“Refah Partisi iktidara gelecek. Adil düzen kurulacak. Sorun ne? Geçiş dönemi sert mi olacak, yumuşak mı olacak? Kanlı mı olacak, kansız mı olacak?”

Bu sözleri Refah Partisi (RP) Genel Başkan’ı merhum Necmettin Erbakan 13 Nisan 1994’te Meclis’te söyledi.

27 Mart 1994’teki yerel seçimlerde büyük başarı elde eden RP, aynı başarıyı 24 Aralık 1995’deki genel seçimlerde de gösterip birinci parti oldu.

Erbakan, bu sözleri bu iki seçim arasında söyledi. 1995 seçim başarısından sonra RP’nin iktidar ol/a/mama serüvenini ve 28 Şubat Postmodern Darbesi’ni hepimiz biliyoruz.

Bütün bu olanlar, Devlet dediğimiz askeri ve sivil bürokrasinin muhafazakâr kültürel kimliğini kamusal alanda saklamadan siyaset yapan partinin iktidara gelmemesi için harcadığı çabaydı.

Aynı Devlet’in bu siyasi hareketin, 1970’lerden 2000’lere kadar olan dönemde Milli Nizam ve Milli Selamet Partisi’nden Fazilet Partisi’ne tüm partilerini kapattığını da biliyoruz.

Bu muhafazakâr hareketten kopuş olarak siyasallaşan ve 2002’de iktidar olan AKP, aradan geçen 14 yılda koptuğu hareketin daha marjinal bir siyasi harekete dönüştü.

Bu marjinalleşme, İslam içinde Selefileşme olarak okunabilecek bir radikalleşmenin yansıması olarak karşımıza çıkmaktadır.

AKP’nin siyasi iktidar başarısı ve İslam şemsiyesinde Batı’ya medyan okuması İslam Dünyası’ndaki radikal grupları da etkilediği muhakkaktır.

Bugün en saf temsilini Cumhurbaşkanı Erdoğan’da bulan AKP iktidarı, savrulduğu bu marjinalleşmeyi, sistematik biçimde Türkiye standardına dönüştürmeye çalışmaktadır.

Eğitim, bürokrasi, hukuk, sanat ve kültür gibi pek çok alanda Cumhuriyet’in temsil ettiği kültürel kimliğin tüm kod ve sembolleri Osmanlık övgüsü altında muhafazakârlaştırılmaktadır.

Son dönemde ortaya çıkan laikliğin anayasadan çıkarılması bu bağlamda çok önemlidir.

Çünkü laiklik, Türkiye laik bir ülke olamasa da, seküler yaşam tarzının kamusal alanda yaşanmasının görünmez garantilerinden en önemlisidir.

Burada asıl ilginç nokta ise; AKP’nin siyasal öncüllerini laiklik gerekçesi ile kapatan Devletin, bugün AKP’ye teslim olmuş görünmesidir.

Geçmişte, Kürtler, Aleviler gibi muhafazakârları tehlikeli öteki gören Devlet aklı, bugün Erdoğan/AKP iktidar blokunun öteki, düşman, hain ilan ettiği herkesi tehlikeli görmekte; hem siyasi hem sosyal hem de ekonomik olarak bu kişi ve grupları etkisizleştirmek, bastırmak hatta yok etmek için her şeyi yapmaktadır.

Erdoğan’ın ‘Başkanlık Sistemi’ olarak Türkiye’ye giydirmek istediği gömleğin tek hedefi, kendisi için hem ebedi dokunulmazlık sağlamak ve Türkiye’de her şeye sahip olarak yeni bir Türkiye inşa etmektir.

Bu açıdan son dönemde yaşananlar ve Başkanlık ile hedeflenenlerin hepsi ‘birinci tek parti dönemi’nin kötü ve kaba bir kopyası olarak karşımıza durmaktadır.

Geçtiğimiz hafta CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu’nun bu başkanlık hedefine atfen söylediği “bu hedef ulaşmak kansız olmaz.” sözü, bu açıdan haklı bir tespiti içermektedir.

Çünkü Erdoğan, başkanlık hedefini toplumsal uzlaşmayla değil tersine toplumsal kutuplaşma, gerilim ve savaş üzerinden hayata geçirmek istemektedir. Harekete geçirdiği her toplumsal fay hattındaki gerilim de her türlü araçla başkanlık için manipüle edilmektedir.

Yazının başına dönersek; Güneydoğu’dan gelen şehitler, ölen vatandaşlar, tutuklanan, ceza alan gazeteciler, zekât verdiği için tutuklananları düşünün.

Bu ortamda Erdoğan, her gün topluma şifahen şunları söylemiyor mu; “Türkiye’ye eninde sonunda Başkanlık Sistemi gelecek. Sorun ne? Başkanlığa geçiş dönemi sert mi olacak, yumuşak mı olacak? Kanlı mı olacak, kansız mı olacak?”

Kılıçdaroğlu o tespiti yaparken, sadece bugüne değil geleceğe de dikkat çekerken haksız değil.

m.aksoy@yenihayatgazetesi.com
@murataksoy