemin emeklilerinden kurulu koskocaman bir “moruklar ordusu”ndan başkası değildir.

Hükümetin yumuşak karnı

Son olarak, önümüzdeki günlerin muhtemel bir meselesi de, Kürt sorununda çözüme doğru adım atılırken Öcalan ve PKK ile ilişkilerde esebilecek nispi yumuşamaları kullanmak isteyenlerin de boy gösterecek olduğudur. Teröristlere gülücük dağıtanların kahramanlara gelince surat ettikleri işlenerek kamuoyunda ve orduda derin yarılmaların açılmasına çalışacaklardır.

Benden söylemesi.

cinarnamik@hotmail.com