Seçim sonrası yapılan siyasi değerlendirmeler arasında dikkatimi en çok “AKP’nin ülkenin siyasi omurgası” olduğu yönündeki tespitler çekti.

Bu değerlendirmelerde bulunanlar bu tespitleri herhalde hem AKP’nin seçimden birinci parti çıktığı için ve hem de AKP’siz bir koalisyon hükümeti mevcut siyasi tabloya göre kurulamayacağı için yapıyorlardır diye düşünegeldim.

Ancak bu tespitin bunlarla sınırlı olamayacağı gibi aslında başka bir içerik taşıdığını daha sonra anlamaya başladım.

Bu içerik ise Erdoğan ve AKP üzerinden bir gelecek umudunun hâlâ taşındığı idi.

Az buz değil on üç yıl üst üste girdiği tüm seçimleri kazanarak yerel ve genel siyasette iktidar olmuş bir partiden ve onun doğal liderinden bahsediyoruz.

Siyasi yaşamına çok kapsayıcı bir programla başlamış bir AKP’yi konuşuyoruz sonunda; “3 Y” diye görülen programında yolsuzluk, yoksulluk ve yasaklarla mücadele edeceğini ortaya koyarak aslında siyaset kurumundan umudunu neredeyse kesmiş olanlar dâhil geniş bir halk kitlesini kucaklamayı başarmış ve söyledikleri “kimsesizlerin kimsesi” sloganı pek de bir rağbet gören AKP’yi…

Partinin başında olması gereken Tayyip Erdoğan’ı, bir şiir okuması nedeniyle belediye başkanlığını kaybederek hapis yatmış ve arkasından siyasi yasağa uğratılmış ve toplumsal algıda ayrı mağduriyet yaratılmış bir lideri anlatmaya çalışıyoruz.

Diğer yandan ise AKP kendini genel olarak “muhafazakâr demokrat” bir parti olarak ifade ediyordu.

İşte bu AKP, 2002 genel seçimlerinde yüzde 34,3 oy alarak ve antidemokratik seçim kanununun da sağladığı avantajla parlamentonun yüzde 66’sına sahip olan partiydi.

Çünkü toplum AKP’yi kendine umut kapısı olarak görmeye başlamıştı.

Bütün bunlar Türkiye’nin sorunlarının çözümü içinde büyük bir şans ve fırsatlar doğuruyordu.

Ancak Erdoğan ve AKP topluma bu kapıyı kapattı.

İşte bugün Türkiye’nin sorunlarına bakıldığında hem demokratikleşme ve hem de ekonomide yapısal sorunlar çözülemediği için AKP, hem umut olmaktan çıktı ve hem de önemli fırsatları heba etti.

Son seçim sonuçlarına bakarak bunu söylemiyorum. 2011 seçimleri sonrası başlayan bir siyasi erozyonun bugün ortaya çıkardığı toplam durumdan bahsediyorum.

Nasılı şu; Erdoğan demokratikleşme ve AB sürecini hızlandırdı. Sonra yeni anayasa tartışmalarını gündeme taşıyarak önemli bir adım atmaya çalıştı. Arkasından çözüm süreci girişimleri geldi. Bölge siyasetinde yapıcı ilişkiler kurmaya çalıştı. Tüm bu girişimler her kesimden destek gördü.

Peki, şimdi bakıldığında bu sorunların hangisi çözüldü veya çözülme umudu taşıdığımız biri kaldı mı? Bence bu toplumsal yaraların kabuğu kaldırıldı ve üzücü olan tedavisi yapılmadığı için yaralar kanamalı bırakıldı.

Bazen keşke dokunmasalardı diye düşündüğüm de olmuyor değil.

Erdoğan tüm bu sorunların çözümüne talip bir siyaset izlemek yerine kafasındaki tek adam otoritesine dayalı bir sistem kurmayı hedefledi.

Bu hedefi Türkiye ile sınırlı değildi. Daha büyük olan hedefi “ecdadının mirası” olarak gördüğü Osmanlı’yı öncelikle Ortadoğu’da yeniden kurmaktı ve bunun için dünya ile kavgalı olmayı bile göze aldı.

Bundan daha da vahimi olanı “3 Y” ile arkasına aldığı kitlelere bu siyaseti dayatmak oldu.

7 Haziran seçimleri bu hesaplara ve Erdoğan’a “dur” dedi.

Erdoğan bundan sonra toplum için bir siyasi umut olmaktan çıkmıştır.

Bu nedenle 2002 yılında “kimsesizlerin kimsesi” olarak yola çıkan, büyük oranda toplum desteği alan Erdoğan ve onun AKP’si artık siyasetin omurgası olmaktan çok devlet vesayetinin omurgası durumuna gelmiştir.

Siyasetin artık yeni bir “omurga partiye” ihtiyacı var.

mustafapacal34@gmail.com