Yıl 1 Mayıs 1978, yer Taksim Meydanı, genç bir fabrika işçisi olarak ben de kutlamalara katılıyorum. Hava tam bir bahar havası, güneş parlak ve sıcak, insanlar rengârenkti.

Yalnız herkeste bir heyecan ve aynı zamanda bir korku da vardı.

Çünkü bir yıl önce yine bu meydanda yapılan 1 Mayıs kutlamalarında 37 işçi çıkan olaylarda hayatını kaybetmişti.

Bir yandan bunun korkusu varken diğer yandan ise bu katliamdan hesap sorulmasını isteyen öfke de var meydanda.

Sloganlardaki coşku ve ateş bunu gösteriyordu.

Buna rağmen 1Mayıs 1978, bir önceki yıla göre olaylar bakımından oldukça sakin ve coşkulu bir kutlama olmuştu.

Ancak o gün bilmemize olanak olmayan bir şey vardı.

Meğer bu 1 Mayıs, Taksim Meydanı için otuz iki yıl sürecek olan yasaklamanın son kutlaması olacakmış ki, bunu sonradan anladık.

1976 yılında DİSK’in başvurusu ile 1 Mayıs kutlamalarına açılan Taksim Meydanı üç yıl aradan sonra tam 32 yıl kutlamalara kapatıldı.

1979 yılında İstanbul başta olmak üzere yurdun çeşitli büyük illerinde Ankara, İzmir gibi illerde sıkıyönetim ilan edildi.

Ve sonra bunun arkasından hâlâ varlığını sürdürmekte olan 12 Eylül askerî darbesi ve onun baskıcı anti-demokratik siyasi rejimi geldi.

Taksim üzerindeki yasak uzun yıllar devam ettikten sonra 2009 yılında onca verilen mücadelelerin de sonucu Meclis’te AKP gurubunun verdiği ve diğer muhalefet partilerinin de desteği ile kabul edildi.

12 Eylül askerî darbesinin faşist generalleri, 1 Mayıs’ı tatil günü olarak yasalardan çıkarmalarının üzerinden tam 29 yıl geçtikten sonra 1 Mayıs, önceki yasada adı “bahar bayramı” iken yasalara bu sefer “emek ve dayanışma günü” olarak daha anlamına uygun bir isimle girmiş oldu.

Bu gelişmeden sonra toplumsal tarihimiz için önemli bir adım daha atıldı.

Taksim Meydanı üzerinde sürmekte olan yasak 2009 yılında kısmen, 2010 yılında tamamen kaldırıldı.

Ancak bu özgürlük havası fazla sürmedi ve 2013 ve 2014 yılların da Taksim Meydanı önce alan çalışmaları nedeniyle ve sonra siyasi nedenlerle tamamen 1 Mayıs kutlamalarına kapatıldı.

Bu yıl yine 1 Mayıs’ın Taksim’de kutlanması tartışması başladı.

DİSK, KESK kutlamaları yine Taksim’de yapmak istiyor.

Ancak Valilik yine benzer gerekçelerle yasağın devam edeceğini söylüyor.

Oysaki bu yasak, gerek Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’ne ve AİHM kararlarına ve de gerekse de Anayasa’nın 90. maddesine rağmen anti-demokratik bir şekilde ısrarla sürdürülüyor.

Yani 2009 yılında 1 Mayıs üzerindeki yasakları kaldıran AKP hükümeti bugün tam tersi, kabul edilemez bir siyasi pozisyona kendini itmiş durumda bulunuyor.

Şimdi bu 1 Mayıs seçimlerin öncesinde olacağından üzerinde iktidar ve muhalefet tarafından daha bir ince siyasi hesap yapılacak gibi duruyor.

Bunu engellemenin yolu emek örgütlerinin elinde, ancak onların da siyasi duruma göre aldıkları pozisyonlar belli: Türk-İş, Hak-İş, Memur-Sen hükümet yanlısı, DİSK CHP ve “sol”, KESK HDP yanlısı bir durumda bulunuyorlar.

Mesleki kuruluşlar da aynen kimi siyasi partilerin manyetik alanında kendilerini konumlandırmış bulunuyorlar.

Hâlbuki emek örgütleri sadece 1 Mayıs için, emekçiler için, yaşadıkları her türden sorunları dile getirmek için birlikte ve dayanışma içinde biraraya gelebilmenin sorumluluğunu yerine getirseler hükümetin ne 1 Mayıs, ne Taksim yasağı söker.

Ancak bu istenmiyor.

Adı sendika ve meslek kuruluşu veya STK olanlar kendi siyasi pozisyonlarına göre 1 Mayıs’ı kullanarak kontrolündeki siyasi partilerin çıkarlarına uygun davranmayı tercih ediyorlar.

Bu tercihte bulunanlar sonradan bunun karşılığını tabii ki alıyor.

Kimisi milletvekili oluyor. Kimisi de bürokraside kendine yer buluyor.

Olan 1 Mayıs’a ve onun anlamına göre kutlanmasına oluyor.

mustafapacal34@gmail.com