“Oylamanın firesi” konusunu “yarın konuşalım” demiştim, dünkü yazıda. Henüz çok az şey biliyoruz bu konuda, ama önemli bir gelişme, her halükârda.

Dün bir gazetede bununla ilgili bir başka haber başlığı dikkatimi çekmişti. Deniyordu ki, verilen oylar –kâğıtlar– üzerinde bir parmak izi incelemesi kimlerin bakanları aklamaktan yana olmadığını ortaya çıkarabilirmiş; bazı AKP milletvekilleri bundan çekinerek yargılamaya karşı oy kullanmış.

“Şuyuu vukuundan beter” durumlardan biri. Teknik olarak parmak izi tesbiti muhtemelen yapılabilir, ama siyasî anlamları bakımından böyle bir şey yapılabilir mi? Böyle bir uygulamanın olabilmesi için ne tür bir “polis devleti” gerekir? Ama bazı milletvekilleri böyle bir şeyin olabileceğine inanmışlarsa, kendi iktidarlarının mahiyeti hakkında ne tür bir düşünceleri olmalı? Bunu kimin yaptıracağını düşünüyor olmalılar? Herhalde Davutoğlu’nu değil…

Her neyse, sonunda elliye yaklaşan milletvekili önderlerinin istemediği şekilde oy kullandı, istemediği şekilde davrandı. Bu herhalde partide bilinmeyen, düşünülmeyen bir ihtimal değildi. Olmadığını belirli bir güvenle söyleyebiliriz, çünkü bu muhtemel “suçlu”ları hedef alan korkunç içerikli bir gazete ilânını hepimiz gördük, o ilânda başı çekenlerin televizyon kanallarındaki “tuzluk” konuşmalarını da dinledik. Bu uyarılar, tehditler yürürlüğe girdiğine göre, belki fire sayısının daha da yukarılara tırmanmasından endişe ediliyordu. Belki de, “korktuğumuz kadar olmadı” diyenler vardır.

Bugünlerde, istediğimiz gibi yürümeyen, rastgitmeyen her şeyin bir adı var: “paralel yapı”. Dolayısıyla bu fireler de bununla açıklanacaktır. Gene gazetelerde gözümüze iliştiğine göre, parmak izi tesbiti olmasa da, kimlerin istenmeyen biçimde oy verdiğinin araştırması başlamış. Eğer, Cemaat’le ittifak günlerinde listelere “sızmayı” başarmış “paraleller”se bunlar, önemli bir sorun yok demektir. Bir dahaki seçimde elersin, biter. Bir söylenti de, üçüncü dönem engeline takılanlardan bazılarının böyle davranmış olması. Bu geçerliyse gene önemli bir sorun yok, çünkü bunlar zaten gözden çıkarılmış kimseler.

Ayrıca, her iki durumda da, fire veren milletvekilleri ortadaki duruma bakıp ona göre oy kullanmıyor demektir. Oy, sonuçta, bir yolsuzluk iddiasına karşı takınılmış bir tavır demek; ama burada öyle ya da böyle oy kullanma kararı, oy verenin kendi durduğu yere göre, o yerde nasıl politika izlemesi gerektiğine göre belirleniyor. Yani, kısacası, “ilkesel” bir karar değil.

Son ihtimal de, bunlardan hiç değilse bazılarının “ilkesel” bir karar sonucu bu biçimi almış olması. Bu, öbür ikisinden daha ciddi bir durumun sinyali anlamına gelir.

Türkiye tuhaf, ilginç ama pek de sevimli olmayan bir konjonktürde duruyor. Çığırından çıkmış, daha da fazla çıkma istidadı gösteren bir iktidar var. Bu iktidarın çeşitli davranışları çeşitli toplumsal düzeylerde tepkilere ve endişelere yol açıyor. Buna karşılık, ortalıkta güven veren bir alternatif de görülmüyor. “Bunlar gitsin, gitmeli,” iyi de, kim gelmeli? Bu, sanırım duruma yalnız içeriden bakanların değil, dışarıdan izleyenlerin de vardığı sonuç.

Durum böyle olunca, yani iktidarın “dışında” umut veren bir gelişme görülmeyince, gözler iktidarın “içine” çevriliyor. “Acaba içlerinden çatlarlar mı?”

Öyle olunca da, sözkonusu oylamada elliye yakın fire çıkınca, birileri, “Hah, işte başladı!” diye heyecana kapılacaktır. Böyle bir ruh haline girince de, duruma kendi taşımadığı anlamlar yüklemek ve birtakım misyonlar beklemek kolaylaşır.

AKP Türkiye’nin “İslâmcı” partisi. Şu anda bu partinin bir önderi (ve onun kadroları) iş başında ve bu partiyi bir çizgiye sokmuş durumda. Bu çizgi var, ama tek çizgi olmak zorunda değil.

Bütün bu durumlar düşünüldüğünde, oylama sonucu önemli görünüyor. Ama bu sonucun sonuçlarının ne olabileceği konusunda tam bir fikir sahibi değiliz sanıyorum.