Türkiye Cumhuriyeti devleti, “hukuk devleti” olduğunu kanıtlamak için pek çok uluslararası anlaşma ve sözleşmelerin altında imzası olan bir devlettir. BM yasaları, Avrupa Konseyi sözleşmeleri ilk akla gelen örnekleri oluşturuyor.

Ancak dünyadan Türkiye’ye, Türkiye’den dünyaya bakıldığında hiç de “hukuk devleti” gibi gözükmüyor. Bu hâlde hukuk devleti olduğunu göstermek için uluslararası sözleşmeleri imzalamak ve hattâ Anayasa’nın değiştirilemez maddeleri arasında “hukuk devleti” tanımı yapmak yetmiyor ve yetemiyor.

Son olarak 2004 yılında yapılan bir anayasa değişikliği ile Anayasa’nın 90. maddesi değiştirilmiş ve bu değişikliğe göre “Usulüne göre yürürlüğe konulmuş temel hak ve özgürlüklere ilişkin milletler arası antlaşmalarla kanunların aynı konuda farklı hükümler içermesi nedeniyle çıkabilecek uyuşmazlıklarda milletler arası antlaşma hükümleri geçerlidir” hükmü Anayasa’ya girdiği hâlde durum değişmemiştir.

Bir devlet düşünün ki hem uluslararası sözleşmeler ve antlaşmaları imzalayarak kabul ve taahhüt etmiş olsun ve hem de bunları anayasal güvence altına almış olsun ama tüm bunları yargı kararlarına yansıtmış olmasın.

Bu akla zarar durum hâlâ ve ısrarla sürdürülüyor.

Türkiye bugün gerek AİHM’e yapılan başvurularda ve gerekse de AYM’ye yapılan kişisel başvurular bakımından hukuk devleti olma özelliği tamamen deforme olmuş bir devlet durumundadır.

Şimdi hukuk devleti olamama durumu bu hâle gelmiş bir ülkede can ve mal güvenliği tehlike altında kalmış demektir.

Sıradan bir Ortadoğu ülkesi olmaya yüz tutmuş bir ülke durumuna kendisini düşüren Türkiye için her alanda güvensizlik de artmıştır.

Terör eylemleriyle oldukça sarsılan ve özellikle Suriye ve Ortadoğu’da izlediği yanlış ve hattâ suç içeren politikalarla kendi ayağına ateş eden Türkiye, bu zorlu ve karanlık durumdan oldukça zor çıkacak gibi gözükmektedir.

Hukuksuzluğun yerini şiddet alır.

Bugün de olan budur.

Güçlü bir hukuk devleti ve onu gösteren yargı kararları orta yerde yok ise işte o zaman “kim haklıysa değil kim güçlüyse o kazanır” saltanatı hüküm sürer.

İşte bugün Reza Zarrab olayı böyle bir durum için ibretlik bir örnek oluşturuyor.

Reza Zarrab ve onunla birlikte her türlü yolsuzluğa bulaşmış bakan çocuklarını bu ülkenin savcıları yargının karşısına diktiler. Yani haklı olan bir hukuk adamı olarak davrandılar ama güçlü olanlar onları yargının elinden alarak serbest bıraktılar. Orada da durmadılar Meclis Komisyonu kararı ile bu çocukların babası olan bakanları Yüce Divan’a göndermeyi engellediler.

17-25 Aralık dosyası bu devletin tarihinde bugüne kadar darbe dönemleri dâhil görülmemiş en büyük kepazeliktir. Bu dosya kapanacak cinsten bir dosya değildir. Bu durumun tüm siyasi ve hukuki sorumluluğun taşıyanlar yargı karşısına er geç çıkacak ve bunların hesabını verecektir.

İşte Reza Zerrab’ın ABD’de yakalanıp içeri atılması bu yargılamanın miladi başlangıcını oluşturacaktır diye düşünüyorum.

Reza’nın ABD’ye gitme nedeni üzerinde ne konuşulursa konuşulsun bu tutuklama ve yargılamanın buradaki işbirlikçileri üzerinde etkili sonuçları ortaya çıkacaktır. Reza Zarrab Türkiye’de birlikte iş tuttuğu ortaklarının isimlerini, işledikleri suçları ve dönen rüşvet ve kara paraları açıkladıkça 17-25 Aralık kepazeliği de daha fazla aydınlanacak ve bunun sonunda hem Reza Amerikan adalet sistemine göre ceza indirimi alacak ve hem de Türkiye’deki suç şebekesini ortaya çıkarmış olacaktır.

Artık bu saatten sonraki gelişmelerin siyasi ve hukuki sonuçlarını birlikte izleyeceğiz.

Kim kaçacak, kim kalacak nasıl sansasyonlar yaşanacak göreceğiz.

İşte bazen tak diye ortaya çıkan beklenmedik bir olay tüm bir zamanı değiştirebilir ve umudun yeşermesine yeniden neden olabilir.

Ben bu durumun hukuk devleti olma yolunda etkilerinin olumlu olacağını düşünüyorum.

mustafapacal34@gmail.com