Aklımda başka konular gezinirken, sabah sabah, Sabah gazetesine baktım. Birinci sayfada verilen haberlerin “yan yana” geliş biçimleri dikkatimi çekti. Aslında ille de bugüne özgü bir şey değil bu, her gün bir benzerini görüyoruzdur, ama nedense bu sabahki çarpıcı göründü.

Sağ üst köşeden başlayayım: “Parmak Isırttık” diye bir başlık! Nasıl yapmışız bunu? “Dünya Salon Atletizm Şampiyonası”ndaki örgütleme başarımızla ısırtmışız. “172 ülkenin federasyonlarının” başkanları Erdoğan’a teşekkür etmiş, falan. Aslında bu da bir tuhaf ya! Amerika’da bir yarışmaya katılan sporcular sonrasında Obama’ya teşekkür telgrafı çekiyor mu?.. Hiç duymadım.

Evet, sağ üst köşede bu haber. Sol üst kösede ise (bu iki köşe birbirine bitişik) “Şantiyede Çehennem” başlıklı bir haber görüyoruz. Başlığın altında “kırmızı yuvarlak” içine alınmış, “11 ölü” sayısı. Ya bu ne? Esenyurt’ta gece işçilerin kaldığı şantiyede yangın çıkmış, on bir kişi çadırda yanmış.

Şimdi bir ülkede, aynı günde, bu iki haberin yan yana çıkmasında bir tuhaflık yok mu sizce?

Ama anlatacağım bundan ibaret değil. Bu iki haberin altında Sabah’ın kendi logosu, “Türkiye’nin en iyi gazetesi” yazısı filan, bildiğimiz şeyler. Onun hemen altında asıl manşet, siyasî haber: “Kurşun Gibi Delen Sorular” diyor. Abo ! Peki bu ne?

Altbaşlık: “AİHM, 8 yıl önce terörist sayılarak 13 kurşunla öldürülen 12 yaşındaki Uğur Kaymaz davasında Türkiye’ye sordu”...

O soruların listesine girmesem de olur. Ama ikisini gene de alıntılayayım, çünkü bunların bende yarattığı düşünce dizilerinde onların da ağırlığı var: “Öldürmek son çare miydi? Bu olayda etkili bir soruşturma ve yargılama süreci işletildi mi?” Bu sonuncu insanın aklına hemen Hrant’ın davasını getiriyor, ama bugünlük Sabah’ın birinci sayfasından “inhiraf” etmeyelim.

Sol alt köşeye doğru, bununla akraba sayılır bir başka haber: “İşkenceye 16 Yıl Sonra Ceza”! “İşkenceye ceza” diye sevinmek ya da “16 yıl ne yapmışlar?” diye yerinmek sizin elinizde. Şişenin yarısı dolu mu, boş mu? Karar verin, “Kurşun gibi delen sorular”ın altında ise “Ateş Hattındaki Meleklerimiz” başlığı yer alıyor. Bu melekler Afganistan’da “görev yapan Türk kadın subaylar” imiş. Bu da, “parmak ısırtma” kategorisine girecek bir haber –az daha küçük çapta. Orada da, bu hanımların fotoğraflarının “AP ajansı tarafından dünya medyasına servis edildi”ğine dair ek haber var ki, sevindirici tabii –dünya bizden bir olumlu haber daha almış oluyor.

En alta gelince, “Kavga Dövüş Geçti” başlığını okuyoruz. Bütün gazetelerde yer alan, “boğazlaşan milletvekilleri” fotoğrafını görüyoruz. Böylece, “4+4+4=12” yasasının Meclis’ten geçtiğini öğreniyoruz.

“Eşitsiz gelişme”, insan dünyasında, evrensel kuraldır. Doğada bir şeyler olsa, dünyada su azalsa, bir yerde su yüzeyi yüksek, yanı başında alçak olmaz. Fizik yasaları gereği, yüzeyler eşitlenir. Bir adamın her şeyi yerinde dururken bir bacağı tek başına uzamaz. Uzarsa, bu bir sapmadır, patolojidir, adına “elephantiasis”, yani “fil hastalığı” derler vb, vb.

Ama insana ilişkin konular, insan düşündüğü ve bu da muazzam derecede karmaşık nedensellikler yarattığı için, böyle “eşitlenmez”, bir yerde çıkıntı, bir yerde girinti yapar. Sonuçta bunların da nedenleri, nedensellik zincirleri vardır, ama karmaşıktır, özgüldür, doğa olaylarına benzemez.

Şampiyona örgütlenmemiz “parmak ısırtır”. Öbür olaylar, şu gördüğümüz biçimde yürürken, on bir adamı kurtaramazken, o nasıl olur? Olimpiyatı örgütlemek istediğimiz için. Onu neden istiyoruz? Uzun hikâye...

Peki, niye o “sorular” öyle “kurşun gibi”? Niye 16 yıl sonra?

Aslında hepsinin cevabı var. Sormaya başlayınca...