Bu konuda yazılı bir açıklama yapmamın gerekli olduğuna kara verdim. Hikâye şu:

Birkaç yıl önce tanıdığım bir gazeteci hanım benimle mülâkat yapıyor. Konu, yanılmıyorsam, o sıralar epey taze olan Ergenekon tutuklamaları ya da o minval üzere bir şeyler. Bu konuşma herhangi bir yazılı kâğıt üstünde değil, “Internet ortamı” denen yerde yayımlanacak.

Resimlerini gördüğüm Veli Küçük’ü, yetmişlerde, “Kontr-Gerilla” denen yerde gördüğüm birine fena halde benzetiyorum. Ama ne kadar “ fena halde” benzetirsen benzet, aradan bunca yıl geçmiş, insanlar değişir, ayrıca insanlar birbirine benzer, “oydu” demeye imkân yoktur. Mülâkatı yapanla önceden tanışıklığımız olmasa gene söylemezdim, ama sohbet gibi konuşurken bu şüphemi de söyledim. Tabii hiç emin olmadığımı ekleyerek.

Birkaç gün sonra Yasemin Çongar aradı. Internet’in neresiyse bunu görmüş, konuşmak istemiş. Onun anlatışından anladım ki, bunu yayımlarken, Veli Küçük’ün bana işkence yapanlardan biri olduğunu söylemişim gibi yapmışlar. Yasemin herhalde hatırlar, “Hayır, ilgisi yok,” dedim. “Bir kere zaten o olduğundan emin olmama imkân yok, ama gördüğüm adamı da işkencede falan görmedim.” Böyle kapandı.

Ama kapanmadı. Bir zaman sonra Savcılık’tan çağrıldım. Meğer Veli Küçük şikâyetçi olmuş, “iftira” demiş. Savcı, benim ağzımdan çıkmış gibi verilen sözlerden birkaçını okudu. Belli ki, bir “yazı işleri müdahalesi” olmuş. “Kontr-Gerilla” denince herkesin aklına tek bir şey geliyor. Eh, bu da böyle aktarılırsa, daha sansasyonel olacak.

Ben gene anlattım, bunun doğru olmadığını, Veli Küçük olduğunu sandığım adamı böyle bir durumda görmediğimi falan. Gene de bir zaman sonra dava açıldı.

Mahkemeye gittim. Aynı şeyleri söyledim. Tek duruşmada beraat ettim. Olay artık kapandı.

Veli Küçük’e “yardımcı olmak” gibi bir isteğim yok. Ama onun hakkında doğru olduğunu bilmediğim bir iddianın sahibi olmak da doğrusu hiç hoşuma gitmiyor. Dediğim gibi, dava da kapandığına göre, şimdi bunu söylemek için belki daha rahat bir ortam var.

Çünkü insanlar benim gibi değil, bu Internet’le benim aklımdan geçirmeme imkân olmayan bir ilişkileri var, böyle şeyleri izliyorlar, okuyorlar.

Yabancı dilde yazılmış bir iki metinde bu hikâyeye değinildiğini gördüm, görünce de canım sıkıldı. Böyle bir şey bir kere oldu mu, uğraş Allah, düzeltemezsin. Ama bari şu bilinen sütunumdan bunu ilân edeyim, dedim. O insana benzettim, o kadar. Ayrıca, o insanı ilk oraya götürüldüğümde, hücremde kalırken, bir de işin sonunda, yazılı ifademin alındığı odada gördüm. Hepsi bu.

 Veli Küçük gibi biri karşısında mahcup olacağım hiç aklıma gelmezdi. Ama bana bu iyiliği de yaptılar.

“Gazeteci” milletiyle konuşmaya gelmiyor. Çarpıtıyorlar, her şeyi yapıyorlar. Bir “yayına hazırlama” girdabı içinde neler olduğunu anlamak mümkün değil.

Ama ders alıp dilini tutmak mümkün –aklı başında insanlar açısından.