“KENDİNİ FEDA ETME” DUYGUSUNUN TOPLUMSAL-NÖROBİYOLOJİK TEMELLERİ..  BU KONUNUN POZİTİVİST DÜNYA GÖRÜŞÜYLE VE İDEOLOJİYLE OLAN İLİŞKİSİ..

İÇİNDEKİLER

GİRİŞ. 1

EVET; DUYGU NEDİR, DUYGULARIN NÖROBİYOLOJİK TEMELLERİ NELERDİR?.2

DUYGULARIN ORTAYA ÇIKIŞI - SİSTEM NASIL ÇALIŞIYOR?. 3

TOPLUMSAL SİSTEM GERÇEKLİĞİ VE “KENDİNİ FEDA ETME” DUYGUSUNUN NÖROBİYOLOJİK TEMELLERİ..4

PEKİ, İDEOLOJİ NEREDE VE NASIL DEVREYE GİRİYOR?.6

PEKİ YA DAHA ÖNCESİ.. YANİ, SINIFLI TOPLUM ÖNCESİ DURUM NEDİR?. 8

TÖRE-YAPı-BİLGİ9

BİLGİ TOPLUMUNA GİDEN YOLDA  ARTIK HİÇBİR İDEOLOJİ  İÇİN KENDİNİ FEDA ETMEYE GEREK YOKTUR!..10

KÜRESELLEŞME SÜRECİ VE İDEOLOJİLERİN SONU. 12

GİRİŞ

“İnandığın bir dava için, savunduğun bir ideoloji için ölümü göze almak”, “kendini feda etmek”; bunu, savunduğun “dava”nın -ideolojinin- inancın hedefe ulaşması için gerekli olan siyasetin aracı haline getirip başka insanlara da örnek bir davranış olarak sunmak, savunduğun “dava”nın -ideolojinin- inancın ne kadar “haklı” olduğunu ispat için kullanmak; kısacası, “kendini feda” anlayışı üzerine kurulu bir ruh haliyle, yaşarken ölümü kutsayan bir siyasetle hedefe ulaşmaya çalışmak..

Nedir bu meselenin aslı? Epeydir kafamı kurcalayan bir konu bu, ama bir türlü sıra gelmiyordu yazmaya!. Hani tamam, 11 Eylülcüler falan gibi, dini inançlarından dolayı “cennete gitmek için” bu yola girenleri  anlıyorduk; çünkü insan, “kendi nefsiyle varolarak doğaya-ilahi dengeye (Allah’a) karşı başkaldırdığı için” “cennetten kovulmuştu”;[1] bu nedenle, “eğer nefsini-yani kendini- yok ederse, bunun ödülü tekrar kaybolan o cennete -o ilahi dengeye, yani Allah’a- kavuşmak” olacaktı!.

Kollektif bir kimlik-irade yaratmaya çalışan belirli bir ideoloji uğruna (ki, bütün ideolojiler son tahlilde birer duygusal-inanç sistemleridir) “kendini feda etmeyi” de anlıyordunuz; çünkü, farklı nedenlerle olsa bile, ideolojilerin-inanç sistemlerinin hedefi de, son tahlilde gene o kendi nefsiyle varolmaya çalışan birey-insan değil miydi!. Bir sınıfın, ya da devletin bireylerin üstündeki varlığı bilincini yaratmaya çalışan ideolojiler, kollektivist dünya görüşüne ters düşen birey-insan anlayışına bu nedenle karşı çıkmazlar mıydı.. Çünkü onlar için de bireyin önemi yoktu, sınıf, ya da devletti varlığı önemli olan..

Kısacası, hangi türden olurlarsa olsunlar bütün ideolojilerin hepsi de bireyi yok sayan-yok etmeye çalışan bir anlayıştan yola çıkarlardı. Onlara göre en iyi birey, kendi varlığını, Allah için, veya, sınıfı, ya da devleti için feda edebilen (örneğin, “varlığım Türk varlığına armağan olsun” diyebilen) yok hükmündeki bireydir!.. Hatta, çoğu zaman bu noktada dini de yardımına çağıran -yedeğine alan- ideoloji, kollektif varoluş için kendini feda eden bireyin mükafatının cennet olacağını ilan etmekten de geri kalmaz!.

Derken, sonunda Erdoğan da bu kervana katılarak, “biz bu yola kefenimizi giyerek çıktık” demeye başlayınca (hatta, o meşhur “danışmanı”, “onu kefenli olarak gördüğünü” falan söylemeye başlayınca!!) “Allah Allah” dedim kendi kendime, “iş bu noktayageldi artık demekki; eskiden sadece “solcular” kefenle dolaşırlar sanırdık biz”! Bir yanda, iç ve dış dinamiklerin etkisi altında kendi doğal akışı içinde evrilen bir süreç vardı ortada; AK Parti’nin iktidar olduğu şu son on iki yıl boyunca hiçte öyle “kefen giyme”, “kendini feda etme” gibi duygusal söylemlere yer vermeyen objektif-bilişsel bir süreçti bu; ama şimdi, bunun yanı sıra, bununla içiçe, bir de “dava” giriyordu artık işin içine; tabi “dava” girince de “kefen”, “feda” söylemleriyle falan ideoloji!..

Olayı biraz daha yakın plana almaya çalışınca, sonunda aşağıdaki yazı çıktı ortaya!.

Okumaya başlayınca sizin de farkedeceğiniz  gibi  bu yazı sadece Türkiye’deki politik ortamı dikkate alarak yapılan bir  çalışma değildir. Aynı zamanda olayın nörobiyolojik düzeyde bilimsel yanı da ilgilendiriyor beni. Kim bilir bakarsınız belki bu yönde bir tartışmanın da önünü  açar!..

“Kendini feda etme duygusu” diyorduk, isterseniz önce, “duygu” nedir diye sorarak girelim konuya:

EVET; DUYGU NEDİR, DUYGULARIN NÖROBİYOLOJİK TEMELLERİ NELERDİR?

Daha önce şunları yazmışız bu konuda:[2]

“Duygular beyinsel faaliyetler üzerinde kilit rolü oynarlar. Aslında onları, organizmanın alarm sistemi olarak da tanımlayabiliriz. Zaten, evrim sürecinde duyguların ortaya çıkmasından amaç da budur. Onlar, yaşamı devam ettirebilme sürecinde sorunların çözülebilmesi için bütün zihinsel kaynakların seferber edilmesine, tek bir nokta üzerinde yoğunlaşılabilmesine yardımcı olurlar”. Biraz açalım:

“Bir nesnenin organizmayı etkilemesiyle başlayan herhangi bir süreci düşünüyoruz (bu nesnenin dışardan gelen bir nesne olmasıyla, daha önceden hafızada kayıt altına alınmış- zihinsel bir nesne olması arasında hiçbir farkın olmadığını biliyoruz). Örneğin gene, ormanda gezerken karşılaştığımız o yılan örneğini düşünelim. Burada süreç, ilk aşamada, daha biz ne olup bittiğini bile farketmeden, bilinç dışı olarak gerçekleşen bir reaksiyonla başlıyor, Thalamus [3] üzerinden, beyinde organizmanın savunmasından sorumlu bölge-alt sistem olan Amiygdala’ya [4] gelen informasyon, burada, belirli bir nöronal reaksiyon modelini aktif hale getirdiği zaman ortaya çıkan etkinlik [5], o an’a ilişkin olarak organizmal varlığı temsil eden bir ön benlik, bir “proto self” şeklinde ortaya çıkıyordu.[6]Bir kopyası beyin kabuğuna -Çalışma belleğine- gönderilen bu nöronal reaksiyon modelinin, bir diğer kopyası da (elektriksel bir impuls şeklinde) Beyinkökü’ne (Hirnstamm’a) iletiliyor, buradan da, gerçekleştirmeleri gereken davranış modelleri olarak organlara gönderiliyordu. Daha sonra, organlardan gelen faaliyet raporlarıyla, Amiygdala tarafından buraya gönderilmiş olan reaksiyon modelinin (proto self), burada (Çalışma belleğinde) süperpozisyon yaparak birleşmesiyle ortaya çıkan aksiyon potansiyelinin ise, bizim benlik (self) adını verdiğimiz, organizmayı temsil eden instanzı oluşturduğunu biliyoruz. Bir girdi olarak Çalışma belleğine düşen bu instanzın- aksiyon potansiyelinin (benliğin), çalışma belleğinde çıktı-output olarak gerçekleşerek kendini ifade ederken, korkma duygusuyla birlikte kendinin farkına varmasından amaç, tamamen, bütün zihinsel kaynakların tek bir noktaya, benliğin kendi varoluş noktasına -nedenine- yöneltilmesidir. Çünkü, bir reaksiyon modeli olarak gerçekleşmek onun varoluş nedeni-biçimi iken, korku duygusunun altında yatan da, varolma, varlığını devam ettirebilme kaygısıdır. Dış dünyada (ya da organizmanın içinde bir yerde) ortaya çıkan bir etken organizmanın varlık şartını oluşturan denge durumunu tehdit etmektedir. Verilen mesaj budur. Organizma, varlığını sürdürebilmek için, ortaya çıkan bu etkene karşı bir reaksiyon oluşturarak, bozulan dengeyi muhafaza edebilmelidir. İşte, Çalışma belleği’nde ortaya çıkan korku duygusu bu dengenin yeniden kurulmasına yönelik bir uyarı sinyalidir. Gerçi organizma, ilk anda bilinç dışı bir ilk reaksiyonla (yılana basmamak için kenara sıçrayarak) bir tepki oluşturmuştur, ama bu tepkinin yeterli olup olmadığı henüz belli değildir. Evet, o ilk tepkiyle birlikte (kenara sıçranılarak) o an için tehlike atlatılmıştır, ama yılan halâ karşıda durmaktadır. Bu yüzden de, tehlikenin ortadan kalkıp kalkmadığı henüz belli değildir. İşte, korku tam bu anda ortaya çıkıyor ve bütün zihinsel kaynakları olayın aydınlatılması için harekete geçiriyor. Çalışma belleği’nde korku duygusu olarak ortaya çıkan (output)- elektriksel impuls yukardan aşağıya doğru (“Top-down processing”) bütün alt sistemleri harekete geçirerek (aktif hale getirerek) onlardan olaya ilişkin daha ayrıntılı raporlar ister. Duyu organlarından hafıza sistemlerine kadar beyindeki bütün alt sistemler tek bir olaya-nesneye konsantre olurlar. Duyu organlarından daha ayrıntılı raporlar gelmeye başlarken, hafıza da tekrar taranır, daha önceki deneyler yeniden gözden geçirilir, mevcut örnekler çalışma belleğine indirilerek bunlar tekrar incelenirler. Ve sonunda bir “karar verilerek” bu uygulamaya koyulur. Basit bir korku duygusuyla başlayan süreç, şu ya da bu şekilde bilinçli bir kararla sonuçlanır. Ve yeni, bilinçli davranışlar ortaya çıkarlar. Olay, bu olayla birlikte öğrenilen yeni bilgiler, yaşanılmış, yaşanılarak öğrenilmiş şeyler olarak daha sonraki süreçlerde de kullanılmak üzere hafızada kayıt altına alınırlar”. Mekanizma budur.

DUYGULARIN ORTAYA ÇIKIŞI - SİSTEM NASIL ÇALIŞIYOR?

Duyguların beyin kaynaklarını yönlendirdiğini söyledik. Örneğin, karnınız açken ister istemez bunu düşünürsünüz. “Açlık duygusu” ister istemez zihninizi meşgul eder. Olay (açlığın giderilmesi) yaşamı devam ettirebilmek için bir zorunluluk boyutlarına geldiği an ise, artık açlık duygusunun yönlendirdiği “karnınızı doyurmak” hedefinden başka birşey düşünemez hale gelirsiniz. Boşuna “aç ayı oynamaz” dememişler! Çünkü iş belirli bir noktaya gelince, motivasyon sistemi sadece bu amaca hizmet edecek şekilde çalışır. Ve “siz”, sadece tek bir hedefe kilitlenir, tek bir şeyi “ister” hale gelirsiniz. Aynı şey, “susamak”, vücudun ısı dengesini korumak vb. için de geçerlidir. Peki neden böyledir bu, “beyin kaynaklarımızı yönlendiren” duygularımızı ortaya çıkaran mekanizma nedir?

Organizma kendi içinde bir sistemdir, beyin ve organlardan oluşan bir AB sistemidir dedik. Ama o, aynı zamanda, sistem merkezinde temsil olunan varlığıyla, çevreyle birlikte oluşturulan bir başka sisteminin içinde, onun bir unsuru-parçası olarak da gerçekleşmektedir. Her sistem, kendisini meydana getiren parçalar (A ve B) arasındaki ilişkiden kaynaklanan orijinal bir BİRLİK ve MÜCADELE platformu olduğundan, organizma gibi organizma-çevre sistemi de kendi içinde bir birlik (denge durumu) ve mücadele (etkileşme) zeminidir.[7]“Birlik”, yani ortaklaşa varoluş, taraflar arasındaki belirli bir denge durumuna denk düşer ve bu denge muhafaza edildiği sürece sistem varlığını sürdürebilir. “Mücadele” ise, bu denge bozulmaya başladığı zaman ortaya çıkar ve tarafların dengeyi bir şekilde tekrar kurma çabaları olarak anlam kazanır..

Organizma söz konusu olduğu zaman, sistemin içindeki denge durumunun (birlik zemininin) korunması ilkesine HOMÖOSTASE deniliyor.[8]Bütün diğer sistemler gibi organizma da, son tahlilde, madde-enerjinin belirli bir yoğunlaşma biçimi olduğundan, korunmaya çalışılan “denge” de son tahlilde bir enerji alış-verişi dengesidir. Sistemin belirli bir “an”da sahip olduğu enerji dış dünyayla ilişkiye bağlı olarak değişime uğradığından, sistem sürekli olarak bu dengeyi koruma mücadelesi içinde varolmaktadır..

Duygulara gelince! Bütün mesele organizmanın içinde bulunduğu dengenin bozulmasıyla ilgilidir! Duygular, bu dengenin bozulduğunu ilân eden bir alârm sistemi olarak ortaya çıkıyorlar; ama onlar aynı zamanda dengenin yeniden kurulması için Homöostase mekanizmasını harekete geçiren, bütün beyinsel-zihinsel kaynakları bu noktaya yönelten bir organizatör, bir itici güç rolünü de oynarlar.[9]Örneğin, kandaki şeker oranı düştüğü an, durum hemen Hipotalamus’taki[10]merkeze bildirilir. Organizmanın savunmasından sorumlu olan alt sistem -Amiygdala- nasıl ormanda gezerken yılana basmamak için hemen kenara sıçramamızı sağlıyorsa, aynı şekilde, bu kez de Hipotalamus aracılığıyla, birşeyler yiyerek bozulan dengeyi yeniden kurmak için belirli reaksiyonlar oluşturulur. Ve bu arada da durum Çalışma belleği’ne bildirilerek, olayın burada “açlık duygusu” şeklinde kendini ifade etmesi sağlanır. Daha sonra ortaya çıkacak olan bütün zihinsel etkinlikler, kendini bu “açlık duygusuyla” ifade ederek-gerçekleştiren “icra fonksiyonu”nun, beyin kaynaklarını yöneterek (hafızadan Çalışma belleği’ne indirilen bilgileri vs. tarayarak, eldeki imkânları araştırarak) sorunu çözme çabaları olacaktır.

Görüldüğü gibi mekanizma hep aynıdır. Süreç önce hep bilinç dışı olarak gerçekleşen bir reaksiyonla başlıyor. Yani önce vakit kaybetmeden ilk tedbirler alınıyor. Daha sonra, bunun ardından da olay duygusal olarak bilince çıkarılarak gereği yerine getiriliyor. Peki bütün bu işleri nasıl başarıyor organizma? Sistem nasıl çalışıyor da bilinç dışı olarak başlayan süreç daha sonra bilinçli bir süreç haline geliyor”?

Bir de tabii, bütün bunların, direkt olarak toplumsal kimlikle ilişkili olarak ortaya çıkan “kendini feda etme” duygusuyla ilişkisi konusu var ortada..

TOPLUMSAL SİSTEM GERÇEKLİĞİ VE “KENDİNİ FEDA ETME” DUYGUSUNUN NÖROBİYOLOJİK TEMELLERİ..

“Toplum, elementlerini insanların oluşturduğu bir sistemdir” demiştik. “Nasıl ki çok hücreli bir organizma, elementlerini hücrelerin oluşturduğu bir sistemse, toplum da insanlardan oluşan bir sistemdir. Milyarlarca hücre bir araya geliyorlar, biribirleriyle bağlaşarak insanı oluşturuyorlar. Sonra, bu insanların bir araya gelmesiyle de toplum ortaya çıkıyor”.

Peki, insan ve hayvan, bunların her ikisi de çok hücreli organizmalar, ikisi de hücrelerden oluşuyor, bir hayvanlar topluluğu olan sürüyle, insan toplumu arasındaki fark nedir?[11]

İnsan, üretme yeteneğiyle hayvandan ayrılıyor. Hayvan, çevrenin karşısında “duygusal reaksiyonlarla” hayatta kalma mücadelesi vererek varlığını sürdürürken, insan, buna ilaveten bilişsel bir faaliyetle üreterek varoluyor. O halde, işin özü gelip üretime-üretim faaliyetine dayanmaktadır. Çünkü, üretim faaliyeti-yeteneği, bütün hayvanlarda ortak olan duygusal faaliyetlerin-yeteneklerin ötesinde bilişsel (cognitive) bir faaliyettir-yetenektir. Yani, ancak üretim ilişkileriyle biribirlerine bağlı olan insanlar tarafından planlı bir şekilde yapılabilir. Daha başka bir deyişle, belirli bir hedefe ulaşmak için plan yaparak problem çözmeye dayanan kollektif bir faaliyettir üretim. İnsanlar ve toplumlar ancak bu tür yaratıcı bir faaliyet içinde duygusal benliklerinin yanı sıra bilişsel bir benliğe de sahip olarak varolurlar-gerçekleşirler. Adına “sürü” dediğimiz hayvanlar topluluğuyla, elementlerini insanların oluşturduğu insan toplumu arasındaki esasa ilişkin en önemli farklılık buradadır. İnsan toplumu, her biri bilişsel-üretken bir  unsur olan elementlerin (insanlar) oluşturduğu karmaşık bir sistemdir. Hayvan toplumu-sürü ise, elementlerinin duygusal-reaksiyoner unsurlar olduğu basit bir sistemdir.

Şu an’a kadar söylenilenlerden ortaya çıkan iki önemli sonuç var:

1-İnsan bir toplum yaratığıdır. Bu, insanın insan olarak varolduğu daha o ilk an’dan itibaren ancak toplumsal bir sistemin içinde, onun bir elementi olarak varolabileceği anlamına gelmektedir.

2-İnsanı ve insan toplumunu var eden ise, bilişsel bir faaliyet olan üretim faaliyetidir..

O halde, insanlık durumu bilişsel faaliyette bulunabilme yeteneğiyle birlikte ortaya çıkıyor ki, bu da, direkt olarak, nörobiyolojik düzeyde, Prefrontal korteks adı verilen “Önbeyin’in” gelişimiyle ilgilidir. Bu durumda insan, daha o ilk andan itibaren, bir yandan kendi içindeki biyolojik hayvana ait duygusal varlığıyla yaşamı devam ettirme mücadelesi verirken, diğer yandan da, tıpkı iki katlı bir bina gibi, üst katta -beyin kabuğunda- bulunan bilişsel işlem yapabilme yeteneğiyle üreterek-üretim faaliyeti içinde kendini yaratarak varlığını sürdürüyor.

Bu nokta çok önemli!. Bilişsel işlem yapabilme yeteneğiyle, yani üreterek varolabilme yeteneğiyle birlikte bir toplum yaratığı olarak ortaya çıkan insan varoluşunun bu iki katlı yapısal özelliğine uygun olarak, hem bireysel, hem de toplumsal düzeyde, duygusal ve bilişsel olmak üzere iki katlı bir kimliğe sahip olarak gerçekleşir.

Şimdi, insandaki bu iki katlı biyolojik yapıyı temel alarak yola devam edersek, karşımıza çıkan tabloyu şöyle açıklayabiliriz:

Örneğin, tek bir arının, sürünün -arılar topluluğunun- varlığı söz konusu olunca (çünkü, onun bireysel olarak kendi varoluş mücadelesi de buna bağlıdır) hiç düşünmeden kendini feda etmesiyle, bir toplum yaratığı olan, ancak toplumsal olarak varolabilen insanın içinde bulunduğu- yaşadığı toplum için kendini feda etmesi arasında çok önemli bir fark vardır. Birincisinde, yani arı örneğinde, bu kendini “feda etme” eylemi arı için üzerinde hiç düşünmeye gerek olmayan-otomatik olarak gerçekleşen “tabii” bir davranıştır. Çünkü, arının benliği-kimliği tamamen bilinçdışı duygusal bir varoluş halinden kaynaklanmaktadır. Duyguların ve duygusal benliğin oluşumuna ilişkin nörobiyolojik mekanizmayı ele alırken altını çizdiğimiz yolun dışında başka bir kimlik oluşturma yolu-mekanizması yoktur onlarda. Yoktur, çünkü beyin kabuğu -Prefrontal Korteks- Önbeyin diye birşey yoktur.

Ama insan öyle değil işte. Bir insanın içinde yaşadığı toplum için, toplumsal varlık için kendini-kendi bireysel varlığını feda edebilmesinin yolu, aynı zamanda, bu konuda onun bilişsel işlem mekanizmasının da onay vermesinden geçer. Yani, öyle olmalıdır ki, örneğin ülke işgal altındadır, ya da, toplumsal olarak varoluşu tehdit eden başka çok önemli objektif bir tehlike söz konusudur.. Bu durumda, onun bireysel varlığıyla toplumsal olarak varoluşu arasındaki sınır çizgisi kaybolur ve birey olarak insan, aynı zamanda kendi bireysel varlığını da korumak uğruna toplumu için kendisini feda edebilir.

PEKİ, İDEOLOJİ NERESİNDE BU İŞİN VE NASIL DEVREYE GİRİYOR?.

İnsan ve insan toplumu söz konusu olduğu zaman herşey hayvanlardaki kadar basit bir şekilde olup bitmiyor demiştik. Olayın ilkel komün boyutunu biraz sonra ayrıca ele alarak inceleyeceğiz, ancak ondan önce yukardaki açıklamalara ilave etmemiz gereken çok önemli bir nokta daha var.

Soru şu: Sınıflı toplumlar süreci içinde insanlar her durumda sahip oldukları bilişsel yeteneklerini kullanarak mı karar verirler?.

Hayır! Hayır, çünkü bu aşamada işin bir de inanca dayalı yanı-ideolojik yanı vardır! Bu durumda, yani duygusal kimliğinin bilişsel mekanizmaları kontrolü altına aldığı durumlarda insan, gene aynı şekilde -tıpkı bir arı gibi- otomatik olarak kendini feda etme yoluna girebilir. Ama tabi bunun için önce mutlaka o ideolojinin -inancın- onu bireysel varlığının ne kadar önemsiz olduğu konusunda ikna etmesi gerekir ki, bunun da yolu, ideoloji adı verilen hazır nöronal programların tıpkı bir virüs gibi rasyonel

-bilişsel düşünme- bilgi üretme süreçlerinin gerçekleştiğı Önbeyin’i bloke etmesinden, onu devre dışı bırakmasından geçer. Peki bunu nasıl başarır ideoloji? Tıpkı bir virüs gibi beyne girerek mi!. Nasıl yani?

İdeoloji ne idi; önce bir kere daha tarif edelim onu:

İdeoloji, sınıflı toplumlarda, toplumsal sınıfların, ya da kendisi de bir sınıflı toplum gerçekliği olan bir devletin, yaşamı devam ettirme mücadelesinde olaylara ve süreçlere, dış dünyaya, toplumdaki diğer sınıf ve tabakalara, veya başka toplumlarla olan ilişkilere kendi bireysel varoluş eksenini-„kendinde şey“ olarak, „kendisi için“ varlığını- temel alan bakış açısıdır;dış dünyaya ve kendisine, kendi varoluş zeminine yerleştirdiği koordinat sisteminden baktığı zaman görünenlerin (ortaya çıkan düşünce ve fikirlerin) rasyonal -sistematize- hale gelmesiyle ortaya çıkan paradigmal dünya görüşüdür.

Bilişsel işlem ise, üretim süreciyle birlikte, onun içinde ortaya çıkar demiştik. Ürün, organizma nesne etkileşmesinin bir sonucu -sentez- olduğu için, üretim süreci, nefsin ve nesnenin yanı sıra üçüncü bir varlığı temsil eden yeni bir koordinat sisteminin daha ortaya çıkmasına neden olur. İşte, bilişsel benlik, sürece ürünü temel alan bu üçüncü koordinat sisteminden bakabilen benliktir(insan, üretirken, kendini-kendi kimliğini de yeniden üretir). Dikkat ederseniz, bu durumda insan-insanın bilişsel kimliği artık varlığı kendinde şey olan bir mutlak gerçeklik olmaktan çıkıyor. Çünkü, bu durumda artık o hem kendisine, hem de kendi dışındaki olaylara ve süreçlere sadece kendisini temel alan bir koordinat sisteminden değil, kendi dışında kollektif bir oluşum olan ürünü temel alan bir koordinat sisteminden bakmaktadır. Bu durumda o (yani bilişsel benlik), kendi içimizde oturan insana ilişkin “bilim insanı” kimliğidir! Evet aynen böyle!Tıpkı ata binmiş bir jokey gibi kendi içindeki hayvanla birlikte varolan insan, bilişsel kimliğiyle, olaylara ve süreçlere objektif olarak bakarak, onları “bilim insanı” gibi görebilen bir varlıktır.

Sanırım olay bütün açıklığıyla ortada! Sınıflı toplumlar süreci içinde, ideolojiler ve inanç sistemleri bireylerin, toplumsal sınıfların ve devletlerin ergenlik çağı dünya görüşleri olarak, sistemin bağımsız bilişsel işlem yapabilme yeteneğini bloke eden, bilişsel işlem yeteneğini ve bilişsel benliği-kimliği kontrol altına alan nöronal düzeydeki virüs programlar haline dönüşürler.

Dikkat ederseniz, bu aşamada, bilişsel işlem yaparak olaylara ve süreçlere karşılıklı ilişkilere bağlı olarak ortaya çıkan sonuçları -ürünü- temel alarak bakıp sonuçlar çıkarmaya çalışmakla, nefsin kendisini mutlak gerçeklik olarak görerek herşeyi kendisini temel alan bir sisteme göre değerlendirmesi arasında muazzam bir çelişki vardır. Kendi varlığının karşılıklı ilişkilerin-etkileşmelerin ürünü olarak ortaya çıkan izafi bir oluşum olduğunu farkedemeyen duygusal ben, kontrolü altına aldığı bilişsel işlem yapabilme yeteneğini de yedeğine alarak kendisine bir dünya görüşü oluşturur. İşte bizim ideoloji dediğimiz nöronal programın özü budur.

Ama burada karşımıza çok ilginç-paradoksal bir durum çıkıyor:

İdeoloji yaratma, ve yaratılan bu ideolojiyi benimseme sürecinde kendisini “kendinde şey”-“mutlak gerçeklik” olarak görerek yola çıkan “ben”-sınıflı toplum bireyi- sonunda, kendi iradesiyle yarattığı o ideolojisinin içinde birey olarak kendi varlığını yok etmiş, kendini inkar etmiş olur!. Çünkü, bir sınıf, ya da devlet -ve bunların ideolojik kimlikleri- söz konusu olduğu zaman artık burada, bunların yanı sıra bir de bunlardan ayrı bir bireysel varlığa-kimliğe yer kalmaz. Bu nedenle, hangi türden olursa olsun bütün ideolojiler -ve inanç sistemleri- sonunda bireyi, bireysel varoluş iradesini kendilerine en büyük düşman olarak görüp onu yok ederek gelişmeye çalışırlar. Onlar için, birey yoktur, sınıf, ya da devlet vardır artık. Birey, ait olduğu sınıfın ya da devletin varlığının içinde kaybolmuş gitmiştir; ama o, bu işi, görünüşte “kendi iradesiyle”de yaptığından, bu yok oluş “kendini feda etmek” şeklinde gerçekleşir!.. Aynı durum dinsel ideolojiler-inanç sistemleri için de geçerlidir. Bu durumda da gene birey o büyük tanrısal iradenin içinde varlığının hiçbir değeri olmayan bir “kul’dan başka birşey değildir!.. İşte size ideoloji.. ve de, bireyin ideoloji için kendini feda ederek intihar edişinin (nörobiyolojik temelleriyle birlikte) diyalektiği!..

Burada, olayın (ideoloji olayının) pozitivist dünya görüşüyle olan ilişkisine girmiyorum. Çünkü bu konuyu daha önceki bir çalışmada bütün ayrıntılarıyla ele almaya çalışmıştık.[12]Yalnız, konunun bütünlüğü açısından bir noktanın altını çizmeden geçmeyelim: Bireyi yok ederek kendilerine alan açmaya çalışan bütün ideolojiler pozitivist dünya görüşünden kaynaklanırlar ki, bu da pratikte döner dolaşır sonunda bir toplum mühendisliği faaliyeti olarak karşımıza çıkar!. Bu nedenle, “kendini feda etme duygusu”-ve eylemi de, son tahlilde, bireyin kendini yokluğa sürükleyerek- inkarı sürecinin son eylemi-mühendislik faaliyeti olur!.

Dikkat ederseniz, buraya kadar yapılan açıklamalarda, bireyin “kendini feda etme duygusunu” -bunun ideolojiyle olan ilişkisini- ele alırken hep sınıflı toplum zemininden yola çıktık. Olayın iki boyutu olduğunu söyleyerek işe başladık ve önce, bir toplum yaratığı olan insanın içinde yaşadığı toplum tehlike altında olduğu zaman, bilişsel olarak da bu tehlikenin doğrulanması halinde sistemin bütünü için kendisini feda edebileceğinin altını çizdik. Sonra da, işin ideolojik yönü üzerinde durarak, hangi türden olursa olsun (ister dinsel, ister toplumsal düzeyde) bir ideoloji yaratma sürecinin, dönüp dolaşıp eninde sonunda, belirli bir hedefe yönelik kollektif bir kimlik yaratma uğruna bireyin feda edilmesine varacağını gösterdik (hem de bu kendini yok etme eylemini “gönüllü olarak” onun kendisine yaptırıp, onu, “dava uğruna kendini feda eden bir kahraman” olarak kutsayarak!).

PEKİ YA DAHA ÖNCESİ.. YANİ, SINIFLI TOPLUM ÖNCESİ DURUM NEDİR?

Ama hepsi bu kadar mı, yani, “kendini feda etme duygusunun” gerçekliği bununla mı-sınıflı toplum gerçekliğiyle mi sınırlı? Sınıflı toplum öncesi dönemde -yani ilkel komünal sınıfsız toplumda- nasıl oluyordu bu iş; çünkü o zaman henüz daha ortada bizim anladığımız şekilde “birey” diye bir instanz olmadığından, olmayan birşeyin “bir dava uğruna kendisini feda etmesinden” de bahsedilemezdi! Bu nedenle, oradaki “kendini feda” olayı bir dava-ideoloji uğruna kendini feda etmekten, ya da bilişsel bir değerlendirme sonunda bu yolu seçmekten ziyade, daha çok bir arının kendi topluluğu için hiç düşünmeden otomatik bir şekilde kendini feda edebilmesine benziyordu..

Bu durum aslında bir yerde şu “mülkiyet” -sahip olma- duygusuna benziyor!. Bugün, sınıflı toplum insanları olarak bizler için “bir şeye sahip olma” duygusunun anlamı açıktır. “O benim” diyerek ona sahip çıkar, onu kimlik oluşturma sürecinde kendi nefsimizin bir parçası haline getiririz. Bu anlayış “kollektif mülkiyet” söz konusu olduğu zaman da kendini belli eder. Örneğin, “toplumsal mülkiyet” deyince de bundan bütün toplum adına devletin sahip olduğu mülkiyeti anlarız. Çünkü, sınıflı toplumlarda toplumsal varlık en üst düzeyde devlet olarak örgütlüdür. Başka türlü, “topluma ait” sözünün bir anlamı kalmaz!.. Ama, sınıfsız toplumda birey-toplum ikiliği bulunmadığından, bireye özgü bir mülkiyet duygusuna yer olmadığı gibi, bu durumda, “toplumsal mülkiyet eşittir devlet mülkiyeti” anlayışına da yer kalmaz! Çünkü, henüz daha devlet de yoktur ortada!. Mülk, bilinç dışı bir şekilde (böyle bir sahip olma duygusunun oluşmasına yer kalmadan, otomatikman, verili bir gerçek olarak) herkese, ama hiç kimseye aittir (yani “Allah’ındır”)!.. Öyle ki, bu durumda içinde yaşadığı toplumu için kendisini feda eden bir insan da, bunu hiçbir zaman böyle bir bilince sahip olmadan otomatik bir şekilde yapar. Çünkü, aynen kendi dışındaki bir objeye sahip olma duygusu gibi kendi nefsine sahip olma duygusu da gelişmemiştir onda! Öyle ya, insan ancak “sahip olduğu” bir şeyden feragat edebilir!..

Komünal bir sistem içinde çevreyle etkileşerek yaşam kavgası veren insanlar için toplumsal olarak örgütlü bir şekilde var olmanın anlamı, ancak bu şekilde sahip olunabilecek bir bilgiyle çevreyi işleyebilecek bir yapıya sahip olabilmektir. Yoksa öyle, oturup da, “nasıl bir toplum- örgüt yaratsak” diye düşünerek toplum haline gelmemiştir o insanlar! Her durumda, nasıl varolunabiliyorsa ve bunun gereği olarak ne yapmak gerekiyorsa o yapılmaktadır. Ve her durumda esas olan, insanların çevreyle etkileşme içinde kendilerini-yaşamı nasıl devam ettirebilecekleridir.

İlkel komün insanının, ancak bir bütün -toplum- halinde kendini üretebilen bir sistemin içinde, onun bir elementi olarak “varolabilmesi”, onun, bu toplumsal varlığın yanı sıra ayrıca bireysel bir varlığa da sahip olmasını engelliyordu. Bizim gibi sınıflı toplum insanları için anlaşılması en zor gerçek budur işte. Çünkü biz şöyle düşünürüz: “Ne yani, bugün de insan gene bir toplumun üyesi olarak varlığını sürdürmüyor mu; bu, onun aynı zamanda bir birey olarak da varlığına ters bir şey değil ki”? Sınıflı toplum insanları olarak “var olmak” anlayışımız mekanik, yüzeysel olduğundan, “birey olarak varolmak” deyince de bizim gözümüzün önünde hemen, son tahlilde, “kendinde şey olarak var olan” (“objektif-mutlak gerçeklik olarak var olan”) varlıklar canlanır. Bu yüzden de, “komün üyesi insan, kendi varlığını ancak komünün varlığıyla birlikte gerçekleştirebiliyordu”, “bireysel düzeyde o kendi varlığında yoktur” deyince, bu bize “anlaşılmaz” gelir!. Olaya sadece nörobiyolojik açıdan yaklaştığımız zaman, “insan dün de bugün de biyolojik olarak gene aynı insandır, ne fark var ki arada” der çıkarız işin içinden! Sistemin -bu biyolojik mekanizmanın- üretici güçlerin gelişmişlik seviyesine göre içinde bulunulan objektif koşullara bağlı olarak farklı biçimlerde çalışacağını, gene buna bağlı olarak, ortaya çıkan kimlik sorununa ilişkin ürünün de

-nöropsikolojik sonuçların da- farklı olabileceğini hiç hesaba katmayız..

Bütün mesele, var olma sürecinin -nöropsikolojik düzeyde kimlik üretimi olayının- varolan maddi üretim süreci içinde gerçekleştiğini kavrayabilmekle ilgili aslında. Evet; bugün de insanlar -aynı nörobiyolojik mekanizmalara sahip olarak- bir toplumun içinde varoluyorlar, ama, bugünkü toplum, her biri “bireysel olarak üreten”-bireylere ayrılmış insanlardan oluşan sınıflı bir toplumdur. Komün insanı ise, bireysel olarak üretim faaliyetinde bulunamayacağı için (üretici güçlerin gelişme seviyesi bunun için henüz daha yetersiz olduğu için, insan bireysel olarak üreterek yaşamı devam ettirme mücadelesinde başarılı olamayacağı için) bireysel olarak o bir hiçtir. O ancak, komünal üretimle birlikte, komünün varlığını ve kimliğini kendi varlığı-kimliği olarak gerçekleştirerek “varolabilir”.

Bu konuyu, yani, nasıl varoluyoruz konusunu çok iyi anlayabilmek gerekiyor. Yoksa gerisi boş laf olarak kalır![13]  Daha önceki çalışmalarda, içinde bulunduğumuz sınıflı toplumlarda bireysel ve toplumsal düzeyde üretim faaliyeti içinde ortaya çıkan varoluşun çevrenin etkisine karşı bir reaksiyonla birlikte meydana geldiğini söylemiştik (sonra da, bu reaksiyon temeli üzerine ikinci bir kat olarak bilişsel kimlik oluşuyordu). Komün insanları ise, üretim sürecinde, çevrenin karşısında birey olarak değil de komün olarak durdukları için, bu durumda, çevreden alınan madde-enerji-informasyon tek tek bireyler tarafından değil, bir bütün olarak komün tarafından işlenir. Bunun kaçınılmaz sonucu olarak da, bu durumda, duygusal anlamda var oluş instanzı bireysel olarak değil, komünal olarak, komünal reaksiyon temelinde gerçekleşir. İşin özü burada yatıyor. Bu arada tabii, komün üyesi insanların beyninde kendisinin-kendi varlığının farkına varan bilişsel instanz da bu komünal bilişsel varlık oluyor. Yani, komün insanı “ben” deyince, bu, hem duygusal, hem de bilişsel düzeyde “komünal olarak ben” anlamına geliyor. Bu durumda onun, bireysel düzeydeki varlığı-benliği-kimliği tamamen ikinci planda kalan, komünal varlığın içinde her an erimeye hazır bir oluşumdur. Aynı komünün üyesi başka bir insanın bireysel varlığıyla kendi varlığı arasında bir fark -rekabet- ya da çelişki göremeyen insan, “diğer insanlar varsa ben de varım” bilinciyle hareket eder (hem bilinç dışı olarak duygusal bir bilinçle, hem de bilişsel olarak)..Bu nedenle, komün insanı, gerekli olduğu zaman, hiç düşünmeden otomatikman (ayrıca “kendini feda etme duygusuna” dahi sahip olmadan, tıpkı o arı gibi) komün uğruna kendini feda edebilir. Ve de onun bu davranışı diğer komün üyeleri tarafından son derece normal karşılanır..

“İlkel komünal kimlik” böyle oluşuyor işte!. Çevre, ve onun karşısında toplum-komün. İnsanların bildiği tek şey var: Komün olarak kendi varlıklarını nasıl üretecekleri, çevrenin karşısında komün olarak nasıl ayakta durabilecekleri. “Yaşamı devam ettirebilme sanatının” o ilkel komünal bilinci bu şekilde ortaya çıkıyor.

YARIN...

BİLGİ TOPLUMUNA GİDEN YOLDA ARTIK HİÇBİR İDEOLOJİ İÇİN KENDİNİ FEDA ETMEYE GEREK YOKTUR!....